Νέοι: Όχι άλλες χαμένες ψήφοι

Της Σοφίας Χ. Νικολάου

Όταν η νεολαία, λέει για τις υποθέσεις του κράτους τι με «νοιάζει;», θα πρέπει να λογαριάζουμε το κράτος για χαμένο. Και δεν φταίνε οι νέοι που αδιαφορούν ή που κάνουν λάθος πολιτικές επιλογές ή που χάνουν την ελπίδα στο τέλος. Φταίνε οι άλλοι, φταίμε όλοι οι άλλοι, πολίτες και πολιτικοί, οι πριν από εκείνους, που δεν δίνουμε ορθή πολιτική διέξοδο.

Σε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις η απόγνωση των νέων βρίσκεται στο απόγειο της. Εκφράζεται ως οι νέοι και οι “άλλοι”, οι μικροί εναντίον των “προνομιούχων”, οι “γενναίοι” εναντίον των διεφθαρμένων. Δυστυχώς, έχουν υποχρεωθεί να ακολουθούν ένα κακό σύστημα Παιδείας, που αντί να τους προστατεύει και να τους εφοδιάζει χρήσιμα το μέλλον, προστατεύει τις συντεχνίες του χώρου της Παιδείας, αναγκάζοντάς τους να γίνονται στρατιωτάκια κομματικών στρατών προκειμένου να επιβιώσουν, να έχουν μια «προστασία». Κατά συνέπεια καταλήγουν  στερημένοι από την αίσθηση ευθύνης του πολίτη, και κρυσταλλώνουν την απελπιστική κατάσταση της καθημερινότητάς τους σε μια διαμαρτυρία την οποία αξιοποιεί ο λαïκισμός.

Δεν θα πρέπει να ξεφεύγει της προσοχής μας ότι η γενιά 18 – 30 είναι  μία γενιά «εξαπατημένη» που και σήμερα παραμένει δυστυχώς στο ίδιο έργο θεατής. Είναι  αυτή η γενιά, που της έταξαν σπουδές με αξία, δουλειά με δικαιώματα, πολιτική συμμετοχή με ουσία, κοινωνική δικαιοσύνη. Είναι αυτή η ίδια γενιά που είδε τον πατέρα της να απολύεται, τον μεγαλύτερο αδερφό της να μη βρίσκει δουλειά και τον παππού της με κομμένη σύνταξη. Είναι αυτή η ίδια γενιά, που ξέρει ότι η απεμπλοκή από την πατρική εστία είναι πολύ δύσκολη, όπως και η ανεύρεση σταθερής εργασίας, που να μπορεί να προσφέρει αξιοπρεπή διαβίωση. Είναι αυτή η γενιά που με ένα, με δύο ή και τρία πτυχία, με δύο, με τρεις και τέσσερις ξένες γλώσσες έχει «ανταμοιφθεί» με την οικονομική εξαθλίωση, την αβεβαιότητα και την απόλυτη ανεργία. Είναι αυτή η ίδια γενιά που έμαθε να θεωρεί το πολιτικό προσωπικό, αποκλειστικά και μόνο ως ρουσφετολογικό μηχανισμό, που τα τρώνε μόνοι τους, γιατί αυτό τους δίδαξαν. Είναι αυτή η ίδια γενιά, που προσπάθησαν να της  εμπνεύσουν μίσος για την Ευρώπη, καθιστώντας την υπεύθυνη για τα δεινά της χώρας. Είναι αυτή η γενιά που έχουν επιχειρήσει με σχέδιο, χρόνια τώρα, να λοβοτομήσουν πολιτικά, ευτυχώς, ανεπιτυχώς.

