Αλεξία Σβώλου: Φουκαράδες ή λεφτάδες; Η αλήθεια για όσους επιλέγουν ιδιωτικά σχολεία

Σήμερα στην ΕΡΤ 1 παίζεται μια παλιά ελληνική ταινία του 1966, οι «Φουκαράδες και λεφτάδες», των  Καραγιάννη-Καραντζόπουλου που αποτελούν παράλληλα εξαιρετικό τίτλο για ένα άρθρο το οποίο βάζει κάποια πράγματα στη θέση τους, αναφορικά με τον ψυχρό πόλεμο που καλά κρατεί ανάμεσα σε όσους υποστηρίζουν την  ιδιωτική και τη δημόσια εκπαίδευση.

Της Αλεξίας Σβώλου

Σαν τον «Πόλεμο των Ρόουζ», μια άλλη ταινία, το block buster του 1989 με την Κάθλιν Τέρνερ και τον Μάικλ Ντάγκλας  το ζευγάρι που τράβηξε έξω από τα όρια μια συζυγική διαμάχη, έτσι και στην Ελλάδα υπάρχει ένας αντίστοιχος ακήρυκτος πόλεμος ανάμεσα στους γονείς οπαδούς της ιδιωτικής και της δημόσιας αντίστοιχα εκπαίδευσης, με τους πρώτους να δέχονται διαρκώς τα βέλη των δεύτερων πως είναι λεφτάδες.  Οι «φουκαράδες» που εκτοξεύουν τα βέλη συντηρούν με κάθε τρόπο τον διαδεδομένο αλλά παντελώς ανυπόστατο αστικό μύθο να θέλει τις πλούσιες οικογένειες, τους λεφτάδες να επιλέγουν λόγω οικονομικής άνεσης  τα ιδιωτικά σχολεία,  με τις πιο φτωχές  να ….μένουν στην απέξω.

Σαν απόφοιτος  ιστορικού ελληνικού ιδιωτικού σχολείου του Ψυχικού αλλά και  σαν γονέας μαθητή ιδιωτικού σχολείου έχω δεχτεί κι εγώ πολύ συχνά τέτοια βέλη και την ειρωνική κριτική  ανθρώπων που λένε πως: «ναι εσείς που έχετε, στέλνετε τα παιδιά σας στα ιδιωτικά σχολεία».

Η δράση αυτή είναι μια καραμέλα που αναμασιέται, χωρίς ωστόσο να έχει καμιά σχέση με  την πραγματικότητα. Όποιος κάνει τον κόπο να μπει σε ένα ιδιωτικό σχολείο θα διαπιστώσει πως ο μέσος μαθητής προέρχεται από τη μέση αστική τάξη –και όχι τους ζάπλουτους-και πηγαίνει σε ιδιωτικό σχολείο όχι επειδή οι γονείς του έχουν λεφτά με ουρά, αλλά επειδή επιλέγουν να κάνουν αιματηρές θυσίες  για να προσφέρουν στο παιδί τους τα καλύτερα δυνατά εφόδια για τη ζωή. Αυτές τις μέρες, με όλα όσα εξαγγέλλονται από το υπουργείο Παιδείας  με αφορμή την έναρξη  της νέας σχολικής χρονιάς στον καιρό του κορωνοιού φέρνουν στο προσκήνιο μια άλλη αληθινή ανισότητα: Τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζει η Πολιτεία τους μαθητές των ιδιωτικών και των δημόσιων σχολείων. Να θυμίσω στο σημείο αυτό ότι σαν μαθητής ιδιωτικού σχολείου δεν παίρνεις ποτέ τίποτα δωρεάν, πληρώνεις για όλα, για την ύλη, για τα συγγράμματα, για γραφικά υλικά,  για τα εξωσχολικά συγγράμματα, για τα βιβλία των ξένων γλωσσών, δε σου χαρίζεται ούτε ένα ευρώ.

Ας δούμε όμως λοιπόν μερικές σκληρές αλήθειες ώστε να σταματήσει να κυκλοφορεί αυτή η κακοήθης καραμέλα ορισμένων που με μνησικακία λένε «εσείς έχετε και τα στέλνετε στα ιδιωτικά σχολεία άρα τώρα πληρώστε και για μάσκες και για αντισηπτικά και για οτιδήποτε άλλο χρειαστεί». Σύμφωνα με τις επίσημες καταγραφές 100.000 παιδιά στην Ελλάδα πηγαίνουν στα ιδιωτικά σχολεία ενώ 1.3 εκατομμύρια μαθητές πηγαίνουν στα δημόσια εκπαιδευτήρια. Θα πρέπει λοιπόν να γνωρίζει ο λαός και τα τρία συναρμόδια υπουργεία (Παιδείας, Υγείας και Εσωτερικών) τα εξής:

