Χρήστος Παπαδόπουλος: «Οι περισσότεροι τραγουδιστές είναι αγράμματοι»

Ο καταξιωμένος μουσικός κάνει ένα flashback, θυμάται τα λάθη που έκανε και αποκαλύπτει τα σχέδιά του για το μέλλον

Με τη δημοσιογράφο της «Μ» Εύα Μπαϊρακτάρη

Ο Χρήστος Παπαδόπουλος είναι από τους πλέον καταξιωμένους Έλληνες τραγουδοποιούς και μουσικοσυνθέτες. Έχει συνθέσει αμέτρητες επιτυχίες, έχει παντρέψει μουσικές και είδη και έχει κάνει το μπουζούκι το πιο αγαπητό μουσικό όργανο των Ελλήνων. Ο δεξιοτέχνης των χορδών μιλά στην «ΜΠΑΜ στο Ρεπορτάζ» για την καριέρα του, τα «Παιδιά από την Πάτρα», τις αγαπημένες του συνεργασίες και το «Κόκκινο Ποτάμι» την πιο επιτυχημένη σειρά του OPEN, στην οποία έχει «ντύσει» μουσικά το τραγούδι τίτλων.

Έχετε έντονη παρουσία στο χώρο τα τελευταία 36 χρόνια. Ποιο είναι το πιο κουραστικό κομμάτι της δουλειάς σε ψυχολογικό αλλά και σωματικό επίπεδο;

Ναι σωστά. Τριάντα έξι χρόνια στο δισκογραφικό χώρο, αλλά αν σκεφτείς ότι το ‘83-‘84 είναι τα πρώτα τραγούδια που έγραψα, πρακτικά στα πάλκα κοντεύω τα 40. Αυτή η δουλειά για μένα είναι η ψυχοθεραπεία μου, είναι η ξεκούρασή μου και είναι μία δουλειά που δεν αισθάνομαι ούτε ψυχολογικό ούτε σωματικό πόνο και κούραση. Φαντάσου ότι μπορώ να παίζω στην Πελοπόννησο, να οδηγήσω το βαν και να πάω στη Θράκη και την άλλη να παίξω δεύτερη μέρα ξενύχτης και μετά να γυρίσω πίσω. Αυτό με τρέφει και με κρατάει ζωντανό.

Ο καλλιτέχνης για να δημιουργήσει πρέπει να έχει έμπνευση. Τι γίνεται όταν οι συνθήκες δεν βοηθούν στη σύνθεση; Ποιοι παράγοντες επηρεάζουν έναν καλλιτέχνη και την απόδοσή του;

Αυτό περί έμπνευσης είναι μύθος. Όλα είναι θέμα δουλειάς. Εάν περιμένουμε πότε θα μου κατέβουν τρεις νότες στη σειρά για να τις γράψω, δεν θα έκανα τίποτα. Σαφώς και παίζει ρόλο να έχεις μία ψυχική ισορροπία ή να ζεις ένα χαρούμενο γεγονός στη ζωή σου, όπως έναν έρωτα, ένα ωραίο ταξίδι και τα λοιπά.Υπάρχει προγραμματισμός ότι σήμερα θα στρωθώ και θα κάτσω να δουλέψω, να γράψω κάτι. Είμαι τυχερός που κρατιέται καλά το σώμα μου. Κάνω γιόγκα και γυμνάζομαι και μέσο όρο περνάω αρκετές ώρες στο κρεβάτι, σταυροπόδι τα πόδια, στο σχήμα γιόγκα, με την κιθάρα συνήθως στα χέρια να γράφω μουσική. Αν δεν το έκανα αυτό με προγραμματισμό, πίστεψέ με δεν θα είχα πετύχει τίποτα. Τον καλλιτέχνη, λοιπόν, δεν τον θρέφει η θλίψη, αυτά είναι μπούρδες! Τον θρέφει η δουλειά και σαφώς και παίζουν μεγάλο ρόλο οι επηρεασμοί από τους μουσικούς που αυτοσχεδίαζαν σε όλα τα ταξίδια που έκανα στην Ανατολή, Συρία και Μέση Ανατολή, Ινδία, Αίγυπτο, Τουρκία, Καππαδοκία, Πόντο, Λατινική Αμερική.

Σκεφτήκατε ποτέ να παρατήσετε τη μουσική;

Ποτέ! Πάντα απορούσα που έβλεπα κάποιους παλιούς που μεγάλωνανκαι έλεγαν δεν μπορούμε άλλο, δεν μπορώ τη νύχτα και δεν μπορώ να ξενυχτάω. Ίσα-ίσα τώρα που επέλεξα να μην εμφανίζομαι σε ταβέρνες αλλά σε μουσικές σκηνές, μου λείπουν τα πεντάωρα και τα επτάωρα live που έκανα.

