Συγκεκριμένα, το Γενικό Δικαστήριο κρίνει ότι:
- η Ελλάδα χορήγησε πλεονέκτημα στην Ελληνικός Χρυσός από μεταφορά κρατικών πόρων καθώς η μεταπώληση των μεταλλείων Κασσάνδρας στην Ελληνικός Χρυσός σε τιμή χαμηλότερης της αγοραίας τιμής, συνεπάγεται μείωση των εσόδων του Ελληνικού Δημοσίου σε σχέση προς τα έσοδα που θα μπορούσε να έχει αποκομίσει, και συνεπώς, απώλεια πόρων,
- η απαλλαγή από την υποχρέωση καταβολής φόρου για τη μεταβίβαση της κυριότητας των μεταλλείων συνιστά κρατική ενίσχυση καθώς συνεπάγεται τόσο πλεονέκτημα για την Ελληνικός Χρυσός όσο και απώλεια πόρων για τον κρατικό προϋπολογισμό,
- η κρατική ενίσχυση παρείχε πλεονέκτημα στην Ελληνικός Χρυσός έναντι των ανταγωνιστών της, και αυτό συνεπαγόταν κίνδυνο στρέβλωσης του ανταγωνισμού και επηρεασμού του μεταξύ κρατών μελών εμπορίου,
- η Ελλάδα εσφαλμένα υπογραμμίζει ότι η απαίτηση ανάκτησης 15.34 εκατ. ευρώ κινδυνεύει να αναστείλει μια άμεση επένδυση αξίας 850 εκατ. ευρώ, περιορίζοντας έτσι, αντί να τονώσει, την οικονομική ανάπτυξη και τον ανταγωνισμό, σε μια περίοδο μείζονος οικονομικής κρίσης για τη χώρα καθώς η ενίσχυση δεν χορηγήθηκε ούτε για τις επενδύσεις περιφερειακού χαρακτήρα, μήτε για την προστασία του περιβάλλοντος, μήτε για την απασχόληση,
- η Ελλάδα, με την παρέμβασή της στην επίμαχη αγοραπωλησία, δεν περιόρισε τις απώλειες που θα είχαν προκύψει από την πλήρη παύση της λειτουργίας των μεταλλείων Κασσάνδρας,
- η Επιτροπή ορθώς στηρίχθηκε στην έκθεση των εμπειρογνωμόνων για την αποτίμηση των μεταλλείων Κασσάνδρας,
- η Επιτροπή δεν υπέπεσε σε πρόδηλη πλάνη εκτίμησης κατά την εφαρμογή του κριτηρίου του ιδιώτη επενδυτή,
- οι διαδικαστικές εγγυήσεις τηρήθηκαν απολύτως από την Επιτροπή, και,
- η κατάργηση παράνομης ενίσχυσης διά της ανάκτησης της αποτελεί τη λογική συνέπεια της διαπίστωσης του παράνομου χαρακτήρα της
