Φράουλες και ξάπλα

Προ ημερών δημοσιεύθηκε η είδηση ότι ζητούνται 4.160 Έλληνες  εργάτες για να μαζέψουν φράουλες στη Μανωλάδα.  Με απλά λόγια εποχιακή εργασία  για  χιλιάδες Έλληνες με ένα μεροκάματο της τάξης των 25 ευρώ μαζί με το εργόσημο (22+3) για έξι ώρες ημερησίως και πενθήμερη βάρδια. Όχι , βέβαια, γιατί τους έπιασε ο πόνος να πάρουν ημεδαπούς, αλλά απλά διότι  υπάρχουν εμπόδια στη νομιμοποίηση μεγάλου αριθμού αλλοδαπών εργατών.

Αφήνοντας αυτή την παράμετρο στην άκρη η ουσία είναι πως παρά το δυσθεώρητο ποσοστό ανεργίας ο έλληνας δεν πάει πια να κάνει τέτοιες δουλειές. Αυτές, δηλαδή, που έκαναν οι  γονείς του και οι πρόγονοι του κι είχαμε μια χώρα με σχετική αυτάρκεια σε αγροτικά προϊόντα. Ενώ η προθεσμία λήγει την Τετάρτη, καθότι οι παραγωγοί «καίγονται» να μαζευτεί το ευαίσθητο φρούτο, μόνο λίγες ομάδες εργατών έχουν εκδηλώσει ενδιαφέρον.

Αντιθέτως τα καφέ και καφενεία  είναι όλα γεμάτα κόσμο. Ειδικά δε με τις καλοκαιρινές μέρες υπάρχει κοσμοπλημμύρα σε όσα είναι κοντά σε θάλασσα.  Αφήνουν τους ξένους εργάτες να μαζεύουν από σκουπίδια μέχρι φράουλες και αυτοί μαζεύουν ήλιο. Μόνο που η συλλογή ήλιου ουδέποτε απεδείχθη παραγωγική, εκτός αν στο κεφάλι σου έχεις ηλιακό θερμοσίφωνα ή φωτοβολταϊκά τόξα.

Σε μια  μικρή υπερχρεωμένη  χώρα που τόσα χρόνια κυβερνάται από ανίκανους και επίορκους ο λαός έχει «γαλουχηθεί» με τα ίδια πρότυπα. Ρουφιανιά, δοσιλογισμός, φακελάκι, εύκολος πλουτισμός με παράνομες και αφανείς δραστηριότητες, ασύδοτοι διορισμοί χωρίς μέτρο αλλά με κομματικά κριτήρια, θαλασσοδάνεια για εύκολη ζωή, ποζάρισμα και «ξέρεις ποιος είμαι εγώ;»

‘Όταν  σε κάποιο τραπέζι έκανα την αφελή ερώτηση σε μια κυρία, με παγιωμένη επαγγελματική σταδιοδρομία, γιατί δεν στέλνει τον 28χρονο μοναχογιό  της να βρει μια οποιαδήποτε δουλειά, ώστε να μη κάθεται όλη μέρα ξάπλα από το σπίτι στο καφέ και τούμπαλιν, με ενδιάμεση βραδινή στάση σε κάποιο μπαρ, μου απάντησε αφοπλιστικά: «μα να πάει να δουλέψει για 25 ευρώ; Τόσα παίρνουν οι πακιστανοί!». Το κακό είναι  ότι αυτοί τα παίρνουν και  εμείς τους τα δίνουμε.  Και τολμώντας να την επιπλήξω που παρά την ανεργία και τη στενότητα πήγε και αγόρασε iphone στο μαντράχαλο της μου είπε ότι, «τι να κάνουμε, τώρα τον έμαθα έτσι, δεν μπορώ να τον αλλάξω.»

Όχι, δεν είναι μεμονωμένη περίπτωση. Είναι η πλειοψηφία. Παιδιά μαλθακά, από γονείς μαλακούς.  Και τι φταίει το παιδί όταν έχει βιώσει την πλαστική ευμάρεια, το κλέψιμο της εφορίας, την αναίδεια, το θράσος, την έλλειψη ηθικής και τιμιότητας;  Θα γίνει μια από τα ίδια και χειρότερα.  Έτσι  ώστε να διαιωνίζεται το κακό και να κατηγορούμε πάντα όλους τους άλλους ότι φταίνε για το δικό μας χάλι. Και πιο χάλια από ότι είμαστε τώρα γίνεται. Απλά δεν θέλουμε να το πιστέψουμε.

• Ο Στάθης Παπούλιας έχει το site myreview.gr