Η λανθασμένη άποψη ότι στα ιδιωτικά σχολεία πηγαίνουν τα παιδιά που είναι απόγονοι των οικογενειών Ωνάση, Λάτση, Λιβανού Βαρδινογιάννη κτλ  μπορεί μόνο να χρησιμεύσει για κίτρινα δημοσιεύματα τα οποία είναι εξαιρετικά προσφιλή στις εφημερίδες που υποστηρίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ  (προκλητικά αγνοώντας τη λεπτομέρεια πως ο επικεφαλής της αξιωματικής αντιπολίτευσης επέλεξε ένα ελιτίστικο ιδιωτικό σχολείο για τα παιδιά του).
Η ωμή πραγματικότητα λοιπόν  για όλους τους ανθρώπους της διπλανής πόρτας είναι πως επιλέγουν την ιδιωτική εκπαίδευση για μία σειρά από σοβαρότατους λόγους.

Πρώτον, οι οικογένειες αυτές δεν έχουν κανένα στο σπίτι στις δωδεκάμισι,  στη μία και στη μιάμιση-που τελειώνουν τα δημόσια- για να υποδεχθεί ένα παιδί το οποίο  θα επιστρέψει τόσο νωρίς.

Δεύτερον, δεν έχουν καμία δυνατότητα λόγω δουλειάς να κάνουν το προσωπικό ταξιτζή του παιδιού τους όλη την υπόλοιπη μέρα σε φροντιστήρια για τις γλώσσες οι οποίες δεν διδάσκονται στο βαθμό που διδάσκονται στα ιδιωτικά σχολεία και για όλες τις άλλες εξωσχολικές δραστηριότητες. Ας μην ξεχνάμε ότι προκειμένου να παραμείνουν ισότιμα τα παιδιά τους εκπαιδευτικά σε σχέση με τους μαθητές των ιδιωτικών σχολείων θα χρειαστεί να κάνουν ιδιαίτερα ή φροντιστήριο σε βασικά μαθήματα κορμού.

Πίσω από τους παράγοντες 1 και 2 βρίσκεται ο 3, το lobbying δηλαδή η δημιουργία ενός φιλικού κύκλου συμμαθητών/συμμαθητριών που αργότερα ως εργαζόμενοι θα βρεθούν σε καίριες θέσεις και θα μπορούν να ανοίξουν πόρτες για τους παλιούς συμμαθητές τους.  Παρότι το lobbying αποτελεί κίνητρο,  σας το λέω μετά λόγου γνώσεως γιατί είμαι απόφοιτος του δεύτερου ισχυρότερου σχολείου στην Ελλάδα σε ότι αφορά την επιρροή των αποφοίτων του, πως δεν είναι ο πιο σημαντικός παράγοντας στην ζυγαριά. Ας σταματήσουν λοιπόν οι μικροπολιτικές δηλώσεις του τύπου: Οι οικογένειες των  μαθητών των ιδιωτικών σχολείων είναι βαθύπλουτες  και μπορούν να πληρώσουν για όλα άρα και για τις μάσκες και για τα αντισηπτικά και για στολή αστροναύτη αν χρειαστεί για τα παιδιά τους! Οι οικογένειες αυτές οι κλασικοί νοικοκυραίοι που συνιστούν τον κοινωνικό ιστό και που για να πληρώσουν τον λογαριασμό του ιδιωτικού σχολείου κόβουν από άλλες δαπάνες και στερούνται διασκεδάσεις, ταξίδια, φαγητό έξω κι άλλες απολαύσεις. Είναι μια συνειδητή επιλογή γιατί η  μόρφωση του παιδιού μας είναι η πιο ανταποδοτική επένδυση στο χρηματιστήριο της ζωής, πληρώνοντας παράλληλα φόρο για την δημόσια εκπαίδευση παρότι δεν την χρησιμοποιούν!

Όσο για την φωτογραφία που συνοδεύει το άρθρο είναι η υποφαινόμενη, δημοσιογράφος υγείας αριστούχος απόφοιτος του σχολείου της, μαζί με τον γιό της επίσης αριστούχο απόφοιτο της ΣΤ Δημοτικού, μαζί με μια από τις δασκάλες του, την κυρία Ευαγγελία Καρδαρά, που ποζάρουν χαρούμενοι στον φακό, στην έναρξη μιας παλιότερης σχολικής χρονιάς.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

Αλεξία Σβώλου: Γιατί έκλεισε το Ζηρίδειο

Α. Σβώλου: Υπέρταση και αλδοστερόνη – Μια συχνή αλλά άγνωστη σχέση