PLUS
Ο λαϊκός ερμηνευτής Λευτέρης Αδριανός μιλάει για την τέχνη του και τα σχέδιά του στην «Μ»
Του ΚΥΡΙΑΚΟΥ ΘΕΟΔΟΣΙΟΥ
Ο Λευτέρης Αδριανός λάμπει όχι γιατί βρίσκεται κάτω από τα φώτα της πίστας, εκεί όπου όλα έχουν μια αίγλη, αλλά γιατί έχει ισχυρό καλλιτεχνικό μπαγκράουντ: μεγάλωσε μαζί με την τέχνη του, αφού την υπηρετεί στα βραδινά μαγαζιά από τα 15 (!) έτη του, με πλήρη συνέπεια, ξεκινώντας από τα Λαδάδικα. Κατά την ολιγοήμερη διαμονή του στην Αθήνα μιλάει στην «ΜΠΑΜ στο Ρεπορτάζ» για όλα όσα τον έχουν κάνει ερωτικό τραγουδιστή, πέρα από το ρεπερτόριο: για τη δόξα, για το ποτήρι νερό που μπορεί να σου ρίξει κάποιος λίγο πριν ανέβεις στη σκηνή, για τη «γιαγιά»ΒάσιαΤριφύλλη, για τον Βασίλη Καρρά, αλλά και για τη ζήλια, το δίλημμα της αγάπης, το «γυαλί που όταν σπάσει δεν ξανακολλάει». Και μάλλον αυτός είναι ο γενεσιουργός τόπος του φερέλπιδος καλλιτέχνη: κάπου ανάμεσα σε ένα ραγισμένο συναίσθημα και μια λαϊκή μελωδία.
– Τι σε φέρνει αυτές τις ημέρες στην Αθήνα;
Κάνω διάφορες συζητήσεις προκειμένου να κατέβω στην Αθήνα για επαγγελματικούς λόγους. Έχουμε και τα γυρίσματα για το «Δεν παρακαλάω εγώ», με τη συμμετοχή της κυρίας Βάσιας Τριφύλλη, η οποία υποδύεται τη γιαγιά μου και μου δίνει συμβουλές. Είμαι μεγάλη τιμή για εμένα και την ομάδα μου και είμαι πολύ χαρούμενος γι’ αυτό. Η ιδέα ήταν του φίλου μου και δημοσιογράφου Αντώνη Τριανταφυλλίδη. Το τραγούδι θα κυκλοφορήσει από τη HeavenMusic.
– Τι διαφορές έχεις δει ανάμεσα σε Θεσσαλονικείς και Αθηναίους;
Νομίζω ότι στη Θεσσαλονίκη οι άνθρωποι είναι πιο ζεστοί και διασκεδάζουν πιο εύκολα. Με ένα «Α» ανεβαίνουν όλοι στα τραπέζια και χορεύουν. Στην Αθήνα θέλουν να υπάρχει και ένα οπτικοακουστικό υλικό. Εμένα μου αρέσει να υπάρχουν και τα δύο.
– Ξεκίνησες στα νυχτερινά μαγαζιά σε ηλικία 15 ετών, μικρό παιδί. Ποιες ήταν οι πρώτες δυσκολίες που αντιμετώπισες;
Ήμουν ανήλικος. Ποιος επιχειρηματίας θα εμπιστευθεί ένα παιδί 15 χρόνων να κάνει πρόγραμμα και να κρατάει τον κόσμο χαρούμενο; Πολύ δύσκολα, μόνο ρίσκο είναι αυτό. Βέβαια, με κάποιους μεγαλύτερους φίλους και συνεργάτες κατάφερα να βρω κάποια μαγαζιά και στα 19 μου χρόνια είχα κάνει ήδη μια καλή πορεία.
– Σε καλοδέχτηκαν ή υπήρξαν και εμπόδια;
Μου έχει τύχει να βγω να τραγουδήσω και να μου κλείσουν το μικρόφωνο, να μου χαμηλώσουν τα φώτα, να μου ρίξουνποτήρινερό στο παντελόνιλίγο πριν βγω. Έχει τύχει λίγο πριν βγούμε στη σκηνή να αντιληφθούμε ότι κάποιος έχει ξεκουρδίσει το μπουζούκι του μουσικού μου… Ζήτησα συγγνώμη από το κοινό και ένα λεπτό μέχρι να επιδιορθωθεί το πρόβλημα.
