PLUS
Τα σημερινά 15χρονα παιδιά είναι εκείνα που γεννήθηκαν το 2008, πάνω στην έκρηξη της οικονομικής κρίσης. Είναι τα παιδιά που μεγάλωσαν μέσα σε ένα περιβάλλον αλυσιδωτών κρίσεων (οικονομική, πανδημική, περιβαλλοντική, ενεργειακή, στεγαστική) συν δύο πολέμους. Είναι τα παιδιά που μεγάλωσαν μέσα σε ένα οικογενειακό περιβάλλον όπου η ανασφάλεια και η ακρίβεια έκαναν αβίωτη τη ζωή της πλειονότητας των νοικοκυριών. Είναι παιδιά που έβλεπαν τους γονείς τους να μένουν άνεργοι ή να εργάζονται πολλές ώρες σε δύο ή και τρεις δουλειές για να τα βγάλουν πέρα, που δεν πληρώνονταν τις υπερωρίες τους, ή και παιδιά καλοπληρωμένων γονιών που δεν είχαν και δεν έχουν χρόνο να τους διαθέσουν και τα πάρκαραν σε αλλοδαπές νταντάδες.
Είναι παιδιά που δεν είχαν και δεν έχουν κανένα δικαίωμα στον ελεύθερο χρόνο, πνιγμένα από τα φροντιστήρια, τις τουλάχιστον δύο ξένες γλώσσες και την αγωνία των Πανελλαδικών, ξέροντας καλά πως το πτυχίο δεν θα τους εξασφαλίσει απαραίτητα κανένα μέλλον.
Η αγριότητα και ο θυμός είναι λοιπόν αναμενόμενο να ξεπηδήσουν από τα βάθη του υποσυνειδήτου και να κατακλύσουν την καθημερινότητά τους. Και επειδή ακριβώς έχουν ζήσει τις κοινωνικές ανισότητες στο πετσί τους από πολύ νωρίς πέφτουν στην αγκαλιά της βίας, υπό τη μουσική υπόκρουση τραπ τραγουδιών που υμνούν ακριβώς αυτή τη στάση απέναντι στη ζωή! Την τοξική αρρενωπότητα, το εύκολο χρήμα, τη ζωή χωρίς κανένα αξιακό βάρος, με την ομορφιά εξαφανισμένη, την ελπίδα απούσα! Εμείς τα κάναμε έτσι αυτά τα παιδιά. Εμείς φταίμε και από εμάς πρέπει να αρχίσουμε! Με ενσυναίσθηση και σεβασμό απέναντι στον συνάνθρωπό μας. Τότε εάν δεν είναι πια πολύ αργά, ίσως κάτι αλλάξει!
