Μια Αναδρομή στην ναυτική ιστορία: Η Βύθιση του Τιτανικού, στις 14 Απριλίου 1912

Ένα επιβατικό υπερωκεάνιο και, τότε, το μεγαλύτερο πλοίο στον κόσμο. Στις 14 Απριλίου 1912, στο παρθένο ταξίδι του, χτύπησε ένα παγόβουνο, λυγίζοντας ένα μέρος του κύτους του και αναγκάζοντας το να βυθιστεί στις πρώτες πρωινές ώρες της 15ης Απριλίου. 706 από τους 2.224 επιβάτες και πλήρωμα επιβίωσαν. Η απώλειά του ήταν ο καταλύτης για σημαντικές μεταρρυθμίσεις στη ναυτιλιακή ασφάλεια και είναι αναμφισβήτητα η πιο διάσημη θαλάσσια καταστροφή, που αποτέλεσε αντικείμενο αμέτρητων απεικονίσεων των μέσων μαζικής ενημέρωσης.

Η βύθιση του Τιτανικού πραγματοποιήθηκε τη νύχτα της 14ης Απριλίου μέχρι το πρωί της 15ης Απριλίου 1912 στο βόρειο Ατλαντικό Ωκεανό, τέσσερις ημέρες στο ταξίδι του από το Σαουθάμπτον προς Νέα Υόρκη. Το μεγαλύτερο επιβατικό την εποχή εκείνη, ο Τιτανικός είχε 2.224 ανθρώπους στο πλοίο όταν χτύπησε ένα παγόβουνο στις 23:40 (ώρα πλοίου) την Κυριακή 14 Απριλίου 1912. Βυθίστηκε δύο ώρες και σαράντα λεπτά αργότερα 02:20 (05:18 GMT) τη Δευτέρα, 15 Απριλίου και είχε ως αποτέλεσμα το θάνατο περισσότερων από 1.500 ανθρώπων, γεγονός που το κατέστησε μια από τις πιο θανατηφόρες θαλάσσιες καταστροφές στην ιστορία της ειρήνης.

Ο Τιτανικός έλαβε έξι προειδοποιήσεις θαλάσσιου πάγου στις 14 Απριλίου, αλλά ταξίδευε κοντά στη μέγιστη ταχύτητα όταν το πλήρωμά του πλέον έβλεπε το παγόβουνο. Δεν μπόρεσε να γυρίσει αρκετά γρήγορα, το πλοίο υπέστη ένα χτύπημα από την δεξιά πλευρά του και άνοιξε πέντε από τα δεκαέξι διαμερίσματα του στη θάλασσα. Ο Τιτανικός σχεδιάστηκε για να παραμείνει στην επιφάνεια με τέσσερα από τα εμπρός διαμερίσματά του πλημμυρισμένα αλλά όχι περισσότερα και το πλήρωμα σύντομα συνειδητοποίησε ότι το πλοίο θα βυθιστεί. Χρησιμοποίησαν πυραύλους ραδιοφώνου και ραδιοφωνικά (ασύρματα) μηνύματα για να προσελκύσουν βοήθεια καθώς οι επιβάτες μεταφέρθηκαν σε σωστικές λέμβους. Ωστόσο, σύμφωνα με την ισχύουσα ναυτική πρακτική, το πλοίο έφερε πολύ λίγες σωσίβιες λέμβους για όλους (αν και λίγο περισσότερο από το νόμο που απαιτείται) και πολλά σκάφη δεν είχαν γεμίσει λόγω της κακής διαχείρισης της εκκένωσης.

Το πλοίο βυθίστηκε με πάνω από χίλιους επιβάτες και μέλη του πληρώματος ακόμα πάνω. Σχεδόν όλοι αυτοί που πήδησαν ή έπεσαν στο νερό πέθαναν από υποθερμία μέσα σε λίγα λεπτά. Το RMS Carpathia (Καρπάθια) έφτασε στη σκηνή περίπου μιάμιση ώρα μετά τη βύθιση και είχε διασώσει τον τελευταίο από τους επιζώντες στις σωσίβιες λέμβους στις 09:15 στις 15 Απριλίου, λίγο περισσότερο από 24 ώρες αφού το πλήρωμα του Τιτανικού έλαβε τις πρώτες προειδοποιήσεις πως βρίσκεται κοντά σε πάγο. Η καταστροφή προκάλεσε εκτεταμένη δημόσια αγανάκτηση σχετικά με την έλλειψη σωστικών λέμβων, τους χαλαρούς ναυτιλιακούς κανονισμούς και την άνιση μεταχείριση των διαφόρων κατηγοριών επιβατών επί του πλοίου. Οι έρευνες που δημιουργήθηκαν μετά την καταστροφή συνέστησαν σαρωτικές αλλαγές στις θαλάσσιες ρυθμίσεις. Αυτό οδήγησε στη σύσταση το 1914 της Διεθνούς Σύμβασης για την ασφάλεια της ανθρώπινης ζωής στη θάλασσα (SOLAS), η οποία εξακολουθεί να διέπει τη ναυτική ασφάλεια σήμερα.

Πηγή: maritimecyprus.com