Αν έπρεπε να διαλέξετε τρεις από τις δεκάδες συνεργασίες σας με πασίγνωστους καλλιτέχνες για να τις χαρακτηρίσετε ως οι καλύτερες, ποιες θα ήταν αυτές;

Η καλύτερη συνεργασία μου ήταν αυτή με τα «Παιδιά από την Πάτρα» και συγκεκριμένα με τον Βαγγέλη Δεληκούρα. Επίσης, με τον Δημήτρη Μητροπάνο που έβλεπα το μεγαλείο της ψυχής του. Ήταν ένας άνθρωπος, το 2007 που συνεργαστήκαμε,ο οποίος ερχόταν από αιμοκάθαρση και πάλευε μέσα στο στούντιο σαν λύκος. Και φυσικά με τον Πασχάλη Τερζή, όχι τόσο ως συνεργασία αλλά για τα υπέροχα γλέντια που κάνουμε στη Θεσσαλονίκη οπότε πάω.

Ποια είναι τα απαραίτητα προσόντα που πρέπει να διαθέτει κανείς για να γίνει καταξιωμένος καλλιτέχνης;

Πολύ καλή ερώτηση αυτή. Θα σου δώσω την απάντηση που έδωσα στον γιο μου, τον Περικλή, που είναι 17 χρονών και παίζει πολύ καλά μουσική, παίζει καλύτερη κιθάρα από μένα. Όταν μου είπε ότι θέλει να γίνει μουσικός, του είπα ότι το 2030 θα είναι τόσο σκληρός ο ανταγωνισμός, οπότε φέρε μου πτυχίο κλασικής κιθάρας και ηχοληψίας,μετά με τις ευχές μου να γίνεις μουσικός, έχεις και ένα στούντιο δικό σου θα τα καταφέρεις. Και πάλι θα είσαι φτωχός. Όπως λέω και σε πολλούς μπουζουξήδες που επειδή παίζουν γρήγορα και καλά νομίζουν ότι θα ζήσουν από αυτό το επάγγελμα.Στη δικιά μου εποχή το«Περασμένες μου αγάπες» του Μανώλη Χιώτη ζήτημα να τοέπαιζαν 50 με 100 σε όλη την Ελλάδα. Σήμερα το παίζουν 10.000 μπουζουξήδες.

Παιδιά απ΄την Πάτρα. Ποιες στιγμές κρατάτε από την περίοδο που το συγκρότημα μεσουρανούσε στη μουσική σκηνή της Ελλάδας;

Σίγουρα τις δύο συναυλίες στο Λυκαβηττό με τα «Παιδιά από την Πάτρα». Επίσης, μεγάλη συγκίνηση αισθάνθηκα όταν πήγαμε από την Πάτρα το καλοκαίρι του ‘84 να κάνουμε μία συναυλία στη γενέτειρά μου, στα Γρεβενά, και στη διαδρομή όποιον πειρατικό σταθμό ανοίγαμε, έπαιζε «Δεν θέλω τη συμπόνια κανενός». Ήταν συγκινητικές στιγμές. Να είσαι παιδί, 22 χρονών και να ακούς τα τραγούδια σου στο ραδιόφωνο.Αυτή την περίοδο είμαι πολύ συγκινημένος, γιατί αρκετά βράδια, κατά τη 1, ακούωαπό την απέναντι πολυκατοικία το «Κόκκινο Ποτάμι». Είναι συγκίνηση να βλέπεις κάτι που έφτιαξες να γίνεται μαζικό και να μπαίνει στο σπίτι του κόσμου.

Αν γυρνούσατε πίσω το χρόνο τι θα αλλάζατε όσον αφορά τις επαγγελματικές σας επιλογές;

Κάναμε πάρα πολλά λάθη. Θυμάμαι συγκεκριμένα το ‘90 ήρθε ο Άκης Πάνου και μας λέει «ρε μάγκες έχετε 5 μύρια να μου δώσετε να σας δώσω 12 καινούργια τραγούδια»οπότε έγινε μία ψηφοφορία. Εγώ ψηφίζω ναι. Άξιζε να δώσουμε από ένα εκατομμύριο, όμως έχω πει, οι τρεις από τους πέντε ψήφισαν όχι. Αν γύριζα το χρόνο πίσω θα έδινα ένα διαμέρισμα για να έχουμε 12 τραγούδια του Άκη Πάνου! Πιστεύω ότι θα ήταν πιο δυνατή η πορεία του συγκροτήματος και ίσως αν υπήρχε κάποιος να μας κρατάει από πάνω με ένα συμβόλαιο, ίσως να μην είχε διαλυθεί το συγκρότημα.

