Ελληνοϊταλική ΑΟΖ: Ενα κακό προηγούµενο για τα ελληνοτουρκικά

Εάν δεν ακολουθούσε η δήλωση του Τούρκου υπουργού Εξωτερικών, Μεβλούτ Τσαβούσογλου, ο οποίος υπερθεματίζοντας την ελληνοϊταλική συμφωνία για την ΑΟΖ, υποστήριξε ότι αυτή ουσιαστικά είναι προς όφελος της Τουρκίας, θα κυριαρχούσαν οι πανηγυρισμοί της κυβέρνησης και η ηχηρή ή σιωπηλή «συναίνεση» των περισσότερων κομμάτων της αντιπολίτευσης περί της «ιδανικής» συμφωνίας Αθήνας – Ρώμης για την οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνών και των Αποκλειστικών Οικονομικών Ζωνών (ΑΟΖ) των δύο χωρών.

Του Θανάση Αργυράκη

Ουσιαστικά, ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών, ισχυριζόμενος ότι η συμφωνία Ελλάδας – Ιταλίας αποδέχεται τις τουρκικές θέσεις ότι τα νησιά δεν έχουν υφαλοκρηπίδα ή, εν πάση περιπτώσει, έχουν μειωμένη επήρεια, φωτογράφιζε κυρίως το Καστελόριζο, αλλά και τη Ρόδο και την Κρήτη. Των δηλώσεών του είχαν προηγηθεί επικρίσεις εντός της χώρας μας, σύμφωνα με τις οποίες η Αθήνα εκχώρησε στην Ιταλία ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα. Κι’ αυτό διότι αφενός μεν δέχτηκε ότι μικρά νησιά στο Ιόνιο έχουν μειωμένη επήρεια, αφετέρου παραχωρήθηκαν «ιστορικά» δικαιώματα αλιείας, σύμφωνα με τους ισχυρισμούς του πανίσχυρου λόμπι των Ιταλών ψαράδων, εντός των ελληνικών χωρικών υδάτων. «Ιστορικά δικαιώματα», τα οποία, αν μη τι άλλο, ακόμα κι αν κρινόταν ότι έπρεπε να παραχωρηθούν, θα έπρεπε να αντισταθμίζονται με ανταλλάγματα από την ιταλική μεριά, όπως για παράδειγμα η αναγνώριση πλήρους επήρειας στα μικρά ελληνικά νησιά του Ιονίου. Πολύ περισσότερο, η κριτική εστιάστηκε στο γεγονός ότι η Αθήνα, προτού προβεί στην υπογραφή συμφωνίας με τη Ρώμη, θα έπρεπε να επεκτείνει τα ελληνικά χωρικά ύδατα στο Ιόνιο, από τα έξι που είναι στα 12.

Κατά την άποψη των πολέμιων της συμφωνίας, τα παραπάνω θεωρούνται ως αρνητική «κληρονομιά» στην περίπτωση που η Ελλάδα καθίσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων με την Τουρκία για το Αιγαίο, την Ανατολική Μεσόγειο και, πλέον, για τις θαλάσσιες περιοχές νοτιοανατολικά και νότια της Κρήτης, όπου η Αγκυρα, με παντελώς αυθαίρετο τρόπο, και σε συνεννόηση με την κυβέρνηση – μαριονέτα της Τρίπολης, της Λιβύης (η οποία, ομως, είναι η διεθνώς αναγνωρισμένη κυβέρνηση της εμφύλιας σπαρασσόμενης χώρας), «χάραξαν» πάνω στον χάρτη κοινή ΑΟΖ (!). Στις επικρίσεις, κυβέρνηση και μεγάλα κόμματα της αντιπολίτευσης απαντούσαν με το «επιχείρημα» … από το ολότελα καλή κι η Παναγιώταινα. Οτι η Ιταλία είναι φίλη χώρα – μέλος της ίδιας ευρωπαϊκής οικογένειας που ανήκουμε, καθώς και ότι η ελληνοϊταλική συμφωνία επιβαλλόταν να γίνει, έστω βιαστικά και με «μικροπροβλήματα», επειδή η Τουρκία έχει αποκτήσει προβάδισμα. Ειδικότερα, εξαιτίας του τουρκολιβυκού μνημονίου και των στρατιωτικών νικών που έχει επιτύχει η Αγκυρα το τελευταίο διάστημα στη Λιβύη, εδραιώνοντας, προς το παρόν, την παρουσία της ως βασικού παίκτη στη μεταπολεμική Λιβύη. Όποτε, βέβαια, παύσει ο πόλεμος. Κάτι που σημαίνει μεγάλες μπίζνες, όχι μόνο για την Τουρκία, αλλά και για τη Ρωσία, την Ιταλία (ήδη ανέλαβε την ανοικοδόμηση του αεροδρομίου της Τρίπολης), κ.ο.κ..

Αναμφισβήτητα, Ελλάδα και Ιταλία είναι στην ίδια «ευρωπαϊκή παρέα». Ωστόσο, οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς φίλους. Και οι καλοί Ευρωπαίοι γείτονες πρέπει να μοιράζονται τα χωράφια τους παστρικά και νοικοκυρεμένα. Με έντιμα ντιλ. Οχι ρίχνοντας ο ένας τον άλλον. Διότι, αν μεταξύ «φίλων», ο ισχυρότερος, ρίχνει τον μικρότερο, επειδή ο δεύτερος βιάζεται να κλείσει ενα «μέτωπο», τι θα συμβεί, όταν ένας ιδιαίτερα «ανήσυχος» και «νευρικός» γείτονας, όπως η Τουρκία, η οποία διακατέχεται εμφανέστατα από την ιδεολογία του αναθεωρητισμού του μεταπολεμικού status quo στην περιοχή μας, δια των μαξιμαλιστικών απαιτήσεών της και της «διπλωματίας των κανονιοφόρων», εγείρει απαιτήσεις από τη Θράκη, τον Εβρο και τα νησιά του Αιγαίου, μέχρι την Κύπρο, την Κρήτη και τη Λιβύη, ακόμα και στην Αθήνα και άλλες περιοχές για τζαμιά; Πόσο μάλλον, τέλος, όταν η «φίλη» Ιταλία φαίνεται να παίζει σε διπλό ταμπλό, ενίοτε μάλιστα κλείνοντας τα μάτια σε προκλητικές κινήσεις της Τουρκίας.

*Όπως δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «ΜΠΑΜ» που κυκλοφορεί