Μια μικρή πρώτη (προσωπική) αποτίμηση των εκλογικών αποτελεσμάτων

Από την Αλεξάνδρα Χριστίνα Ιωάννου

Ακόμα η καταμέτρηση δεν έχει ολοκληρωθεί, ωστόσο το μήνυμα ήταν σαφές.

Θα ήθελα όμως πέρα από το ποιός νίκησε, το ότι οδηγούμεθα σε βουλευτικές εκλογές και ποιός έχασε, θα ήθελα να σταθώ σε δύο πολύ σημαντικά (κατ’εμέ) σημεία:

Πρώτον, ακούστηκε από αρκετούς και ειδικά από μέλη της νυν Κυβέρνησης, πως κακώς χαρακτηρίστηκαν οι ευρωεκλογές ως πολιτικές εκλογές ή πήραν το χαρακτήρα δημοψηφίσματος.

Δεν θα χρησιμοποιήσω καν τη λέξη δημοψήφισμα (γιατί μου φέρνει περίεργες αναμνήσεις), αλλά εν πρώτοις θα ήθελα να τονίσω πως τα ευρωπαϊκά ζητήματα, για να χαίρουν δημοψησμάτων, το λιγότερο που μπορούν να κάνουν είναι να αναχθούν σε εκλογές. Ασχέτως αν κατά τη γνώμη μου η απόφαση για δημοψήφισμα και έτσι όπως σχεδιάστηκε ήταν λανθασμένη και δεν θα είχε κάποιο ουσιαστικό ή θετικό αποτέλεσμα. Και μάλλον δεν διαψεύστηκα. Αλλά ας μην αναλωθούμε σε ανάλυση του συνταγματικού δικαίου τέτοια ώρα.

Κατά τη γνώμη μου, ήταν ΟΙ πολιτικές εκλογές. Σε μία χώρα σαν την Ελλάδα, που οτιδήποτε έχει να κάνει με το Ευρωκοινοβούλιο, εμείς σαν Έλληνες πολίτες, αντιληφθήκαμε πολύ άγαρμπα και επώδυνα τα τελευταία χρόνια, το πόσο μεγάλη και σημαντική επίπτωση και σοβαρότητα έχουν για τα εσωτερικά ζητήματα ενός κράτους μέλους, μου φαίνεται εξαιρετικά περίεργο να ΜΗΝ θεωρούνται οι Ευρωεκλογές πολιτικές εκλογές.

Σε καμία περίπτωση δεν μειώνεται η σημαντικότητα των βουλευτικών εκλογών σε μία χώρα, αλλά δεν είναι σημαντική η ανάδειξη των κατάλληλων προσώπων και πολιτικών που θα εκφράζουν την Ελλάδα στο Ευρωκοινοβούλιο; Οι αποφάσεις που παίρνονται σε ευρωπαϊκό επίπεδο δεν απαιτούν καταρτισμένους αναγνωρισμένους και προετοιμασμένους πολιτικούς με ξεκάθαρο πρόγραμμα, δυνατές ομάδες και μια ισχυρή και σταθερή βάση για να χτιστεί η επαύριο ενός καθοριστικού διαλόγου και συνεργασίας ανάμεσα σε κάθε έθνος και την Ευρώπη; Ποιός θα διαπραγματεύεται για τα οικονομικά μέτρα και κονδύλια; Ποιού η παρουσία, η σταθερότητα, η ευελιξία και πραότητα θα κριθεί για να μπορέσει η Ελλάδα όπως και κάθε χώρα μέλος, αν όχι του κόμματος που θα έχει την κεντρικότερη παρουσία στο Ευρωκοινοβούλιο και θα εκπροσωπεί την πλειοψηφία των πολιτών, είναι η καταλληλότερη και πιο ουσιαστική για τις πολιτικές οικονομικές και κοινωνικές εξελίξεις που θα ακολουθήσουν; Δεν παίζει ρόλο ποιος ηγείται της κεντρικής ιδέας, του βασικού προγράμματος, των μέτρων, της ταυτότητας, της πολιτικής σκέψης της επίσημης εκπροσώπησης της χώρας μας στο Ευρωκοινοβούλιο; Είναι δυνατόν;

Εννοείται πως έχει. Και όση περισσότερη κατάρτιση και σταθερότητα προσδίδει, τόσο καλύτερο για το εσωτερικό της χώρας, την οικονομία της, τη διαπραγματευτική της δυνότητα, την ανάπτυξη ευρωπαϊκών και διεθνών συμμαχιών.