– Από την άλλη, ποιοι μεγάλοι καλλιτέχνες σε βοήθησαν και πώς;
Έχω κάνει ωραίες συνεργασίες για τις οποίες είμαι πολύ περήφανος. Έχω δουλέψει με την Άντζελα Δημητρίου, η οποία μεταξύ άλλων με είχε συμβουλεύσει να παραμείνω ταπεινός, γιατί «ο κόσμος είναι αυτός που θα σε ανεβάσει και θα σε κατεβάσει». Ο Γιώργος Μαργαρίτης, θυμάμαι, μου είχε πει: «Ό,τι είναι να κάνεις πάνω στην πίστα, κάν’ το με ψυχή και πιο πολύ να είσαι ο Λευτέρης παρά ο Αδριανός». Κάτι πιο πρόσφατο που θυμάμαι είναι το 2022 που ήθελα έναν χώρο για να γυρίσω το βιντεοκλίπ του ‘‘Όλα σου τα ’δωσε ο Θεός’’. Έτσι, ένας δικός μου άνθρωπος μου δίνει το τηλέφωνο του Βασίλη Καρρά. Καλώ και ακούω τη χαρακτηριστική χροιά ‘‘ναι, παρακαλώ. Ποιος είναι;’’. Λέω‘‘θείο, τι κάνεις; Θέλω να γυρίσω ένα βιντεοκλίπ και επειδή ξέρω ότι το χωριό της Ειρήνης (κόρη) είναι υπέροχο μέρος, θέλω τον χώρο για τα γυρίσματα’’. Και μου απαντάει: ‘‘Όταν θα φύγεις να κλείσεις την πόρτα’’. Δεν είχα λόγια να τον ευχαριστήσω και δεν ήξερα πώς να του το ανταποδώσω. Αλλά νομίζω ότι το να ανταπέδιδα αυτή την πράξη θα ήταν κάτι σαν αλισβερίσι και ο Βασίλης Καρράς δεν τα ήθελε αυτά. Ήταν ευθύς, καθαρός και το έκανε απλόχερα και με όλη του την καρδιά.
– Η δουλειά σου έχει πολλή λάμψη και θαυμασμό, επομένως και ενδεχόμενη συντροφική ζήλια. Σου έχει τύχει;
Μου έχει τύχει, ναι, και είναι πολύ κακό να μην έχεις δώσει κάποιο δικαίωμα και η κοπέλα σου να ζηλεύει. Αν είναι να κάνεις τη στραβή, μπορείς να την κάνεις σε οποιονδήποτε χώρο κι αν δουλεύεις. Η ζήλια είναι ένα είδος εσωτερικής ανασφάλειας, το οποίο ο καθένας πρέπει να το λύσει με τον εαυτό του και μετά να τα βρει με τον σύντροφό του.
– Ναι, αλλά δεν είναι πιο δικαιολογημένη η συντροφική ζήλια προς έναν τραγουδιστή που βρίσκεται στη νύχτα, με τα φώτα κ.λπ.;
Μέχρις ενός σημείου να το δικαιολογήσω, αλλά από ένα σημείο και μετά το κατατάσσω στις αρρώστιες.
– Στην περίπτωσή σου μέχρι πού έφθασε;
Μέχρι λίγο πριν από την αρρώστια. Δεν πρέπει να συγχέουμε τα προσωπικά με τα επαγγελματικά.
– Αν κάποια σύντροφος σου έλεγε «διάλεξε, ή η δουλειά ή εγώ»;
Μου έχει τεθεί το δίλημμα. Θυμάμαι ότι προσπάθησα να αλλάξω κάποια γνώμη, αλλά εφόσον με γνώρισες έτσι, πώς είναι δυνατόν να θέλεις να αλλάξεις έναν άνθρωπο που λες ότι αγαπάς; Κάπου εκεί είδα ότι το γυαλί έσπασε και όταν το γυαλί σπάσει δεν το ξανακολλάω, όπως λέω και στο καινούργιο μου τραγούδι.
*Όπως δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΜΠΑΜ της Κυριακής
