Αλήθεια, τι εκδότες θέλουμε;

Πολύς θόρυβος ξέσπασε με το νόμο ενίσχυσης των εκδοτικών επιχειρήσεων. Ο Λευτέρης Κρέτσος, ναι ο Κρέτσος ο οποίος είναι κατηγορούμενος για το διαγωνισμό παρωδία των τηλεοπτικών αδειών και τις “πλάτες” που φέρεται να έκανε στον Καλογρίτσα, διαμαρτυρήθηκε! Και μαζί του και κάποιοι υπερχρεωμένοι εκδότες, με θαλασσοδάνεια και εργαζόμενους-ομήρους και κάποιους άλλους τους οποίους προσέλαβαν εικονικά (!) όταν μυρίστηκαν χρήμα. Είναι οι ίδιοι εκδότες οι οποίοι είναι ζάμπλουτοι μεν, με χρεοκοπημένες επιχειρήσεις δε, χωρίς να έχουν επενδύσει στην πραγματικότητα ένα ευρώ για τα έντυπα που εκδίδουν.

Είναι προφανές ότι ο νόμος ΣΥΡΙΖΑ ήταν κομμένος και ραμμένος προκειμένου να δοθεί το φιλί της ζωής σε ημέτερους. Σε εκείνους οι οποίοι επί 4.5 χρόνια χρηματοδοτούσαν τις εφημερίδες τους από την κρατική και την τραπεζική διαφήμιση (έχουμε όλα τα σχετικά στοιχεία) για να εκθειάζουν τις κυβερνητικές επιλογές και να σπιλώνουν τους πολιτικούς αντιπάλους. Εκδότες-πιστόλια, κατά το κοινώς λεγόμενο.

Το θέμα είναι η κυβέρνηση τι κάνει; Τι είδους εκδότες θέλει; Και ποιους επιθυμεί να στηρίξει. Τις υγιείς επιχειρήσεις ή τους μπαταχτσήδες που βάσει των στοιχείων της Βουλής έχουν λάβει από τραπεζικό δανεισμό (δηλαδή από χρήματα του φορολογούμενου πολίτη) 1.2 δις ευρω; 

Η κοινή λογική λέει ότι εκείνοι που οφείλουν να στηριχθούν είναι όσοι επένδυσαν και επενδύουν ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ.

Ας γίνει λοιπόν ένας έλεγχος στα κεφάλαια που χρησιμοποιεί κάθε εκδότης ο οποίος θέλει να το παίζει όμορφος και ωραίος. Εκεί θα φανεί όλη η αλήθεια. 

Επίσης η κοινή λογική λέει ότι οι μεγαλοεπιχειρηματίες δεν έχουν ανάγκη τα 200.000 ευρώ. Γι αυτούς είναι φιλοδώρημα. Ποιοι το έχουν; Εκείνοι οι οποίοι παλεύουν να επιβιώσουν. Γιατί για επιβίωση μιλάμε όταν η προηγούμενη κυβέρνηση (και όχι μόνο) σε έχει τσακίσει με την φορολογία. Εκτός εάν θέλουμε στο τέλος της ημέρας όλες τις εφημερίδες, τα ραδιόφωνα και τα κανάλια να τα ελέγχουν 2-3. Και αυτό συνηθίζεται, αλλά σε άλλου τύπου καθεστώτα…

Σε μια δημοκρατική χώρα εάν πρόκειται όντως για πρόγραμμα ενίσχυσης του Τύπου τα χρήματα οφείλουν να δοθούν (εάν δοθούν τελικά) στους νόμιμους και τους συνεπείς οι οποίοι θέλουν πραγματικά να επενδύσουν. Φαντάζει αδιανόητο επιχειρήσεις που δεν μπορούν να λάβουν φορολογική ή ασφαλιστική ενημερότητα να επιδοτούνται το ίδιο με εκείνους οι οποίοι στραγγαλίζονται μεν αλλά αποδίδουν στην ώρα τους εισφορές, ΦΠΑ, κλπ.

Και σε ότι αφορά τους εργαζόμενους με πλήρη απασχόληση (γιατί αυτοί αναγράφονται στην ΚΥΑ και όχι ο συνολικός αριθμός δημοσιογράφων, τεχνικών και διοικητικών που έχουν άλλου είδους εργασιακή σχέση) είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε ότι πολλές επιχειρήσεις με το που μυρίστηκαν χρήμα προχώρησαν σε εικονικές προσλήψεις. Προσέλαβαν κόσμο τυπικά, προσθέτοντας έναν ακόμη αιχμάλωτο στη λίστα τους. Άλλοι πάλι μετέφεραν εργαζόμενους από άλλες επιχειρηματικές δραστηριότητες όπως σάιτ για να εμφανίσουν μεγαλύτερο, πλασματικό αριθμό. Γίνονται αυτά; Ναι γίνονται… Στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας ζούμε άλλωστε. Και ούτως ή άλλως άλλες οι ανάγκες μιας καθημερινής εφημεριδας από μιας εβδομαδιάιας. Αφήστε δε που σε πολλές περιπτώσεις ο αριθμός φούσκωσε καθώς προσμετρήθηκαν όλα τα άτομα που απασχολούνται σε ομίλους!

Απλά να μας το πείτε να το ξέρουμε. Εάν επιθυμείτε και στον Τύπο κύριοι της κυβέρνησης να φέρετε ή να συντηρείτε ΚΑΙ ΕΣΕΙΣ φαινόμενα “τύπου Καλογρίτσα”. Για να λάβουμε τα μέτρα μας…