Ο Ζυλιέν, ο Αφρικανός πρόσφυγας που αρίστευσε στις πανελλαδικές, στέλνει το δικό του μήνυμα ελπίδας

«Ευχαριστώ την Ελλάδα που με στήριξε. Ευχαριστώ όλους εδώ στην Κόνιτσα, που με βοήθησαν να σταθώ στη ζωή και να προχωρήσω», δήλωσε ο 20χρονος Ζυλιέν, ένας πρόσφυγας που είναι ο πρώτος εισακτέος στο ΤΕΙ Ηλεκτρολόγων Μηχανικών Πειραιά με 18.500 μόρια.

«Θέλω να αφιερώσω αυτή την επιτυχία στους γονείς και τα αδέλφια μου, που δεν υπάρχουν πια στη ζωή» λέει ο νεαρός, και προσπαθεί να κρύψει τα δάκρυα που κυλούν από τα μάτια του.

Ο 20χρονος «δραπέτευσε» από την Αφρική τον Νοέμβριο του 2011 και σήμερα μιλά στο ΑΠΕ-ΜΠΕ για την πρωτιά του και τον προσωπικό του αγώνα στη νέα πατρίδα του, όπως αποκαλεί την Ελλάδα.

Ο Ζυλιέν διαμένει τα τελευταία τρία χρόνια στο Κέντρο Προστασίας Ανηλίκων Προσφύγων της Κόνιτσας.

Όταν έφτασε στην Ελλάδα ήταν 16 χρόνων. Τον πρώτο καιρό αντιμετώπισε μεγάλες δυσκολίες. Ως «παράνομος» μετανάστης, έμεινε για τρεις μήνες στα κρατητήρια του Έβρου και στη συνέχεια περιπλανήθηκε στο κέντρο της Αθήνας, ώσπου τον Οκτώβριο του 2012, με εισαγγελική παραγγελία, φιλοξενήθηκε στο Κέντρο της Κόνιτσας.

Σύμφωνα με τους υπαλλήλους του Κέντρου, ο Ζυλιέν τότε δε μιλούσε ελληνικά, ήταν πάντα θλιμμένος, σκεπτικός και το μοναδικό αίτημά του ήταν να πάει σε σχολείο.

Οι υπεύθυνοι αποφάσισαν να εγγράψουν τον νεαρό πρόσφυγα από την Αφρική στο ΕΠΑΛ της Κόνιτσας.

«Οι γονείς μου, πάντα μού έλεγαν ότι το πιο σημαντικό στη ζωή είναι η παιδεία. Εγώ αυτό το κράτησα», εξηγεί ο Ζυλιέν μιλώντας για τη θέλησή του να συνεχίσει στο σχολείο, που απρόσμενα είχε διακόψει στην πατρίδα του, αλλά και για τη δύσκολη ελληνική γλώσσα, την οποία με επίπονες και επίμονες προσπάθειες κατάφερε να μάθει.

Στις περισσότερες κουβέντες του, ο Ζυλιέν επικαλείται τον Θεό, στον οποίο, όπως αποκαλύπτει, προσεύχεται καθημερινά. Πάνω στο γραφείο του, είναι η Καινή Διαθήκη, «φυλαχτό» από τη μητέρα του, πριν την αποχωριστεί για πάντα, βίαια. Οι άνθρωποι της Κόνιτσας λένε πως πολλές φορές είδαν τον Ζυλιέν να ανηφορίζει με τα πόδια το βουνό και να πηγαίνει στην Μονή Στομίου, το ησυχαστήριο του Αγίου Παϊσίου.

Όπως περιγράφει ο ίδιος, το ΕΠΑΛ της Κόνιτσας ήταν για αυτόν μια οικογένεια, με τους συμμαθητές του και τους καθηγητές να τον «αγκαλιάζουν» από την πρώτη στιγμή.

Ο Ζυλιέν ήταν ο πρώτος μαθητής στην τάξη, κάθε χρόνο, και το απολυτήριό του γράφει 19,8.

Τον περασμένο Αύγουστο, ο Ζυλιέν έκανε αίτηση για χορήγηση προσφυγικού ασύλου. «Θέλω να νιώθω ασφαλής και να έχω διεθνή προστασία, σύμφωνα με τη συνθήκη της Γενεύης. Θέλω να προχωρήσω για να γίνω χρήσιμος και σημαντικός άνθρωπος για την κοινωνία. Να προσφέρω, όσο μπορέσω, στην Ελλάδα που με βοήθησε» είναι η απάντησή του στο ερώτημα για το πώς βλέπει τώρα το μέλλον του.

Τον ελεύθερο χρόνο του, ο νεαρός ζει με αναμνήσεις από την οικογένεια που έχασε και τον τόπο του. Γιος πολιτικού, αν και γύρισε σελίδα στη ζωή, δεν διαγράφει από τη μνήμη του τον αγώνα του πατέρα του και των συμπατριωτών του για τη δημοκρατία.