WSJ: Πώς το ελληνικό ζήτημα αποκαλύπτει τις αδυναμίες της Ευρωζώνης

Την αιτία που η Ελλάδα και οι πιστωτές της έχουν αποτύχει να καταστήσουν το χρέος βιώσιμο εξετάζει ο αρθρογράφος της Wall Street Journal, Michael J. Casey, αναζητώντας την αιτία πέρα από όσα γράφουν συνήθως τα πρωτοσέλιδα για την αδιαλλαξία που δείχνει η αριστερή κυβέρνηση απέναντι στους πιστωτές της.

Σύμφωνα με τον αρθρογράφο, η αιτία θα πρέπει να αναζητηθεί στην λανθασμένη πολιτική δομή της ευρωπαϊκής ένωσης όπου ένα εξαιρετικά ολοκληρωμένο χρηματοπιστωτικό σύστημα συνυπάρχει με μία κατακερματισμένη και απρόβλεπτη διακυβέρνηση.

Όπως επισημαίνει ο αρθρογράφος, αυτή η δομή σημαίνει ότι είναι επικίνδυνο να υποθέσει κανείς ότι οι μεγαλύτερες οικονομίες της Ευρωζώνης, όπως της Ισπανίας ή της Ιταλίας, πιθανότατα να αρχίσουν να ανησυχούν για τα επίπεδα του χρέους τους όταν η ΕΚΤ ολοκληρώσει το πρόγραμμα QE.

Με την Ελλάδα λοιπόν να αρνείται να προβεί σε περικοπές δαπανών και τους δανειστές της να αρνούνται να παράσχουν ελάφρυνση του χρέους χωρίς δεσμεύσεις ο κίνδυνος ενός ανεπιθύμητου Grexit εντείνει την αγωνία, προσθέτει ο αρθρογράφος.

Ωστόσο, ο Michael J. Casey σπεύδει να δώσει μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα της κατάσταση που επικρατεί στην Ελλάδα. Κατά τη διάρκεια των τελευταίων έξι ετών, η Ελλάδα έχει λάβει πολλές διασώσεις. Από το 2008 όμως το ελληνικό ΑΕΠ έχει συρρικνωθεί κατά 25% και το χρέος της προς το ΑΕΠ έχει διογκωθεί από το 109% έως το 180% περίπου.

Με εξαίρεση την Αργεντινή, η οικονομικά πληγμένες χώρες που μοιράζονται ένα κοινό νόμισμα με άλλα κράτη, συνήθως αποφεύγουν τέτοιου είδους παρατεταμένες «μάχες» επισημαίνει ο αρθρογράφος. Έχουν μια πλήρη αναδιάρθρωση του χρέους μέσα σε λίγους μήνες και ένα χρόνο αργότερα επανακτούν την πρόσβασή τους στις διεθνείς κεφαλαιαγορές. Αλλά στην Ευρώπη, η διάρθρωση της κοινής νομισματικής πολιτικής έχει «κλειδώσει» την Ελλάδα και τους δανειστές της σε έναν αυτοκαταστροφικό κύκλο αμοιβαίας δυσπιστίας και εξανεμιζόμενης εμπιστοσύνης.

Δεδομένου όμως ότι δεν υπάρχει διεθνές πτωχευτικό δικαστήριο, οι αναδιαρθρώσεις βρίσκονται πάντα αντιμέτωπες με πολιτικές προκλήσεις προσθέτει το δημοσίευμα καθώς ο οφειλέτης και οι φορολογούμενοι των πιστωτριών χωρών, όπως και οι μέτοχοι των ιδιωτικών δανειοδοτικών οργανισμών το καταπολεμούν αυτή την κατάσταση καθορίζοντας πώς θα κατανεμηθούν οι απώλειες. Σε αυτή την περίπτωση, όμως, περιπλέκεται ακόμη περισσότερο από τη στενή χρηματοπιστωτική ολοκλήρωση μεταξύ των χωρών μελών της ζώνης του ευρώ. Αυτό επαναφέρει στο τραπέζι ένα υψηλό επίπεδο κινδύνου μετάδοσης της κρίσης προσθέτει το δημοσίευμα.

Προκειμένου λοιπόν, να αποφευχθεί αυτός ο κίνδυνος, οι αρχές της Ευρωζώνης ήταν πάντα πρόθυμες να αφήσουν τους πιστωτές του ιδιωτικού τομέα να υποστούν μεγάλο «κούρεμα» των επενδύσεών τους – το οποίο αναπόφευκτα μεταφράζεται σε μεγαλύτερη επιβάρυνση για τους φορολογούμενους. Δεν υπήρχαν όμως πανευρωπαϊκοί πολιτικοί θεσμοί που να συγκεντρώσουν δημοσιονομικούς πόρους και αυτόματα να κατανέμουν όλα αυτά τα βάρη.

Όμως ακόμη και αν η Ελλάδα λάβει τελικά μια επιτυχή αναδιάρθρωση του χρέους της, η λανθασμένη δομή της νομισματικής ένωσης επικρέμαται πάνω από το μέλλον της Ευρωζώνης, καθώς σημαίνει ότι μια μετάδοση της κρίσης θα μπορούσε να απειλήσει και τις υπόλοιπες χώρες της ευρωπεριφέρειας, καταλήγει το δημοσίευμα.

Πηγή: newmoney.gr