Και όχι, μέσα σε 4 ή 5 χρόνια δεν μπορούν να αλλάξουν όλα, αλλά μπαίνουν οι βάσεις. Δίνεται το στίγμα. Και μετά σιγά σιγά προχωρούν οι μεταρρυθμίσεις και οι προαπαιτούμενες κινήσεις, ή συμμαχίες. Όταν ο κος Τσίπρας πριν από χρόνια είχε όλες τις συνθήκες με το μέρος του και μία κοινωνία έξαλλη με το δικομματισμό, μάλλον από άγνοια, μάλλον από το γεγονός πως πολύ γρήγορα από αντιπολιτευτικό κόμμα μονοψήφιο, έγινε κυβέρνηση, δεν μπόρεσε ή δεν ήξερε πώς να διαχειριστεί τις οποίες δυνατότητες του δόθηκαν. Να μην θυμηθούμε τώρα το τι είχε γίνει με τον κο Βαρουφάκη, το κλείσιμο των τραπεζών, το πεντοζάλι της κας Μέρκελ κτλ. Όλα αυτά είναι ωραία για εσωτερική κατανάλωση (χμ όχι πια), αλλά ο κόσμος που άκουσε πως όλα θα λυθούν και που του έταξαν τα πάντα, συνειδητοποίησαν (ελπίζω) πως δεν υπάρχουν πολιτικοί σωτήρες. Αλλά μόνο σωτηρίες. Και αυτές έρχονται μέσα από την πείρα, την ψυχραιμία, τη σωστή ανάλυση των συνθηκών, τις συμμαχίες, την έλλειψη αλαζονείας και ψεμάτων. Γιατί ΚΑΙ η Ευρώπη αλλάζει. Και έχει πολλά να αντιμετωπίσει. Και το αποτέλεσμα κάθε χώρας μέλους απόψε έχει τη δική του μετάφραση. Μία όμως είναι κοινή. Πως για να μπορέσει το ευρωπαϊκό οικοδόμημα να έχει μέλλον και να εξελιχθεί και να απουσιάζουν στο μέλλον και λάθη από πλευράς του, πρέπει να ακολουθηθούν πολιτικές που θα φέρουν τους ευρωπαίους πολίτες πιο κοντά στην ουσιαστική έννοια και λόγο ύπαρξης της Ευρώπης. Ενάντια στο διχασμό και σαφώς ενάντια στα άκρα. Τα οποία τα γνωρίσαμε και τα παρακολουθούμε και εδώ. Εκεί λοιπόν κάθε κράτος οφείλει να έχει πολιτικούς, ευρωβουλευτές με συγκεκριμένη πείρα και πολιτική φωνή, πρόθυμους να συνεργαστούν, με έντονη και συνεχή παρουσία το τονίζω, να αναγνωρίζουν εν έτει 2019 τη σημασία του ευρωπαϊκού οικοδομήματος και να γίνονται οι καλύτεροι διαπραγματευτές και μεταφορείς ειδήσεων και αποφάσεων ανάμεσα στα ευρωπαϊκά κέντρα λήψης αποφάσεων και τα κράτη που εκπροσωπούν. Επιμένω λοιπόν πως ήταν Η ΑΠΟΛΥΤΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΨΗΦΟΣ.

Έπειτα, σε ότι αφορά τις αυτοδιοικητικές εκλογές. Εκεί το πολιτικό χρήσμα έχει μια άλλη έννοια. Σίγουρα με τον τρόπο που αντιπαρατέθηκαν οι αρχηγοί των δύο κομμάτων υπήρξε μία προσωπική αναμέτρηση ανάμεσα σε ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ.