Είναι αυτή η γενιά, που βρήκε στο πρόσωπο του νέου σαραντάρη πολιτικού, του κ. Τσίπρα, που το όνομά του δεν είχε εμπλακεί σε σκάνδαλα, τον άνθρωπο που θα το πάλευε καλύτερα από ένα φθαρμένο, σάπιο, αποκαρδιωτικό πολιτικό προσωπικό. Βρήκε τον «εκπρόσωπο» της, ο οποίος εξελέγην πρωθυπουργός και με τη δική της δύναμη. Κι όταν αυτός ζήτησε τον «νυν υπέρ πάντων τον αγώνα», τον ακολούθησε, ψηφίζοντας «Όχι» στα σκληρά μνημονιακά μέτρα, αδιαφορώντας για τις συνέπειες: Τι χειρότερο μπορεί να μου  συμβεί από το να μην έχω ελπίδα και όνειρο;

Τώρα οι αυταπάτες έχουν καταρρεύσει. Οι αυταπάτες για την κακή Ευρώπη, για την αυτοδυναμία της χώρας, για την ελπίδα που ποτέ δεν ήρθε. Όλες. Ο «καθαρός», νέος εκπρόσωπος, δήλωσε ότι αυτή η γενιά, είναι μια χαμένη γενιά για την οποία δεν μπορεί να κάνει τίποτε.

Η στυγνή εκμετάλλευση των νέων, ειδικά από τον κ. Τσίπρα, έχει ενισχύσει κατακόρυφα τον κίνδυνο αυτοί να στραφούν σε νεοπαγή και παλαιότερα, αλλά πάντα φαιδρά, μορφώματα, δείχνοντας, με τον τρόπο αυτό ότι περιπαίζουν ένα πολιτικό σύστημα που έπαιξε το μέλλον τους στα ζάρια και το έχασε. Διότι, η ανάγκη τους να γυρίσουν την πλάτη σε επιλογές που δοκιμάστηκαν κι έχασαν, απαξιώνοντας, με τον τρόπο αυτό άπαν το πολιτικό κατεστημένο είναι σαφής και ήδη εκφρασμένη.

Αν, όμως, χαθεί έστω και μία ψήφος στον Καιάδα της ισοπεδωτικής πολιτικής θεώρησης και του κανιβαλισμού, αυτό θα αποβεί εις βάρος τόσο των εαυτών τους, όσο και εκείνων που έρχονται μετά από εκείνους. Κυρίως οι νέοι είναι αυτοί που μπορούν να βοηθήσουν την πατρίδα να σηκωθεί στα πόδια της. Που θα την κάνει το «θαύμα» της Ευρώπης. Που θα ενισχύσει την προσπάθεια για το μεγάλωμα των αξιών και το «μίκρεμα/κούρεμα» των ανάξιων και των ρουσφετολόγων. Η συμμετοχή τους είναι το πρώτο στοίχημα που πρέπει να κερδηθεί. Και το δεύτερο έχει να κάνει με το είδος αυτής της συμμετοχής.

Κατ’αρχήν τους οφείλεται μια συγγνώμη, ξεκάθαρη. Και μετά πραγματική δουλειά στο όνομα τους. Η ανάγκη να επαναπροσδιορισθεί η σχέση των νέων με το πολιτικό σύστημα είναι επιτακτική και ξεπερνάει τις στενές ιδεολογίες και τα κόμματα. Είναι η ώρα που οι λεγόμενες Ευρωπαϊκές πολιτικές δυνάμεις πρέπει να δείξουν σοβαρότητα απέναντι τους, να ασχοληθούν επί της ουσίας με τα θέματά τους, τα μικρά και τα μεγάλα. Οφείλουν, από κοινού, να τους ξαναδώσουν έμπνευση στο να είναι ενεργοί πολίτες, να τους επιστρέψουν την αξία τους μακριά από κομματικές ταμπέλες. Οφείλουν να τους βοηθήσουν ουσιαστικά για να δημιουργήσουν οι ίδιοι το ανάχωμα σε κάθε αναχρονιστική λογική και ψευτοεπαναστατική αντίληψη.

Με κοινή βάση την αδιαπραγμάτευτη Ευρωπαϊκή πορεία της χώρας, τα οφέλη και τις ευκαιρίες που μπορούν να απολαμβάνουν εντός της Ευρώπης. Με ενιαίο σχέδιο και όχι προεκλογικές κορώνες. Για το μέλλον τους και για το παρόν τους.

Σοφία Νικολάου – δικηγόρος.