Πληρώνουμε με αίμα τα "νταβατζιλίκια" των σουπερ μάρκετ

Ρεπορτάζ: Ηλίας Τζακωνιάτης

Τι και αν οι μισθοί και οι συντάξεις των περισσοτέρων Ελλήνων παραμένουν σε επίπεδα πείνας, τι και αν οι περισσότεροι πασχίζουν να αντεπεξέλθουν στις βασικές τους ανάγκες; Τα πορτοφόλια, συνεχίζουν να παίρνουν φωτιά στα super market της ακρίβειας. Εκεί, που οι μεγάλες πολυεθνικές “υποχρεώνουν” τον πελάτη να βάλει βαθιά το χέρι στην τσέπη, για να γεμίσει ένα καλάθι με τα βασικά για κάθε σπίτι. Και ούτε ο λόγος για το αν το καλάθι θα γεμίσει για μια τετραμελή οικογένεια. Εκεί είναι που οι Έλληνες θα διαπιστώσουν πως για το super market πρέπει να… αποταμιεύουν. Πως αλλιώς μπορούν, άραγε, να αντεπεξέλθουν σε αυτό το “σπορ” για γερά νεύρα και… γεμάτα πορτοφόλια;

“Σαφάρι” στη ζούγκλα της ακρίβειας

Μια βόλτα σε τρία super market, σε μια ημέρα, θα σας πείσει. Όχι για την πληθώρα των αγαθών, ούτε για την ευγένεια του προσωπικού. Αλλά για το ότι ακόμη και σε super market, που η γεωγραφική τους απόσταση δεν ξεπερνά τα πεντακόσια μέτρα, οι τιμές διαφέρουν. Παραδείγματος χάριν, η τιμή ενός προϊόντος σε μεγάλο super market μπορεί να ξεπερνά έως και ένα ευρώ την τιμή του ιδίου προϊόντος σε συνοικιακό κατάστημα.

Και αυτό διότι η αισχροκέρδεια σε βάρος των καταναλωτών έχει πλέον φτάσει στα επίπεδα της… στρατόσφαιρας. Φυσικά, “ο σφυγμός” των καταναλωτών, είναι αυτός που μπορεί να βοηθήσει τον καθένα να “πάρει μυρωδιά” για το τι αισθάνεται και σκέφτεται ο καταναλωτής, όταν βάζει βαθιά το χέρι στην τσέπη, για να γυρίσει σπίτι του με τα απολύτως βασικά.

Ελλάδα, η γη της αισχροκέρδειας

Μπορεί την Ελλάδα να μην την απασχολεί τόσο ενεργά ο ανταγωνισμός με άλλες χώρες, σε πολύ σημαντικά θέματα και αγαθά, τα οποία έχει την δυνατότητα να εξάγει, ωστόσο, κατέχει την πρώτη θέση στην ακρίβεια. Ακρίβεια, η οποία ουδεμία σχέση έχει με την αγοραστική δύναμη των πολιτών της, των οποίων οι μισθοί και οι συντάξεις, (των περισσοτέρων τουλάχιστον) έχουν μειωθεί έως και 40%. Είναι η Ελλάδα που σε βασικά αγαθά, κρατάει απόσταση… μεγάλης ασφαλείας από χώρες με πολύ διαφορετικά οικονομικά δεδομένα, όπως η Γερμανία.

Το καθαριστικό γενικής χρήσης, σε πολυεθνικό όμιλο, ο Έλληνας το αγοράζει 1,62 ευρώ, ο Γερμανός 0,75 και ο Βούλγαρος 0,85 ευρώ. Στον ίδιο όμιλο, το επιδόρπιο γιαουρτιού έχει τιμή στην Ελλάδα 0,58 ευρώ, στη Γερμανία 0,27 και στη Βουλγαρία 0,42 ευρώ. Δηλαδή είναι ακριβότερο μέχρι και 115%.

Το γάλα μακράς διάρκειας πωλείται στην Ελλάδα 0,73 ευρώ, στην Ιταλία 0,54 ευρώ, ήτοι 35% υψηλότερη τιμή.

­Το τυρί γκούντα σε φέτες 400 γραμ. πωλείται στην Ελλάδα με τιμή 2,38 ευρώ και στη Γερμανία 1,49 ευρώ.

­Οι σακούλες απορριμμάτων (30 τεμάχια) πωλούνται στη Γερμανία με 0,58 ευρώ, στη Βουλγαρία με 0,84 ευρώ και στην Ελλάδα 108,6% ακριβότερα, δηλαδή 1,21 ευρώ.

­Οι πάνες 56 τεμ. για μωρά στην Ελλάδα έχουν τιμή 7,85 ευρώ, στη Βουλγαρία 6,80 ευρώ, στη Γερμανία 5,45, στην Ιταλία 7,43 και στη Γαλλία 6,01 ευρώ. Οι Έλληνες τις αγοράζουν ακριβότερα κατά 30%.

Τα “κόλπα” των πολυεθνικών που αδειάζουν τα πορτοφόλια των καταναλωτών.

­Θυγατρικές αγοράζουν από τις μητρικές τους σε υψηλές τιμές προϊόντα ιδιωτικής ετικέτας. Οι τιμές είναι «φουσκωμένες» για να παρουσιάζουν μεγάλο κόστος και να γλιτώνουν τη φορολόγηση κερδών στη χώρα μας. Μία θυγατρική λιανικής κάνει ειδική συμφωνία αγοράς προϊόντων από θυγατρική προμηθευτικής. Ταυτόχρονα σε παγκόσμιο επίπεδο συμφωνία κάνουν και οι μητρικές. Ωστόσο, το όφελος για τη θυγατρική λιανικής δεν της αποδίδεται αλλά πάει στη μητρική της εταιρεία.

­Οι μητρικές εταιρείες χρεώνουν υψηλά royalties (δικαιώματα χρήσης σημάτων) στις θυγατρικές. Οι χρεώσεις είναι υψηλές προκειμένου να αποφεύγουν τη φορολόγηση στην Ελλάδα, εμφανίζοντας υψηλό κόστος. Οι μητρικές δανείζουν με υψηλό κόστος τις θυγατρικές τους. Έτσι, δικαιολογούν αφενός αρνητικά οικονομικά αποτελέσματα και αφετέρου τις αυξημένες τιμές των προϊόντων τους.

­Εταιρείες εμφανίζουν επί σειρά ετών ζημιές και πρόβλημα ρευστότητας. Με τον τρόπο αυτόν κέρδη τους μεταφέρονται σε άλλες χώρες όπου δραστηριοποιούνται με χαμηλότερους συντελεστές φορολόγησης. Έτσι, γίνεται ευκόλως κατανοητό πως η ακρίβεια και πολύ περισσότερο η αισχροκέρδεια, είναι ένας ακόμη πονοκέφαλος για τα νοικοκυριά, τα οποία πασχίζουν να αντεπεξέλθουν στις υποχρεώσεις τους.