Μάχη με τον ίδιο μας τον εαυτό και όχι με το κορονoιό!

Μάχη με τον ίδιο μας τον εαυτό και όχι με το κορονoιό!

Του μαθητή του 1ου ΓΕΛ Κοζάνης, Γιώργου Τριανταφύλλου 

Πολλά νταούλια χτυπούν, πολλά στόματα εκφράζουν την δυσαρέσκειά τους, από την στέρηση της «αγαπημένης» τους καθημερινότητας, μη γνωρίζοντας την «έννοια δημόσια υγεία!» Θα μου πείτε, ναι, είναι πρωτόγνωρη για τους πάντες μια υγειονομική κρίση! Ούτε εγώ την έχω ζήσει και ως δεκαοκτάχρονος μού είναι δύσκολο να καταλάβω κάποια πράγματα (προφανώς ακόμα δεν έχω καταλάβει αρκετά) πήγαινα κόντρα και ζώντας όσο πιο ανέμελα μπορούσα, πιστός στο νεανικό δόγμα «Θα κάνω ό,τι γουστάρω».
«Ποιος είναι δηλαδή ο Μητσοτάκης που θα μου κόψει τις αποκριές; …Ποιον πρωθυπουργό ψηφίσαμε, ενώ κλείνει τα μαγαζιά και δεν έχουμε πού να καλοπεράσουμε με τα φιλαράκια μας, πίνοντας μια μπύρα … ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΣΤΕΡΟΥΝ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΜΑΣ!» έλεγα…

Τα μέσα ενημέρωσης και γιατροί πάντα έκαναν λόγο για έναν πολύ επικίνδυνο πρωτόγνωρο ιό, «Πανικός για το τίποτα μιλάμε!» Στη Κίνα βλέπαμε ανθρώπους να πέφτουν κάτω και μέχρι πρόσφατα αναρωτιόμασταν γιατί στην Ιταλία να ακυρωθεί το καρναβάλι, που τόσα χρόνια θεός και δαίμονας δεν σταμάτησε!

Τα στατιστικά του τρόπου μετάδοσης της επιδημίας από την αρχή της ήταν αναρτημένα σχεδόν στα περισσότερα μέσα ενημέρωσης και η κοινή λογική (υποτίθεται έμφυτη σε όλα τα άτομα) μας κάνουν να συνειδητοποιήσουμε την έννοια του πολλαπλασιασμού-διασποράς με απλά βήματα.

Να που όμως άρχισε το πράγμα στην Ιταλία να μας τρομάζει, να που καταλάβαμε ποιοι είναι οι «ξεχασμένοι» ογδοντάρηδες και «παραπληγικοί» που γίνεται τόσος πανικός για να μη πεθάνουν. Η ζωή όμως είναι δικαίωμα όλων και όλα στο κόσμο λειτουργούν για την αρμονική συνύπαρξη και ακέραια ύπαρξη όλων!

Ουδέποτε βρέθηκα σε χώρο με συνωστισμό, όμως ως ανήσυχος νέος καταγράφω ό,τι συμβαίνει για τα μέσα ενημέρωσης, επειδή η δημόσια τοποθέτηση είναι υποχρέωση όλων μας. Με δυσαρέσκεια αντιλήφθηκα ότι πολύς κόσμος βάζει τις coca cola, τσιγάρα και τρόφιμα με super λιπαρά πάνω απ’ τη συμμόρφωσή του στους νόμους που επιβάλλει η κοινωνία (Κάτι τόσο δύσκολο δηλαδή!)

Το συμπέρασμα μου είναι το εξής! Ο Πρωθυπουργός σύστησε στους πολίτες της χώρας για τη δημόσια υγεία και ζωή, που είναι απαρέγκλιτα αγαθά και δικαιώματα όλων, να μη συνωστίζονται και να μη βρίσκονται με πολύ κόσμο! Οι αρμόδιοι της κυβέρνησης ψηφίστηκαν δημοκρατικά από τη πλειοψηφία και ως αρμόδιοι επέλεξαν να απαγορευτεί η άσκοπη κυκλοφορία μας! Δε μας στέρησαν κανένα δικαίωμα!
Ίσα ίσα , μας προστάτεψαν από την ίδια μας την ανευθυνότητα (μη εξαιρώντας και εμέ) για να υπερασπιστούν αυτοί τα αγαθά μας. Όσον αφορά τα περί συνωμοσίας, δε μας ενδιαφέρουν, παρά η ενότητα και αλληλοσυνεργασία, όπου λείπει από τους περισσότερους, καθώς κοιτούν μόνο να δείξουν την ισχύ τους στον απέναντι!

