Ραγίζει καρδιές ο Γιάννης Καλλιάνος: «Άνοιξαν το φέρετρο του πατέρα μου, τον είδα κι άρχισα να κλαίω, δεν μπορούσα να αναπνεύσω»

Ο πατέρας του μετεωρολόγου πέθανε στις 25 Απριλίου, ενώ όλη του τη ζωή έδινε αγώνα για να προσφέρει στα παιδιά του το καλύτερο δυνατόν, όπως δήλωσε ο ίδιος. Ο Γιάννης Καλλιάνος περιέγραψε τη στιγμή που έμαθε ότι ο μπαμπάς του έχασε τη μάχη με τον θάνατο, το πώς προσπάθησε να το κρύψει από τη μητέρα του τα πρώτα λεπτά προκειμένου να μην το μάθει από κάποιον άλλο και όχι από εκείνον, αλλά και τι συνέβη στην κηδεία που έλαβε χώρα στο Δρέπανο της Αργολίδας.

Η ανάρτηση του Γιάννη Καλλιάνου

«Ένας χρόνος χωρίς τον πατέρα μας. Πριν έναν χρόνο, στις 25 Απριλίου 2024, έφυγε από τη ζωή ο πατέρας μου. Ήταν ο άνθρωπος, που μαζί με τη μητέρα μου, με στήριξαν όσο κανείς άλλος, που με εξέθρεψε -θεωρώ- όπως έπρεπε, που με ενθάρρυνε καθημερινά, που ήταν αυστηρός αλλά και δίκαιος, που παρόλο που δεν ήταν πλούσιος δεν μας έλειψε ποτέ τίποτα, που έκανε 2 δουλειές για να μας προσφέρει όσα περισσότερα μπορούσε στο μεγάλωμά μας, που πάντα με πίστευε όταν ξεκινούσα να χτίζω το κάθε όνειρο μου. Εδώ και ένα χρόνο, υπάρχουν κάποιες στιγμές που κουβαλάω μέσα μου σαν ανεξίτηλες εικόνες. Είναι οι στιγμές που με πόνεσαν όσο τίποτα άλλο, αλλά και που με δένουν για πάντα μαζί του. Σήμερα θέλω να τις μοιραστώ μαζί σας. (…)

Όταν έφυγε ο πατέρας μου, με πήρε ο αδελφός μου τηλέφωνο, μόλις τον είχαν ενημερώσει από την εντατική. Εκείνες τις ώρες, με καλούσαν και κάποιοι δημοσιογράφοι που ήθελαν να μάθουν για την πορεία της υγείας του. Σε έναν από αυτούς, το είπα. Ότι “έφυγε”. Και έτσι η είδηση κυκλοφόρησε σχεδόν αμέσως στο διαδίκτυο. Εκείνη την ώρα, η μητέρα μου είχε κατέβει από το αυτοκίνητο για να πάρει ένα μπουκαλάκι νερό από το περίπτερο. Όταν επέστρεψε, το τηλέφωνό της άρχισε να χτυπάει ασταμάτητα από φίλους, συγγενείς, ανθρώπους που είχαν ήδη διαβάσει για τον θάνατο του πατέρα μου στο ίντερνετ. Δεν την άφηνα να το σηκώσει, της έπαιρνα το τηλέφωνο από τα χέρια, κι εκείνη, χωρίς να ξέρει, μου έλεγε: “Κάθισε, μήπως είναι από την Εντατική, για να μας πουν πώς πάει ο μπαμπάς”. Δεν της απαντούσα. Οδηγούσα. Ήμουν κι εγώ χαμένος, σαν να ζούσα σε εφιάλτη. Σταμάτησα κάποια στιγμή, δεξιά. Δεν ήξερα πώς να της το πω. Γύρισα και της είπα: “Μαμά… ο μπαμπάς δεν τα κατάφερε”. Με κοίταξε και μου είπε: “Σίγουρα;”. Δεν το πίστευε. Της απάντησα: “Ναι…”. Ακόμη θυμάμαι το βλέμμα της και τον τρόπο που κοιταχτήκαμε. Εκείνη τη στιγμή, σταμάτησαν όλα. (…)

Κάθε πρωί που ανοίγω τον υπολογιστή μου, πάντα η πρώτη μου κίνηση είναι να δω τις φωτογραφίες του. Αν δεν το κάνω, δεν ξεκινάω τίποτα άλλο.
Μπαμπά μου, σ’ ευχαριστώ. Για όλα. Για ότι με έκανες. Για όσα μου δίδαξες. Για την εξαιρετική ποιότητα και καλοσύνη σου. Για το πόσο αλληλέγγυος ήσουν. Όλα αυτά, και άλλα τόσα θετικά που είχες, τα έχω ως οδηγό στη ζωή μου», εξομολογήθηκε μεταξύ άλλων ο Γιάννης Καλλιάνος.