Κυριακίδης: «Υπήρχε περίοδος που καβάλησα το καλάμι»

Προσγειωμένος, συνειδητοποιημένος και θέλοντας να απασχολεί μόνο μέσα από τη δουλειά του, είναι σίγουρα από τους καλύτερους κωμικούς ηθοποιούς της γενιάς του. Ο Βλαδίμηρος Κυριακίδης επιλέγει να μιλάει όταν κρίνει πως έχει κάτι να πει. Αυτό το διάστημα πρωταγωνιστεί στο «Ωχ! Τι κόσμος γιαγιά» και με χαρά μίλησε στο entertv για τα επαγγελματικά του σχέδια, την κατάθλιψη των Ελλήνων, τις ακραίες αντιδράσεις, τα «αουτσάιντερ», ενώ παραδέχθηκε πως υπήρξε στιγμή που «καβάλησε το καλάμι»…

Σε τι κατάσταση σας βρίσκω αυτό το διάστημα;

Συνεχίζουμε κανονικά τις παραστάσεις μας στο θερινό θέατρο Λαμπέτη μέχρι τέλος Σεπτέμβρη με το «Ωχ! Τι κόσμος γιαγιά» και παράλληλα βρίσκομαι σε προετοιμασία για μια κωμική σειρά του Alpha που θα ξεκινήσει η προβολή της τον Οκτώβρη. Επίσης τον χειμώνα θα κάνω περιοδεία με τον Caveman σε όλη την Ελλάδα, για 6η χρονιά, ο οποίος χρειάζεται σίγουρα καλή φυσική κατάσταση και γυμναστική!

Αυτό το καλοκαίρι, αν και προέρχεστε από μία πλήρη θεατρική σεζόν, επιλέξατε να είστε στο «Ωχ! Τι κόσμος γιαγιά» και όχι να κάνετε ένα διάλειμμα…

Ναι. Επέλεξα να είμαι σε αυτή τη δουλειά επειδή, αφενός μου άρεσε πολύ σαν έργο μόλις το διάβασα, αφετέρου επειδή εκτίμησα πολύ την προσπάθεια του Τάσου Ιορδανίδη και της Θάλειας Ματίκα που επιδιώκουν να καταθέσουν το όραμά τους μέσα στο χώρο. Επειδή είναι νεότερα παιδιά από μένα, ξέρετε, μπήκα με φουλ τις μηχανές για να βοηθήσω όσο μπορώ αυτή την προσπάθεια και χαίρομαι που, όπως φαίνεται, θα έχει και συνέχεια.

Πως είδατε το κοινό αυτούς τους μήνες; Είχε την ανάγκη να βγει να διασκεδάσει;

Ο κόσμος πραγματικά διψάει να δει πράγματα στην Αθήνα το καλοκαίρι. Επειδή η πόλη είχε μείνει για χρόνια μόνο με ένα θέατρο την θερινή περίοδο νομίζω πως, με αφορμή τη φετινή προσπάθεια και το μεγάλο ρίσκο που πήραν τα παιδιά, θα παραδειγματιστούν αρκετοί ώστε να ξαναμπούν στη λογική να δημιουργηθεί καλοκαιρινό θέατρο. Θεωρώ υπέροχο το να βλέπεις τα άστρα, να δροσίζεσαι με το καλοκαιρινό αεράκι και να παρακολουθείς μια παράσταση.

Όπως και να έχει βέβαια δεν παύει να έχει χαθεί το χαμόγελο από τα χείλη του κόσμου λόγω των καθημερινών προβλημάτων. Πως σας κάνει να νιώθετε αυτό;

Αυτό σίγουρα είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο πια, αλλά δεν είναι σημείο των καιρών. Κοιτάξτε, η κατάθλιψη υπάρχει στα πρόσωπα των Ελλήνων εδώ και πολλά χρόνια. Άσχετα εάν τώρα την εντοπίσαμε. Δυστυχώς ζούμε σε ένα πολιτικό σύστημα που μας υποχρεώνει να δουλεύουμε νυχθημερόν, μας φορτώνει με στρες και άγχος γιατί ουσιαστικά αυτό απαιτεί το σύστημα του καταναλωτισμού.  Ότι είναι καταθλιπτικοί οι Έλληνες το ξέρουμε, από την άλλη όμως βλέπουμε πως ακόμη και με μια παράσταση υπάρχει ανάταση ψυχής. Το χιούμορ δεν έχει φύγει από μέσα μας. Για να υπάρξει όμως ουσιαστική πρόταση, πιστεύω πως πρέπει να υπάρξει μία στροφή στην παιδεία και στην καλλιέργεια των νέων. Αν δεν στηριχτούμε σε αυτούς, σε λίγους μήνες θα θρηνήσουμε θύματα!

