Θανάσης Κατερινόπουλος: Όταν η κοινωνία υποκρίνεται

Το ψέμα αποτελεί πλέον στοιχείο της ζωής στις κοινωνίες των ανθρώπων και δυστυχώς κομμάτι πλέον και της πολιτικής ζωής. Οι άνθρωποι λένε ψέματα και κατά συνέπεια και οι πολιτικοί λένε ψέματα, μικρά ή μεγάλα, «άσπρα» ή «μαύρα», ανάλογα με τις σκοπιμότητες που θέλουν να εξυπηρετήσουν κάθε φορά.

Από τις απλές υποσχέσεις (διορισμούς, μεταθέσεις, έργα…), φτάνουν κάποιοι και στις ιδεολογικές κυβιστήσεις, αρκεί να ικανοποιήσουν το προσωπικό τους συμφέρον και επομένως αυτά τα ψέματα, αυτών των ανθρώπων, καλύπτουν ένα πολύ μεγάλο μέρος της υποκρισίας τους. Έχουμε δει αρκετά «επεισόδια» πολιτικής υποκρισίας στην ελληνική πολιτική σκηνή στο παρελθόν. Είδαμε πολιτικούς να κάνουν «κυβιστήσεις» και να μεταπηδούν από την Αριστερά στη Δεξιά, «για την Ελλάδα, ρε γαμώτο». Είδαμε «αντιμνημονιακούς» να γίνονται «μνημονιακοί» και να ψηφίζουν νέα και χειρότερα μνημόνια.

Είδαμε «θεατρικές παραστάσεις», στη Βουλή, πρωθυπουργού για τα συμφέροντα δήθεν των ευπαθών και ευάλωτων κοινωνικών ομάδων, και όχι μόνο. Συναρπαστικά επεισόδια που οι περισσότεροι συμπατριώτες μας παρακολουθούν από τον καναπέ τους στις τηλεοράσεις. Αλλά πόσοι πιστεύουν ή θέλουν να πιστέψουν στην υποκρισία της πολιτικής;

Να πάμε όμως και στην κοινωνία μας, κομμάτι της οποίας είναι και οι πολιτικοί μας. Η κοινωνία μας κάθε φορά δείχνει να ξαφνιάζεται, δείχνει να μη γνωρίζει τίποτα, «δεν είδε δεν άκουσε». Και ειδικά όταν κάποιοι βρίσκουν το κουράγιο να μιλήσουν, να καταγγείλουν, να βγάλουν τον πόνο από μέσα τους. Να βγάλουν από μέσα τους αυτό που «ήξεραν πολλοί».

Αυτό που ήξεραν τα θύματα και οι θύτες, αυτό που ήξεραν οι συγγενείς, που ήξεραν οι γείτονες, αυτό που πολλοί κρυφοσυζητούσαν μεταξύ τους. Δεν γνώριζαν ή έκαναν πως δεν γνώριζαν ότι όλα αυτά συχνά περνούν από έναν ψυχικό και σωματικό βιασμό. Και… η κοινωνία «πέφτει από τα σύννεφα».

Και τότε;

Τότε έρχονται κάποιοι «ξερόλες» και, αν είναι και διαμορφωτές της κοινής γνώμης (;), αρχίζουν ως «αδέκαστοι δικαστές» και όχι σαν «Πόντιοι Πιλάτοι»: «Γιατί δεν μιλούσαν τόσο καιρό;». «Τα ήθελαν και τα έπαθαν». «Αν δεν τα ήθελαν ας μην πήγαιναν εκεί». Και διάφορα άλλα ευφυολογήματα.

Και στη συνέχεια τι βλέπουμε;

Βλέπουμε τους πολιτικούς εκπροσώπους μας να ενεργοποιούνται. Όχι για να αναλάβουν τις δικές τους διαχρονικές ευθύνες και παραλείψεις, αλλά για να καταγγείλουν τις ευθύνες των άλλων. Προσθέτουν έναν κρίκο στην αλυσίδα της υποκρισίας, υποκρισία που χαρακτηρίζει πολύ μεγάλο τμήμα της κοινωνίας μας. Και, από την άλλη πλευρά, έχουμε πολίτες που βολεύονται ποικιλοτρόπως. Βολεύονται με τη σιωπή, τη συγκάλυψη και φοβούνται ότι η αλήθεια και η πρόοδος θα βλάψει τα κεκτημένα συμφέροντά τους, αδιαφορώντας για τις συνέπειες, και έτσι έχουμε μια ανακύκλωση.

Και η αείμνηστη Γαλάτεια Καζαντζάκη έγραψε: «Εικόνα σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω». Ενώ ο Γ. Ρίτσος: «Για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή».

Όπως δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «ΜΠΑΜ» που κυκλοφορεί