Η ελευθερία έκφρασης μάς επιτρέπεται από την Ακρίτα μόνο όταν συμφωνούμε μαζί της

Δεν είναι η πρώτη φορά που η συγκεκριμένη δημοσιογράφος μάς κουνάει το δάχτυλο για όσα
μπορούμε να λέμε ή να αποτυπώνουμε με λέξεις…

Άραγε πόσοι από εμάς έχουμε κάπου φυλαγμένα κάποια κείμενα από την τελευταία σελίδα της
εφημερίδας «ΤΑ ΝΕΑ Σαββατοκύριακο»; Πόσοι από εμάς πήγαμε στο περίπτερο και πληρώσαμε
από το υστέρημά μας για να διαβάσουμε την Έλενα Ακρίτα; Πόσοι από εμάς αισθανόμαστε τώρα
την ανάγκη να της στείλουμε με email ή με κάποιον άλλον τρόπο τα κείμενά της επειδή
διαπιστώσαμε ότι, εντέλει, ο καθένας μπορεί και γράφει πολύ λιγότερα ή και πολύ περισσότερα από
αυτά που τον εκφράζουν στην καθημερινότητά του;

Η στάση της Έλενας Ακρίτα γκρέμισε κάθε ρομαντική διάθεση που είχαμε για τη δημοσιογραφία
στην Ελλάδα. Έριξε και το τελευταίο τείχος της ελεύθερης έκφρασης στη χώρα μας. Ο ίδιος
άνθρωπος που εδώ και χρόνια υποτίθεται ότι υπερασπίζεται το δικαίωμα του καθενός μας να έχει
άποψη, μας απέδειξε ότι μπορούμε να λέμε ό,τι θέλουμε, αρκεί να μην είναι… κόντρα ρόλος.
«Όταν ήμουν μικρή, είχα πάει με τη μητέρα μου στο θρυλικό βιβλιοπωλείο Ίκαρος του σπουδαίου
ποιητή και λόγιου Νίκου Καρύδη. Εκεί συνάντησα το ίνδαλμά μου, τον Διονύση Σαββόπουλο. Ο
‘‘Νιόνιος’’ με τη Σύλβα βρίσκονταν την ίδια περίοδο της χούντας κρατούμενοι στην Ασφάλεια της
οδού Μπουμπουλίνας για την αντιστασιακή τους δράση. Έφαγε πολύ ξύλο τότε ο Σαββόπουλος.
Χαρούμενη που τον γνώρισα επιτέλους από κοντά, αγόρασα τον δίσκο ‘‘Το φορτηγό’’ (πουλούσε
και δίσκους ο Ίκαρος) και του τον έδωσα να μου τον υπογράψει. Μου έκανε αυτή την όμορφη
αφιέρωση: ‘‘Στη Συννεφούλα ή Έλενα, Διονύσης Σαββόπουλος’’. Η υστεροφημία του ανήκει στον
ίδιο. Η αξιολόγησή της ανήκει σε εμάς. Στη γενιά που τον πίστεψε και τον τραγούδησε. Λυπάμαι
που δεν έχω ακόμα τον δίσκο να του τον επιστρέψω», έγραψε η Έλενα Ακρίτα. Σε ελεύθερη
μετάφραση, ο Σαββόπουλος ήταν είδωλο όσο θεωρούσε η λαοφιλής Έλενα ότι πρέσβευε τα ίδια με
εκείνη. Από τη στιγμή που ο «Νιόνιος» είπε κάτι διαφορετικό από τις δικές τις απόψεις, αυτόματα
έγινε θρύψαλα. Όπως συμβαίνει με τον καθρέπτη όταν δεν μας δείχνει όσο ωραίους ή ωραίες
πιστεύουμε ότι είμαστε.

Ανάρτηση

Επειδή, όμως, μία ανάρτηση ίσον καμία, η Ακρίτα φρόντισε να επανέλθει. Όχι απευθυνόμενη στον
Σαββόπουλο, αλλά σε εκείνους που έσπευσαν να υπερασπιστούν το δικαίωμά του στην ελεύθερη
έκφραση.

«Έλα σε παρακαλώ. Έλα που θα μας κουνήσετε το δάχτυλο ποιον θα γουστάρουμε και ποιον όχι.
Έλα που όταν εσείς ξεσκίζετε τον Κραουνάκη, την Τάνια, τον Φοίβο, την Μποφίλιου είναι καλά.
Έλα, κάνε μου τη χάρη που οι ακροδεξιοί λατρέψατε ξαφνικά τα τραγούδια του Σαββόπουλου λες
και τα ξέρατε κι από χτες. Άσε με, αγάπη μου, να χαρείς, έλα μπράβο βραδιάτικο», πρόσθεσε σε
άλλη ανάρτησή της.

Επειδή είναι άνθρωπος και της τηλεόρασης, εμείς απλά θα επισημάνουμε στην Έλενα Ακρίτα ότι
στέκεται τυχερή που δεν ζει… ο Μαρτέλης. Θα την είχε παραπέμψει για ιεροσυλία.

Δεν είναι, βέβαια, η πρώτη φορά που η συγκεκριμένη δημοσιογράφος, σεναριογράφος και γενικά
πολυγραφότατη, μας κουνάει το δάχτυλο για όσα μπορούμε να λέμε ή να αποτυπώνουμε με λέξεις.
Διότι αυτό πράττει. Κάνει ό,τι κατηγορεί τους άλλους.

Το 2020, για παράδειγμα, κατηγόρησε όσους… έπιαναν στο στόμα τους κάποιον αριστερό. Λες και
όλοι οι άλλοι κουβαλάνε το προπατορικό αμάρτημα, αλλά οι αριστεροί παραμένουν αμόλυντοι.
Μα, η παγκόσμια Ιστορία είναι γεμάτη από αμόλυντους αριστερούς που γαντζώθηκαν στην εξουσία
και ξέχασαν ιδεολογίες και λαό.

«Οι μικρονοϊκές, αμοιβαδούλες, αρσενικές και θηλυκές, ας διαβάσουν πρώτα για τη Δίκη της
χούντας τον Ιούλιο του 1975, για να μάθουν ποιοι έχυσαν το αίμα τους για να βρεθούν οι
δικτάτορες στο σκαμνί. Ασχέτως που υπάρχουν ακόμα και τώρα νοσταλγοί της χούντας, που ακόμα
να χωνέψουν την ετυμηγορία της ιστορικής αυτής δίκης.

Πριν πιάσουμε τους αριστερούς στο στόμα μας ανοίγουμε και κανένα βιβλίο.

Βιβλίο, βιβλίο πώς λέμε, βι-βλί-o: ξέρετε αυτό το άγνωστο μικροαντικείμενο με τα πολλά χαρτάκια
που αραχνιάζει σε ένα έπιπλο που ονομάζεται ‘‘βιβλιοθήκη’’. Βι-βλι-ο-θή-κη.

Άιντε, πολύ φίρμες τους κάναμε», είχε γράψει τότε. Φύγαμε, για βι-βλί-ο! Ποιες εκλογές τώρα;

Όπως δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «ΜΠΑΜ» που κυκλοφορεί