Η Ευρώπη των λαών πιέζει την Ευρώπη των Τραπεζιτών

“Νιώθω σαν να χτυπάμε τα κεφάλια μας στα σίδερα.
Πολλά κεφάλια θα σπάσουν. Μα κάποια στιγμή, θα σπάσουν και τα σίδερα.” – Νίκος Καζαντζάκης

Αυγερινός Χατζηχρυσός
twitter @avgerinosx

Η Ευρώπη των λαών ξύπνησε. Την προηγούμενη Τετάρτη αλλα και την Δευτέρα κατά την διάρκεια του επόμενου Eurogroup, οι Ευρωπαίοι θα βρίσκονται σε όλες τις μεγάλες πλατείες όλων των Ευρωπαϊκών πόλεων, όχι μόνον για την Ελληνες, αλλά για όλους του πολίτες της ηπείρου.

Κάτι άλλαξε η νέα Ελληνική Συγκυβέρνηση, κάτι άλλαξε στην Ιστορία, μια ρωγμή στο τσιμεντένιο τοίχο των Τραπεζόδουλων πολιτικών μετά από τόσα χρόνια τεχνητής κρίσης. Αυτό που πριν τις 25 Ιανουαρίου φάνταζε απίθανο, τώρα είναι πιθανό κι αυτό που αποκαλούσαν ως “μονόδρομο”, τώρα είναι απλά ένας παράδρομος, με πολλές καλύτερες κατευθύνσεις.

Δεν κερδίσαμε ακόμη τίποτα χειροπιαστό, ούτε θα τα κερδίσουμε όλα σε μια μέρα, ούτε είναι αυτός ο σκοπός, Σκοπός είναι πρώτα να επανέλθει η πολιτική στο προσκήνιο και να καταλάβουν οι πολίτες ότι τίποτα δεν είναι “μονόδρομος”, όλα είναι απλά “επιλογές”.
Εως τώρα οι Τραπεζίτες κι οι Αγορές φρόντιζαν τις Τράπεζες και τις Αγορές, μέχρι που αποδείχθηκε, ότι η δήθεν “αυτορύθμιση” της απληστίας τους ήταν απλά ένα ακόμη νεοφιλελεύθερο παραμύθι.

Η συζήτηση που άνοιξε και πάλι χάρη στους Ελληνες στην Ευρώπη, είναι συζήτηση ουσίας για το μέλλον της Ευρώπης ή μάλλον για το μη-μέλλον της Ευρώπης, έτσι όπως είναι δομημένο μέχρι σήμερα.

Οπως φάνηκε κατά την κρίση, δεν ήταν η έλλειψη πόρων, αλλά η κατανομή αυτών των πόρων. Για την Ελλάδα εν μέσω κρίσης “βρέθηκαν” δισεκατομμύρια για να σωθούν οι Τράπεζες που τελικά δεν σώθηκαν μεν, αλλά έμεινε ένα ακόμη μεγαλύτερο χρέος στους πολίτες δε και τέλος τα οικονομικά προβλήματα παρέμειναν και μάλιστα ακόμη χειρότερα από την ημέρα υπογραφής του μνημονίου.

Συμπέρασμα. Το πραγματικό περιεχόμενο της συζήτησης που διεξάγεται σήμερα, είναι αν η οικονομία της αγοράς η μοναδική εναλλακτική λύση και αν η αγορά θα πρέπει να καθορίζει τις βασικές επιλογές στην κατανομή των μη επαρκών πόρων και σε ποιος θα κατανέμεται το εθνικό εισόδημα, η επαναφορά της πολιτικής βάζει για πρώτη φορά εδώ και χρόνια τον άνθρωπο πάνω από την μη-οικονομία.

Ολοι χάσαμε στην Κρίση και πολλοί παραιτήθηκαν πιστεύοντας ότι δεν υπάρχει ελπίδα, η πλύση εγκεφάλου από τα “δημοσιογραφικα” πεμπτοφαλαγγίτικα συγκροτήματα έκανε “καλή” δουλειά, τώρα η αρχή έγινε πρέπει να συνεχίσουμε μέχρι τέλους.

Δεν θα είναι ευκολο, θα είναι πιο δύσκολο γιατί δεν θα παραδοθούν αμαχητί, αλλά δεν είναι πια αδύνατον. Αν κάτι φοβούνται πιο πολύ κι από ατομική βόμβα, είναι να βλέπουν τους “ψηφοφόρους” τους στους δρόμους και στις πλατείες αφυπνισμένους.

Η Ελλάδα έγινε απο παράδειγμα τιμωρίας, εγινε σε μερικές μέρες παράδειγμα επανάσταση σε Πορτογαλία και Ισπανία που κι εκεί οι πολίτες τους ζητούν από Ραχοι και Κοέλιο να χαλαρώσουν την λιτότητα.

Οι απληστοι ξέραναν την γη μας αλλά ξέχασαν οτι στον ξερό τον κάμπο μια σπίθα αρκεί.