Ο χρυσός Παγκόσμιος Πρωταθλητής Ξιφασκίας σε αμαξίδιο σε μια εξομολόγηση Ψυχής

Τον λένε Πάνο Τριανταφύλλου, κατάφερε έναν άθλο και ελάχιστοι μιλούν γι’ αυτόν. Κατέκτησε το Παγκόσμιο Κύπελλο Ξιφασκίας με αμαξίδιο την ίδια μέρα με τον Τσιτσιπά.
Στην σπουδαιότερη διάκριση του μέσα στο 2019 έφτασε στην Ολλανδία το Σάββατο 16 Νοεμβρίου ο Πάνος Τριανταφύλλου.
Ο ασημένιος Παραολυμπιονίκης του Ρίο, κατέκτησε ΤΟ ΧΡΥΣΌ ΜΕΤΆΛΛΙΟ στην σπάθη του Παγκοσμίου Κυπέλλου ξιφασκίας με αμαξίδιο που διεξάγεται στο Άμστερνταμ και πλέον βρίσκεται ακόμα πιο κοντά στην εξασφάλιση του «εισιτηρίου» που οδηγεί στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο. Στη φάση των ομίλων, ο Τριανταφύλλου είχε πέντε νίκες και μία ήττα, όμως στους αγώνες κατάταξης ήταν ασταμάτητος.

Ο Πάνος μίλησε στην ΜΠΑΜ στο ρεπορτάζ και την Άννα Τσιάλτα για όλη του την ζωή. Όλα όσα του έχουν συμβεί χωρίς να φοβάται και να μην χάνει το χαμόγελο του.

Πως νιώθεις που είσαι Παγκόσμιος;
Είναι τόσο μεγάλη η συγκίνηση μου που δεν ξέρω ακόμα τι έχει συμβεί. Νιώθω περήφανος που άκουσα τον Εθνικό Ύμνο μας, συγκινημένος πολύ. Είναι μαγικό συναίσθημα να τον ακούς εκεί ψηλά με την σημαία να τυλίγετε στο κορμί σου.
Έχεις βοήθεια για όλο αυτό που κάνεις;
Η Ομοσπονδία μας στηρίζει η αλήθεια είναι αυτή. Εγώ είμαι τυχερός γιατί έχω και τον Όμιλο Υγεία χορηγό μου αλλά και τον Σύλλογο της Κας Παναγοπούλου Καλλιπάτειρα που πραγματικά με στηρίζουν πολύ.
Το ένιωσες; Το ήθελες; Το φοβήθηκες;
Το ένιωθα. Είχα προαίσθημα μεγάλο ότι θα πάρω χρυσό. Να σκεφτείς μου έστειλε η μάνα μου μήνυμα καλή επιτυχία και της είπα πάω για χρυσό και σε λίγα λεπτά της έγραψα πήρα το χρυσό. Δεν φοβάμαι, καθόλου κοιτάω μπροστά και προχωράω με το κεφάλι ψηλά και μόνο.

Τι είναι αυτό που ίσως σε στεναχωρεί λίγο παραπάνω;
Ότι τα ΜΜΕ δεν είχαν ασχοληθεί πολύ μαζί μας. Γενικά όχι συγκεκριμένα. Και τώρα με όλο αυτό που έγινε έγινε χαμός. Γιατί; Πρέπει να δώσουν λίγο βάση και προτεραιότητα στα παιδιά που αγωνίζονται με όλα τους τα δυνατά και χωρίς πολλά εφόδια για τον πρωταθλητισμό και σηκώνουν την ελληνική σημαία ψηλά.
Κάποιος που είναι σε αμαξίδιο θέλει τον διπλάσιο χρόνο την διπλάσια προσπάθεια για να κάνει κάτι. Ο Εξοπλισμός είναι ακριβός δεν υπάρχουν χρήματα, πόροι για όλο αυτό οπότε καταλαβαίνεις ότι θέλει μια μεγαλύτερη θέληση.

Η ιστορία του Πάνου το τροχαίο η αναπηρία – Η μέρα που άλλαξε τη ζωή του
Ο Πάνος Τριανταφύλλου καθηλώθηκε στο αναπηρικό αμαξίδιο τον Νοέμβριο του 2004 μετά από αυτοκινητιστικό ατύχημα σε ηλικία 18 ετών. Η ζωή του ανατράπηκε από τη μία στιγμή στην άλλη, όμως εκείνος βρήκε διέξοδο στον αθλητισμό 3 μήνες μετά το ατύχημα. Τώρα πια αισίως στην ηλικία που είναι στέλνει πάρα πολλά μηνύματα στον κόσμο αλλά και στα νέα παιδιά.

Ήταν 21 Νοεμβρίου του 2004 όταν το αυτοκίνητο στο οποίο επέβαινε εκείνος μαζί με τους φίλους του έπεσε σε χαράδρα 100 μέτρων. Η κυριακάτικη βόλτα έγινε η αρχή μίας καινούριας ζωής, καθώς από εκείνη τη μέρα ο Παραολυμπιονίκης δεν μπορεί να κινήσει τα πόδια του, καθώς έχει κοπεί ο νωτιαίος μυελός από την 8η θωρακική μοίρα και κάτω.