Μέρος 2! Είμαστε επιπόλαιοι.
Ναι, είμαι πολύ επιπόλαιος! Το ξέρω, το ίδιο είμαστε αρκετοί, μικροί και μεγάλοι.
Είσαι κλεισμένος σπίτι. Δεν μπορείς να βγεις για μπύρα, για ποτό, για καμάκι, για πόκερ, σουβλάκι, κλαμπάκι, περίπατο λέγοντας τι άχρηστη είναι η ζωή που δε σου έκατσε η Μαρία, ή που ο «γκαντέμης» σου έκοψε τα επιδόματα, επειδή μισεί το λαό.
Αν εξαιρέσουμε το άγχος και το στρες που σκοτώνει κόσμο και σε κάνει να τρέχεις σαν τρελός, για να προλάβεις τη δουλειά, το αστικό, τον κουμπάρο, τη μεγαλύτερη φρατζόλα το πρώτο τραπέζι στο Ρέμο, θα ήθελα να προσθέσω και την αχαριστία σου, όταν είχες τα πάντα: Τον καθηγητή να θέλει να σου βάλει στο μυαλό όσα χρειάζεσαι, το γκαρσόνι να τρέχει να σκουπίσει τα σπασμένα σου γιατί είσαι λιάρδα, το συνάδελφο ή συμμαθητή που τρέχει από πίσω σου γιατί θέλει λίγη σημασία, όπως όλοι μας, τον προπονητή ή το αφεντικό σου να ουρλιάζει για να πετύχεις το στόχο που εσύ έβαλες, βοηθώντας εσένα να γίνεις καλύτερος σε αυτό που κάνεις! Τρελαίνεσαι, γιατί; Επειδή απλά μένεις σπίτι!
Αναρωτήθηκες ποτέ τι διάολο θα γινόταν αν έμενες στο δρόμο; Στην Αφρική; Στην Ερυθραία; Στη Συρία ή στο Αφγανιστάν που κυκλοφορούν στο δρόμο και φοβούνται να μη φάνε τη σφαίρα στο κεφάλι, ενώ εσύ μπορείς και περπατάς με το κεφάλι ψηλά;

Τώρα λοιπόν καλείσαι να καταλάβεις τι θα γίνει αν φας εσύ τη σφαίρα του «αόρατου» εχθρού και δεν προλάβεις καν να αποχαιρετήσεις αυτούς που άθελά σου πυροβόλησες, για να μην χάσεις τα δικαιώματα σου! Αυτά που σου ανήκουν! Έτσι γίνεται σε κάθε πόλεμο, πυροβολείς χωρίς να υπολογίζεις ότι ο απέναντι σου είσαι εσύ!
Το σπίτι σου λοιπόν σε περιμένει, έχεις ακόμα τη δυνατότητα να ουρλιάξεις στο ταίρι σου ή στη μάνα σου για να σου δώσει χρήματα για να σου φέρει τα πιτόγυρά σου ο ντελιβεράς για να δώσει ψωμί στα παιδιά του, ρισκάροντας τη ζωή του! Εσύ, έχεις την οικογένεια σου, το ιντερνετάκι σου, τα βιβλία σου, το Netflix σου, τα κολλητάρια σου, το λαπτοπάκι σου, τη κινητάρα σου! Τι περιμένεις για να καταλάβεις ότι είσαι και θα είσαι ακόμα μια χαρά;

Ας μην πληγεί άλλο ο κόσμος και να το θυμηθείτε, όσο πιο αργά βγείτε έξω, τόσο πιο όμορφα θα περάσετε και τόσο παραπάνω θα εκτιμήσετε το κάθε τι!

Γιώργος Τριανταφύλλου – 18 χρονών, Μαθητής του 1ου ΓΕΛ Κοζάνης.