Αλλά νομίζω, πως η πολιτική (κομματική) προέλευση ενός υποψηφίου, είναι μία αναγνωριστική ταυτότητα. Με την έννοια, πως πέρασε ανεπιστρεπτί η εποχή που για τις γειτονιές μας θα ψηφίζαμε με βάση το χρώμα. Είναι και θα έπρεπε να είναι απαίτηση των πολιτών πλέον να εγκαλούν το κάθε κόμμα για τη στήριξή τους σε κάθε υποψήφιο και μελλοντικό τοπικό ‘άρχοντα’ , αν και εφ’όσον δεν παράγει τα όσα λέει.

Είναι επίσης σημαντικό να κινητοποιηθούν οι πολίτες και να ενδιαφέρονται επιτέλους για την τοπική τους κοινωνία. Να κρίνουν. Το τι είναι καλύτερο για τον τόπο τους. Αν δίνονται λύσεις. Αν δεν χάνονται κονδύλια. Αν λύνονται τα προβλήματα των μικρότερων ή μεγαλύτερων δήμων. Είναι καιρός πλέον να γίνει πιο ξεκάθαρη και λειρουργική η συμεργασία της αυτοδιοίκησης με τον κεντρικό πολιτικό κορμό της χώρας. Για παράδειγμα οι περιφέρειες. Μην αναφερθούμε στη Μάνδρα ή στο Μάτι και το συνεχές μπαλάκι ευθυνών.

Είναι υποχρέωση όλων (μας) να γνωρίζουμε τί επιλέγουμε και είναι σημαντικό για τα κομματικά επιτελεία να αναγάγουν τις αυτοδιοικητικές εκλογές σε προπομπό της πολιτικής τους δράσης και ταυτότητας. Και όποιος έχει αντιληφθεί το μήνυμα των εποχών θα ξεκινήσει κρατώντας ότι είναι καλό, θα κάνει συμμαχίες και θα πετάξει ότι περιττό.

Κάθε εκλογική διαδικασία από εδώ και στο εξής στη χώρα μας ειδικά, γιατί δυστυχώς περάσαμε πολλά και έχουμε μείνει ακόμα πίσω σε πολλά, είναι η επαύξηση καθρεφτών στο κάθε ένα σπίτι ξεχωριστά. Εμάς κοιτάμε, τις επιλογές μας και μετά ψηφίζουμε. Γνωρίζουμε μαθαίνουμε και μετά στηρίζουμε ή διώχνουμε.

Προσωπικά πιστεύω πως ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει κάνει την υπέρβαση και έχει ξεκινήσει από το ίδιο του το κόμμα. Είναι νωρίς ακόμα για να γίνει ευρέως αντιληπτό και σίγουρα κάθε αλλαγή θέλει χρόνο, αλλά δε νομίζω πως πολλοί από όσους ψήφισαν σήμερα ΝΔ το έκαναν με την παλαιότερη μικροπολιτική λογική.

Το ίδιο ισχύει και για το ΚΙΝΑΛ. Απέδειξε πως έχει ακόμα αντοχές και πως με προσεχτικές κινήσεις μπορεί να στηρίζει τον κεντρώο χώρο. Τον σοσιαλδημοκρατικό χώρο και να γίνει ανάχωμα απέναντι στις πιο μεγάλες απειλές όπως αυτή της ΧΑ.

Πολύ φοβάμαι πως δεν έχουν ακόμα όλοι αντιληφθεί πως δεν υπάρχει η λέξη τιμωρία που να μην έχει απόλυτη επίπτωση στην κοινωνία της χώρας. Δεν επιλέγεις ανθρώπους που διχάζουν και κατηγοριοποιούν άτομα με βάση την καταγωγή το χρώμα του δέρματος, που βρίζουν, απειλούν να τραμπουκίσουν, να πλακώσουν στο ξύλο ή είναι οι μισοί βουλευτές μπλεγμένοι σε υποθέσεις σύστασης εγκληματικής οργάνωσης με δολοφονικές απόπειρες, δολοφονίες και έγκλημα από πίσω.