Ωστόσο και από τους νέους βλέπουμε μία τάση προς τις ακραίες αντιδράσεις. Που θα μπορούσε, λοιπόν, να οδηγήσει αυτό;

Είναι λογικό αυτό, αφού ο νέος δεν υπολογίζει τον κίνδυνο. Είναι άφοβος, τολμηρός – και καλά κάνει – και επαναστάτης. Πιστεύω πως θα μας οδηγήσει εκεί που πρέπει να μας οδηγήσει. Προσωπικά είμαι υπέρ των δραστικών πραγμάτων, καθώς πολιτισμένα δεν μπορούμε πια να πάρουμε κάποιες αποφάσεις. Ή θα ξηλωθούν δηλαδή όλοι αυτοί που κυβερνούν από μόνοι τους, ή θα τους ξηλώσουμε. Δεν υπάρχει μέση οδός.

Σε πρόσφατη συνέντευξη του, ο Γιάννης Μπέζος δήλωσε πως έχει «βαρεθεί πια να ακούει συναδέλφους του να γκρινιάζουν». Συμφωνείτε με αυτή την άποψη;

Όχι, πιστεύω πως πρέπει να συνεχίσουμε να γκρινιάζουμε. Είναι πάρα πολύ δύσκολοι οι καιροί, όχι μόνο στο χώρο μας αλλά και γενικότερα, οπότε ας γκρινιάζουμε όσο μπορούμε πιο πολύ. Ίσως κάποια στιγμή να εισακουστούμε!

Πιστεύετε πως στο χώρο σας πια μπαίνουν και άτομα, ξεκάθαρα λόγω εμφάνισης ή γνωριμιών, που ουδεμία θέση έχουν σε αυτόν;

Κοιτάξτε, αυτό το θέμα απασχολούσε πάντα το “σινάφι” και την Τέχνη μας. Σίγουρα έχουν μπει πολλά «αουτσάιντερ», κάποια επιτυχώς και κάποια ανεπιτυχώς. Κακά τα ψέματα η δουλειά μας θέλει σπουδή, κόπο και πολλά χρόνια μελέτης για να μπορείς να σταθείς επάξια στη σκηνή και να μην ξεγελάς τον θεατή. Η δουλειά μας απαιτεί τριβή, εμπειρία, μέθοδο, τεχνική και συνεχή άσκηση. Βάση αυτών λοιπόν πιστεύω πως τα «αουτσάιντερ» που δεν ανήκουν στο χώρο, μπόρεσαν να φτάσουν, εάν μπόρεσαν, μόνο μέχρι ένα ορισμένο σημείο.

Θεωρείτε πως εσείς πλέον έχετε κατακτήσει αυτά τα στοιχεία;

Εγώ ακόμα δεν έχω παίξει την κωμωδία που θέλω να παίξω. Και σας το λέω αυτό ως κωμικός ηθοποιός. Ακόμα δηλαδή ψάχνομαι. Έχω στόχο να παίξω κάποια στιγμή την κωμωδία, όπως εγώ την ορίζω και θεωρώ πως με εκφράζει, και ακόμη δεν έχω καταφέρει να το ολοκληρώσω αυτό σαν καλλιτέχνης. Θέλει πολύ κόπο η δουλειά μας και όσοι νομίζουν πως μπορεί να γίνει ελαφρά τη καρδία, κάνουν τεράστιο λάθος.

Έχετε κάνει επαγγελματικές επιλογές για τις οποίες να έχετε, εκ των υστέρων, μετανιώσει;

Όχι, ποτέ δεν έχω μετανιώσει για επιλογή μου. Είτε έκανα μία κακή παραγωγή, είτε έχω αρνηθεί μια καλή παραγωγή, δεν το έχω μετανιώσει. Από τα πάντα κερδίζω και μαθαίνω. Γι’ αυτό και σε όποια ιστορία μπαίνω, δίνομαι πάντα 100% και δεν μ’ αρέσει να σνομπάρω ή να γκρινιάζω. Δεν υπάρχουν, θεωρώ, άσχημες επιλογές ή άσχημες στιγμές στο θέατρο, όλες είναι όμορφες, γιατί και από αυτές μαθαίνεις πολλά.

