Απόφαση "σταθμός" για τα ελληνικά δεδομένα: Δικαστήριο... πάγωσε χρέη 1.3 εκατ. ευρω

Μια ιστορική απόφαση για τα ελληνικά δεδομένα εκδόθηκε στις 16 Δεκεμβρίου του 2015, αφού με προσωρινή διαταγή του Ειρηνοδικείου Λαυρίου ένας έλληνας δανειολήπτης απαλλάχτηκε προσωρινά από τις συνολικές οφειλές του ύψους 1.384.032,30 € ευρώ προς τέσσερις τράπεζες και θα πληρώνει 50 ΕΥΡΩ το μήνα λόγω της συνδρομής των προϋποθέσεων του άρθρου 8 παρ.5 του ν. 3869/2010 .

Αποτελεί το χριστουγεννιάτικο δώρο από ελληνικό δικαστήριο προς τον Ομογενή Κωνσταντινοπουλίτη που απέδειξε την μόνιμη και οριστική αδυναμία πληρωμής του ασχέτως του τεράστιου ύψους της οφειλής του και της χρησιμοποίησης αυτών για κατασκευή εξοχικών κατοικιών στην Τζιά αλλά δυστυχώς δεν μπορεί να εκποιήσει τίποτα λόγω έλλειψης αγοραστικού ενδιαφέροντος.

Ο Πρόεδρος του κινήματος των Δανειοληπτών και Δικηγόρος Γιώργος Μπαρτζώκης δήλωσε την ευχαρίστηση του για την Πανελλήνια Έκπληξη πρώτου μεγέθους που προκάλεσε η απόφαση στα Μέσα ενημέρωσης, στους φορείς καταναλωτών και στις διοικήσεις των Ελληνικών τραπεζών, ενώ δεν παρέλειψε να δηλώσει ότι είναι μία δίκαιη απόφαση που εξαϋλώνει τα χρέη των Δανειοληπτών και τώρα κατανοούμε στο που οδηγείται το θέμα διαγραφών χρεών από το περιβόητο νόμο Κατσέλη.

Η απόφαση

Τι… υποστηρίζει ο νόμος 3869/2010

Σύμφωνα με το άρθρο 1 του Ν. 3869/2010 τα φυσικά πρόσωπα, όχι έμποροι με πτωχευτική ικανότητα που έχουν περιέλθει χωρίς δόλο σε μόνιμη αδυναμία πληρωμής ληξιπρόθεσμων οφειλών τους και 2 αυτών που εξυπηρετούνται σε συνδυασμό του άρθρου 85 του νόμου για την «Αναμόρφωση του Σώματος Επιθεώρησης Εργασίας, Ρυθμίσεις θεμάτων Κοινωνικής Ασφάλισης και άλλες διατάξεις» που ψηφίστηκε από την Βουλή, αποσαφηνίζεται το περιεχόμενο ορισμένων διατάξεων του ν. 3869/2010 για την ρύθμιση των οφειλών υπερχρεωμένων φυσικών προσώπων αναφέρεται σε όλο το παθητικό του οφειλέτη.

Αφορά δηλαδή τόσο τις ληξιπρόθεσμες όσο και τις μη ληξιπρόθεσμές οφειλές και με το από 3-1-2011 δελτίο τύπου του Γραμματέα καταναλωτή που έχει αναρτηθεί στην ιστοσελίδα της Γραμματείας και του άρθρου 6 παρ. 3,4 του Ν. 3869/2010 περί υπερχρεωμένων νοικοκυριών και δεν έχουν καταστεί απαιτητά στο σύνολο τους κατόπιν καταγγελίας δικαιούνται να υποβάλουν αίτηση στο Ειρηνοδικείο του τόπου κατοικίας τους για τη ρύθμιση των οφειλών και απαλλαγή.

Αναλήφθηκαν δε πριν το τελευταίο έτος από την υποβολή της αίτησης στο Ειρηνοδικείο. Δεν προέρχονται από αδικοπραξία που διαπράχθηκε με δόλο. Η απαλλαγή του οφειλέτη από τα χρέη μπορεί να γίνει μόνο μια φορά βάση του Νόμου. Οι οικονομικές δυνατότητες του δανειολήπτη πρέπει ν’ αδυνατούν να καλύψουν τα ληξιπρόθεσμα χρέη.