Πρώτον αυτό το ψεύτο πατριωτικό είναι απόλυτα ειδεχθές. Και δεν τιμάει κανέναν. Η Ελλάδα δεν έχει ανάγκη από πατριώτες πορτιέρηδες ούτε βαρώνους της νύχτας. Αυτά ανήκουν στην Αμερική του 1970, στο Scarface και σε άλλες λογικές που δεν θα αναλύσω περαιτέρω. Δεν έχει και νόημα. Δεν εμπιστεύεσαι την παρανομία για να επανέλθεις στη νομιμότητα. Δεν ακυρώνεις τη δημοκρατία επειδή έγιναν λάθη στο παρελθόν ψηφίζοντας αυτούς που θα σου πάρουν ότι έχεις και δεν έχεις αρκεί να βρίσκονται με λύσσα στην εξουσία και κάνοντας πραγματικότητα την ιδεοψυχαναγκαστική τους πάθηση και εμμονή για φιλοναζιστικά και τραμπουκιστικά συστήματα.

Θέλει ΠΡΟΣΟΧΗ. Και ειδικά από τους νέους. Ότι δεν μας αρέσει να ξέρουμε για ποιον λόγο δεν μας αρέσει. Και αυτοί που καρπώνονται το δε μου αρέσει δεν έχουν ως στόχο να βοηθήσουν κανέναν άλλο πέρα από τον εαυτό τους. Το τονίζω.

Όποιος αγαπά την πατρίδα του δεν σπέρνει διχασμό. Όχι στην Ελλάδα, όχι με την ιστορία της Ελλάδας. Οποίος αγαπάει την πατρίδα του έχει αξιοπρέπεια. Λέει αυτά που μπορούν να γίνουν όντως και δεν υπόσχεται τα πάντα προκειμένου να βγεί. Όποιος αγαπάει την πατρίδα του δεν τραμπουκίζει και δεν δείχνει στα 16χρονα αυτής της χώρας πως αν δεν γίνει αυτό που θέλω θα σε …

Όποιος αγαπά τη χώρα του στην τελική, αγαπά και τον εαυτό του. Γιατί επενδύει εκεί. Μεγαλώνει οικογένειες, κάνει όνειρα, προσπαθεί για το καλύτερο. Αυτός είναι ο ευπατρίδης για εμένα. Οι άλλοι είναι είτε τσάμπα είτε πολύ καλά πληρωμένοι μάγκες.

Εύχομαι και το επιζητώ να αλλάξει ακόμα πιο πολύ ο τρόπος με τον οποίο ο Έλληνας και κυρίως ο Νεοέλληνας αντιμετωπίζει την κοινωνία, την πολιτική και τη δική του θέση μέσα σε όλα αυτά. Μακάρι να επέλθει σύνεση και ηρεμία και να επικρατήσει η λογική και όχι η μισαλλοδοξία και το μένος. Δεν οδηγούν πουθενά.

Προς το παρόν ο Κυριάκος Μητσοτάκης δείχνει να έχει πείσει πως όταν τον ψηφίζεις σκέφτεσαι αυτόν, τη δίκη του φωνή και τα δικά του σχόλια. Δείχνει να έχει χαράξει ένα δικό του δρόμο, μακριά από έριδες και μικροκομματικές σκοπιμότητες. Θα είναι δύσκολο να το διατηρήσει και σαν μελλοντικός πρωθυπουργός αν εκλεγεί γιατί η εξουσία είναι γλυκιά, κυρίως για όσους δεν την έχουν γευτεί ακόμα.

Το ζήσαμε έντονα τα τελευταία χρόνια. Μένει να δούμε τι τελικά θα συμβεί. Πάντως ότι και να προκύψει στα τέλη Ιουνίου, καλό είναι να σκεφτούμε όλοι τις ευκαιρίες που έχουμε ακόμα για να αντιμετωπίσουμε την αλήθεια κατάματα. Ο καθένας από τη δική του πλευρά. Και δε νομίζω πως κανείς μας θα χάσει, ούτε θα …χαθεί.