«Χάριν Ευφωνίας». Η μακροβιότερη μουσική εκπομπή. Πόση αγάπη κρύβει μέσα της;

Με σταματούν στο δρόμο και μου λένε: Παπαδόπουλε, τώρα που άλλαξε η κυβέρνηση θα συνεχίσεις να κάνεις εκπομπές, γιατί όλοι νομίζουν ότι είμαι Συριζαίος. Γενικά ανήκω στο χώρο της Αριστεράς, αλλά αυτή η εκπομπή είναι υπεράνω κομμάτων. Η ίδια η Βουλή επέλεξε και αγόρασε τις εκπομπές που έκανα στο κανάλι Seven,εκεί λοιπόν είχα παρουσιάσει γύρω στους 150 σπουδαίους μουσικούς, φοβερά ονόματα. Θεωρώ αυτονόητο και χρήσιμο για τον πολιτισμό της Ελλάδας να παρουσιάζονται σε ένα κανάλι που είναι η ίδια η Ελλάδα, άνθρωποι που αξίζουν να τους ανήκει ένας χώρος στη μουσική της χώρας. Μάλιστα, χαίρομαι πολύ που κάνω αυτή την εκπομπή γιατί ποτέ δεν μου είπε κανείς τι θα παρουσιάσω.

Θα συμμετείχατε σε talentshow ως κριτής;

Μου έχει γίνει πρόταση παλιότερα. Εάν με πλήρωναν, θα πήγαινα, ναι. Ξέρεις,όμως, οι κριτές των παιχνιδιών αυτών γεμίζουν μαγαζιά, όχι οι διαγωνιζόμενοι. Αυτοί οι φουκαράδες δεν έχουν δει ούτε ένα μεροκάματο.
Δύσκολη η νύχτα. Πόσο εύκολο είναι ένας καλλιτέχνης να μην παρασυρθεί από τα φώτα και τις καταχρήσεις;
Πολύκαλή ερώτηση. Νομίζω είναι καθαρά θέμα παιδείας.Βλέπω κάποιους ανθρώπους ας πούμε που τη δεκαετία του ‘70 και ‘80 έπαιρνανπέντε φορές τη βδομάδα ενάμισι εκατομμύριο δηλαδή όσο ένα σπίτι εκείνη την εποχή και τώρα είναι απαράδεκτο να μην έχουν σπίτι να μείνουν.Είναι θέμα παιδείας να μην καβαλήσεις το καλάμι και να είσαι ταπεινός.Πιστεύω ότι εμείς,τα «Παιδιά από την Πάτρα»δεν καβαλήσαμε ποτέ κανένα καλάμι.

«Κόκκινο Ποτάμι»: Ένα εκατομμύριο προβολές σε 12 μέρες. Το περιμένατε;

Το περίμενα, να σου πω την αλήθεια, γιατί είναι η ευλογημένη στιγμή που υπάρχει καλή μουσική, μπαίνει ο κατάλληλος στίχος και ο κατάλληλος τραγουδιστής. Η Ελεωνόρα Ζουγανέλη έχει πολύ καλή φωνή, με μεγάλο εύρος, στρογγυλές χαμηλές, η φωνή της είναι ευδιάκριτη, καταλαβαίνεις τι λέει και κάνει πολύ σωστή χρήση της ελληνικής γλώσσας, γιατί αυτό είναι που λέγαμε η παιδεία. Οι περισσότεροι τραγουδιστές είναι αγράμματοι! Θα μου πεις ο Καζαντζίδης είχε πτυχίο; Όχι, αλλά είχε εμπειρίες ζωής.Οι νέοι τραγουδιστές βγαίνουν απλά για να πάρουν το μεροκάματο, δεν πρέπει να είναι όμως αυτός ο σκοπός. Το «Κόκκινο Ποτάμι»,λοιπόν, είναι μια πραγματικά καλή δουλειά. Έγινε συγκερασμός Ανατολής-Δύσης, όργανα κλασικά γιατί η εποχή θέλει να είμαστε στο 1910-1920, άρα θέλει μία μουσική που παραπέμπει σε εκείνη την εποχή. Σίγουρα,όμως, παίζει ρόλο και ο Μανούσος Μανουσάκης, η πολύ προσεγμένη δουλειά του και η μεγάλη επιτυχία της σειράς.

Τι να περιμένουμε από εσάς τον φετινό χειμώνα;

Το χειμώνα θα έχουμε καλές εμφανίσεις σε μουσικές σκηνές όπως στον Σταυρό του Νότου με το project«όταν το μπουζούκι συνάντησε τη ροκ». Ένα άλλο project που έχω στο μυαλό μου, που θέλω να το δουλέψω, είναι μουσικοθεατρικό, μία άλλη ταινία που θέλω να ενορχηστρώσω και να παίξω και ως ηθοποιός και έχω και τις εκπομπές. Αυτά τα λίγα για φέτος. Μου έχουν τύχει εποχές με πολύ περισσότερα (γέλια).

 

*Όπως δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “ΜΠΑΜ στο Ρεπορτάζ”