Ο ίδιος μας λέει στην συνέντευξη του…
Ήμουν σχεδόν 18 ετών όταν συνέβη το τροχαίο και θυμάμαι ότι ήταν Κυριακή και έφτιαχνα το μηχανάκι μου. Ήρθε ένας φίλος με το αμάξι και μου ζήτησε να πάμε μια βόλτα προς την Πεντέλη μαζί με έναν άλλο φίλο. Το αυτοκίνητο έφυγε από τον έλεγχο του οδηγού και πέσαμε σε γκρεμό. Μόνο εγώ τραυματίστηκα στο τροχαίο, που βρισκόμουν στο πίσω κάθισμα. Την ώρα που έπεφτε το αμάξι στον γκρεμό, έχασα τις αισθήσεις μου. Εκτοξεύτηκα από το αυτοκίνητο και μόλις τις ανέκτησα πάλι, συνειδητοποίησα ότι δεν μπορούσα να κουνήσω τα πόδια μου.
Το ατύχημα έφερε τα πάνω κάτω στη ζωή όλων στην οικογένεια. Έπρεπε να βοηθήσω τους γονείς μου. Τρελάθηκαν με αυτό που συνέβη. Οπότε εγώ έπρεπε να είμαι ο πιο δυνατός σε αυτή την ιστορία. Σε νοσοκομείο δεν είχα πάει ποτέ μου, ούτε για πυρετό. Πήγα μια και καλή. Οι γιατροί δεν μου έλεγαν τι συμβαίνει και άργησα να καταλάβω το μέγεθος της ζημιάς. Έκλαψα όταν βγήκα από την εγχείρηση και άκουσα τυχαία από μια νοσοκόμα να λέει πως ότι δεν θα ξανά περπατήσω. Έμεινα μόνος μου γιατί δεν άντεχα να βλέπω άλλο τη μάνα μου στεναχωρημένη. Μακάρι να μην το ζήσει αυτό καμία μάνα γιατί είναι πολύ οδυνηρό.

Τίποτα τελικά δεν σε κράτησε μακριά από τον αθλητισμό;
Το ατύχημα εκείνης της ημέρας δεν κατάφερε να με κρατήσει μακριά από τον αθλητισμό και την ξιφασκία. Η ξιφασκία μπήκε ξαφνικά στην ζωή μου επειδή ήθελα ένα άθλημα ατομικό. Έπαιζα και μπάσκετ και μάλιστα πολύ καλό αλλά ήθελα αυτό το ατομικό πιο πολύ. Είχα στόχους είχα όνειρα και όπως όλα δείχνουν τα καταφέρνω μια χαρά.
Πιστεύεις πως είσαι τυχερός σαν άνθρωπος;
Ναι πιστεύω πολύ σε αυτό. Είμαι τυχερός που ζω, που ζούμε όλοι μας, ενώ θα μπορούσαμε να είχαμε πεθάνει όσοι ήμασταν σε αυτό το αυτοκίνητο, είμαι τυχερός που έχω τη δυνατότητα να κάνω όλα αυτά τα ταξίδια, είμαι τυχερός που αγαπώ, που βλέπω που ζω την κάθε στιγμή που ακούω τον εθνικό ύμνο και φοράω την σημαία στο κορμί μου.
Ο Πάνος έκανε την διεθνή του εμφάνιση εμφάνιση στο Μόντρεαλ το 2009 κι από τότε μετρά πολλές διακρίσεις σε διεθνείς διοργανώσεις, αλλά και πολλά μετάλλια, ανυπομονώντας να δει και να δούμε πολλές ακόμη νίκες του στο μέλλον.
Σε ενοχλεί που δεν υπάρχει σεβασμός στους ανθρώπους ΑΜΕΑ;
Όλα Άννα μου είναι θέμα παιδείας. Όταν από την οικόγενεια σου έχεις παιδεία θα σεβαστείς τα πάντα. Πάνω από όλα θα σεβαστείς τον εαυτό σου και μετά τα α΄τομα αυτά. Πρέπει για μένα να μας καλούνε να μιλάμε σε σχολεία να έχουν αντίληψη τα παιδιά τι σημαίνει όλο αυτό, να μάθουν τι σημαίνει αναπηρία και να την κατανοήσουν.

Ποιο είναι το δικό σου μήνυμα στον κόσμο; Τι θα έλεγες εσύ ένας άνθρωπος που δεν το βάζει κάτω;
Η Ζωή είναι έξω από το σπίτι. Όλα διορθώνονται και γίνονται καλύτερα ακομα κι όταν είσαι σε αμαξίδιο. Θα ήθελα να πω πως θα είμαι δυνατός και θα προσπαθήσω να ανεβάζω την χώρα μου στην πρώτη θέση μαζί με την Ελληνική σημαία!!! Όλα γίνονται για κάποιο λόγο. Ό,τι και να μας έχει συμβεί δεν πρέπει να τα παρατάμε, να τα βάζουμε κάτω!!

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

Στο ντέρμπι της Ζωής ο ΠΑΟ και με αμαξίδιο