Τι επεσήμανε ο αιτών 

Έτσι, ο πρωτοπόρος για τα ελληνικά δεδομένα, υποστήριξε πως περιήλθε χωρίς δόλο και δική του υπαιτιότητα σε μόνιμη αδυναμία πληρωμής ληξιπρόθεσμων οφειλών, ενώ επισήμανε πως κατά την σύναψη των εν λόγω συμβάσεων είχε κάθε πρόθεση να είναι πιστός στην υποχρέωση που είχε αναλάβει έναντι των τραπεζών.

Συμπλήρωσε ωστόσο πως η απρόβλεπτη μεταβολή των μίκρο και μακροοικονομικών συνθηκών του, τον ανάγκασαν να μην μπορεί να ανταπεξέλθει στις υποχρεώσεις του.

Στη συνέχεια πέταξε το… μπαλάκι στις τράπεζες τονίζοντας πως “με τον νόμο Ν. 3723/9-12-2008 (άρθρα 2,3,4,5) δόθηκαν εγγυήσεις κατ’ αρχάς στις τράπεζες 23 δις αποκλειστικά για χορήγηση στεγαστικών δανείων, κεφάλαια κινήσεως στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις και επιχειρήσεις ζωτικής σημασίας.

AKOΛΟΥΘΕΙ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΤΗΣ ΑΙΤΗΣΗΣ ΠΡΟΣ ΤΟ ΕΙΡΗΝΟΔΙΚΕΙΟ 

Κατόπιν, με τους νόμους δόθηκαν ακόμη 140 δις για τον ίδιο λόγο όπως φαίνεται κατωτέρω:
Ν. 3845/6-5-2010 (άρθρα 4 παράγραφος 8) 15 δισεκατομμύρια.
Ν. 3564/21-7-2010 (άρθρα 3 παράγραφος 1) 10 δισεκατομμύρια.
Ν. 3872/3-9-2010 (άρθρο 7) 25 δισεκατομμύρια.
Ν. 3965/18-5-2011 (άρθρα 19 παράγραφος 1) 30 δισεκατομμύρια.
Ν. 4031/9-12-2011 (άρθρα 1,2) 60 δισεκατομμύρια.
Και ακόμα 70 δις ευρώ
Ν. 4056/12-3-2012 (άρθρο 21) 30 δισεκατομμύρια.
Ν. 4079/19-9-2012 (άρθρο 1 παράγραφος 1) 40 δισεκατομμύρια.
ΣΥΝΟΛΙΚΑ 233 Δις = 23 + 140 + 70

α) το κράτος δεν έβαλε απλά την υπογραφή του σαν εγγυητής, αλλά έδωσε ομόλογα για τα ανωτέρω ποσά στις τράπεζες και αυτές με τη σειρά τους τα έδωσαν στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και πήραν δάνειο σε μετρητά.

Αντί όμως να δώσουν ως όφειλαν τα χρήματα στον κόσμο, (όπως ο νόμος όριζε), για στεγαστικά δάνεια και κεφάλαια κίνησης σε μικρομεσαίες και ζωτικής σημασίας επιχειρήσεις, που θα εκτίνασσαν την οικονομία και την ανάπτυξη, οι τράπεζες δεν τα έδωσαν και με μέρος αυτών αγόρασαν ομόλογα του Ελληνικού Δημοσίου με επιτόκιο 4,8 %, βάζοντας στην τσέπη τους την διαφορά του επιτοκίου.

β) τα ομόλογα αυτά είχαν διάρκεια έως τρία χρόνια.

γ) στην λήξη των ομολόγων οι τράπεζες όφειλαν να εξοφλήσουν τα δικά τους δάνεια προς την ΕΚΤ, να πάρουν πίσω τα ομόλογα και να τα επιστρέψουν στο Ελληνικό Δημόσιο για να ακυρωθούν.

δ) για αυτά τα ομόλογα που πήρε η κάθε τράπεζα έπρεπε να είχε δώσει αντίστοιχες εξασφαλίσεις προς το Ελληνικό Δημόσιο (κινητά-ακίνητα) η και να καταβάλει προμήθεια στο Ελληνικό Δημόσιο επειδή αυτό ήταν εγγυητής.

 

Μέσα από μια μακροσκελή λοιπόν αίτηση 76 σελίδων προς το Ειρηνοδικείο Λαυρίου, ο Γ.Μ έκανε αυτό που μέχρι χθες θα φαινόταν αδιανόητο στον οποιοδήποτε οφειλέτη. Ζήτησε, τεκμηρίωσε αναλυτικά τους λόγους και δικαιώθηκε.