Η όπερα της Πεντάρας στο Παλλάς

«Η ΟΠΕΡΑ ΤΗΣ ΠΕΝΤΑΡΑΣ», το αριστούργημα των Μπέρτολτ Μπρεχτ – Κουρτ Βάιλ πρόκειται να παρουσιαστεί στο Θέατρο Παλλάς από τις 24 Φεβρουαρίου σε μετάφραση Γιώργου Δεπάστα και σκηνοθεσία Γιάννη Χουβαρδά.

Σε έναν δυνατό πολυπληθή θίασο, τους πρωταγωνιστικούς ρόλους ερμηνεύουν οι: Χρήστος Λούλης (Μακχήθ), Καρυοφυλλιά Καραμπέτη (Κυρία Πίτσαμ), Άγγελος Παπαδημητρίου (Κύριος Πίτσαμ), Λυδία Φωτοπούλου (Τζέννυ), Νίκος Καραθάνος (Αφηγητής, Αστυνόμος Μπράουν), Νάντια Κοντογεώργη (Πόλλυ), Κίκα Γεωργίου (Λούσυ), ενώ τους πλαισιώνει ζωντανά 12μελής ορχήστρα.

Λίγα λόγια από τον Γιάννη Χουβαρδά για την παράσταση, που θα ανέβει στις 24 Φεβρουαρίου στο Θέατρο Παλλάς:
«Η ΟΠΕΡΑ ΤΗΣ ΠΕΝΤΑΡΑΣ» έχει κατά καιρούς αντιμετωπιστεί ως μιούζικαλ, ως πολιτική σάτιρα με τραγούδια, ως κωμωδία ευρείας κατανάλωσης, ως μουσικό μπουλβάρ, ακόμα και ως επιθεώρηση εποχής.
Η αλήθεια είναι πως δεν πρόκειται για τίποτε από αυτά.

«Η ΟΠΕΡΑ ΤΗΣ ΠΕΝΤΑΡΑΣ» μπορεί να δανείζεται στοιχεία από πολλά και διαφορετικά είδη θεάτρου, αλλά τελικά αποτελεί ενα ιδιαίτερο θεατρικό είδος από μόνη της. Και αυτή ακριβώς είναι η μεγάλη δυσκολία, αλλά και η μεγάλη πρόκληση για ένα σύγχρονο ανέβασμα: μέσα από μια προσεκτική και θαρραλέα προσέγγιση, να αναδειχθούν η καθαρότητα, η εκρηκτικότητα και η ψυχαγωγική δύναμη που συνθέτουν τον κόσμο του υπέροχου αυτού έργου.

Πρώτη προϋπόθεση, είναι ένας πλήρης σε όλα τα επίπεδα θίασος και μια δυνατή ομάδα συντελεστών. Την έχουμε. Δεύτερη, μια γενναιόδωρη παραγωγή, πράγμα καθόλου αυτονόητο στις μέρες μας. Την έχουμε. Τρίτη, οι τεράστιες μουσικές απαιτήσεις, απόλυτα καλυμμένες. Τις έχουμε. Τέταρτη, μια παράσταση με σαφείς στόχους, που να είναι ταυτόχρονα πιστή στο πρωτότυπο, σοβαρή χωρίς σοβαροφάνεια, κωμική χωρίς ευκολίες, ελκυστική στο μεγάλο κοινό και υψηλού καλλιτεχνικού επιπέδου. Το μεγάλο στοίχημα.

Το σκηνικό θα είναι ένας μεγάλος, ενιαίος χώρος μαζικής εργασίας, όπου θα συνυπάρχουν, θα συμβιώνουν και θα συγκρούονται μέχρις εσχάτων, μέρα και νύχτα, όλες οι διαφορετικές κατηγορίες ανθρώπων που απαρτίζουν την τόσο ιδιότυπη, αλλά και τόσο οικεία κοινωνία της «Όπερας»: ζητιάνοι, πόρνες, μικροεγκληματίες, αστυνομικοί, μικρά και μεγάλα αφεντικά, αλλά και το υπέρτατο, αόρατο αφεντικό, πάνω από όλα και όλους. Κοφτές, κινήσεις, καταιγιστικός ρυθμός, πυκνά γκρουπαρίσματα των ηθοποιών, σβέλτο, ειρωνικό ύφος στον λόγο και η ανυπέρβλητη, διεγερτική, τζαζίστικη μουσική του Κουρτ Βάϊλ.