Μπήκατε κάποια στιγμή στον πειρασμό να «καβαλήσετε το καλάμι»;

Δεν μπήκα απλώς, το καβάλησα το καλάμι. Όταν έκανα τον «Άμλετ Β’», παράσταση που έπαιξε συνολικά 4 σεζόν με τεράστια επιτυχία, πίστεψα πραγματικά πως μπορώ να κάνω τα πάντα. Ευτυχώς, όμως, τότε ήρθε μία αποτυχία για να με φέρει στα συγκαλά μου. Μπορώ να σας πως μάλιστα πως την αποτυχία, την χάρηκα πολύ περισσότερο από την επιτυχία.

Είναι πολύ λεπτή, νομίζετε, η γραμμή ώστε κάποιος να «ψωνιστεί» στη δουλειά αυτή;

Όποιος πει ότι δεν έχει καβαλήσει το καλάμι, λέει ψέματα. Το επάγγελμα μας είναι τόσο εγωπαθές και ναρκισσιστικό, γι’ αυτό άλλωστε είναι και τόσο ανασφαλές, που, έστω για λίγο, θα την πατήσεις. Σε αντιστοιχία με έναν μεγάλο έρωτα, σκεφτείτε τι μπορείτε να πάθετε όταν σας κοιτάνε και σας θαυμάζουν 300 ζευγάρια μάτια. Αν δεν το έχετε νιώσει βέβαια, δεν μπορείτε να το κατανοήσετε πλήρως, αλλά είναι κάτι το συγκλονιστικό να βλέπεις ένα ολόκληρο θέατρο να σηκώνετε για να σε χειροκροτήσει.

Πως θα μου ορίζατε λοιπόν το θέατρο; Ως έρωτα ενδεχομένως;

Ανάγκη για σπουδή και μελέτη μάλλον. Είναι αυτό που πιστεύω πως θα με κρατήσει νέο μέχρι να πεθάνω. Μέσα μου, βέβαια, γιατί το έξω μου είμαι σίγουρος πως κάποια στιγμή θα γεράσει (γελάει). Δεν θα αντέξω, όμως, να γεράσει η ψυχή μου και εάν γίνει αυτό, δεν θα το συγχωρέσω ποτέ στον εαυτό μου. Να χάσω δηλαδή τη δημιουργία και να μην καταλαβαίνω τι μου λέει η νεολαία. Μόλις το νιώσω αυτό, θα καταλάβω πως έχω τελειώσει!

Τις κριτικές- και να κλείσουμε με αυτό- πως τις δέχεστε;

Πλέον μπορώ να σας πω ότι δεν τις διαβάζω καν. Θετικές και αρνητικές. Η καλύτερη κριτική είναι η παρουσία του θεατή και η ενέργεια που θα λάβω από αυτόν. Δεν έχω ανάγκη την κριτική κάποιου, γιατί ξέρω πολύ καλά πότε είμαι καλός και πότε δεν είμαι. Και ύμνο να ακούσω, εγώ ξέρω πως είμαι μια μετριότητα. Πάντα λέω στον εαυτό μου πως είμαι ένας μέτριος ηθοποιός και δεν μπορώ να καταλάβω γιατί πρέπει να με θεωρώ ενδεχομένως κάτι σπουδαίο. Είμαι κάτι μέτριο που απλά κατορθώνει να κάνει ανθρώπους να διασκεδάσουν.

Ωστόσο έχω την εντύπωση πως τα media σας έχουν φερθεί καλά αυτά τα χρόνια…

Κι όμως, υπάρχουν περιπτώσεις που μου έχουν φερθεί και πάρα πολύ άσχημα. Πολύ σοβαρή φυλλάδα στο παρελθόν με έχει αποκαλέσει ακόμη και «καραγκιόζη». Το θεώρησα όμως ειλικρινά τίτλο τιμής γιατί ο Καραγκιόζης υπήρξε μία μεγάλη φυσιογνωμία!

Το «Ωχ! Τι κόσμος γιαγιά» θα συνεχίσει την επιτυχημένη του πορεία στο θέατρο Λαμπέτη – με την αντικατάσταση της Άννας Παναγιωτοπούλου από τον Παντελή Καναράκη – μέχρι της 30 Σεπτεμβρίου. Μαζί με τον Βλαδίμηρο Κυριακίδη πρωταγωνιστούν οι Τάσος Ιορδανίδης, Σοφία Φαραζή, Ορέστης Τζιόβας, Γιάννης Σαρακατσάνης, Σταύρος Σβήγκος, Τερέζα Γριμάνη και Μιχάλης Τιτόπουλος υπό την σκηνοθετική καθοδήγηση της Θάλειας Ματίκα.

Του Αλέξανδρου Κούρτη

Πηγή: entertv