Ελένη Ροδά; «Ποτέ δεν με ενδιέφερε να κάνω την ντίβα, ήμουν περισσότερο διασκεδάστρια»

Η Ελένη Ροδά έχει ζήσει δέκα ζωές και συνεχίζει. Το «καλό θεατρινάκι», όπως την είχε χαρακτηρίσει στο ξεκίνημά της ο Νίκος Σταυρίδης, διατηρεί τον δυναμισμό και τη σπιρτάδα που είχε ως ζωηρό παιδί.

Συνέντευξη τον ΚΥΡΙΑΚΟ ΘΕΟΔΟΣΙΟΥ

---

Η Ελένη Ροδά έζησε μια ζωή σαν παραμύθι και αφηγείται στιγμές αυτής της μυθικής διαδρομής στην «Μ»

---

Κάπου μέσα της σίγουρα βρίσκεται το κορίτσι που, αφού κάνει τη σκανδαλιά, σου γελάει, σου κλείνει το μάτι και τρέχει αμέσως για την επόμενη σκανδαλιά. Η τραγουδίστρια αφηγείται στην «Μ» όλα όσα έζησε δίπλα στα μυθικά πρόσωπα που τη δίδαξαν πολλά για την τέχνη της υποκριτικής, του τραγουδιού, αλλά και για την τέχνη της ίδιας της ζωής. Κυρίες και κύριοι, καλωσήρθατε στον μαγικό κόσμο της Ελένης Ροδά!

Η μητέρα σας ήταν δασκάλα. Ήταν αυστηρή ως άνθρωπος;
Δεν την έζησα τη μητέρα μου, γιατί ήταν δασκάλα στα χωριά. Την έζησα όταν πήγα στο γυμνάσιο πια. Εγώ έμενα στη Λάρισα με τις θείες της, που μεγάλωσαν και τη μάνα μου, γιατί η μητέρα της πέθανε στη γέννα. Έζησα περισσότερο τις γιαγιάδες, που οι φουκαριάρες «σταυρωθήκανε». Ήμουν πολύ ζωηρό κορίτσι, έτρεχα συνέχεια στους δρόμους με τα αγόρια, κυνηγούσα τα πουλιά, δεν τα έβλαπτα βέβαια, και οι γείτονες διαμαρτύρονταν γιατί δεν τους άφηνα να κοιμηθούν.

Ήσασταν αγοροκόριτσο…
Ήμουν αγοροκόριτσο και το παρατσούκλι μου ήταν «αλήτης», το οποίο ήταν πολύ βαρύ για εμένα και όποιος με έλεγε «αλήτη» πήγαινα να τον πλακώσω. Ιδίως τον πατέρα του Γιώργου Λιάγκα, όλο τον έδερνα τον καημένο, γιατί ήταν πειραχτήρι και αυτός και μου ορμούσε. Του ορμούσα κι εγώ και γινόταν χαμός.

Δεδομένου ότι από μικρή ήσασταν με άνδρες, ήταν πιο εύκολο να επιβιώσετε σε έναν ανδροκρατούμενο χώρο σαν αυτόν του τραγουδιού;
Δεν ήταν ακριβώς ανδροκρατούμενος, είχε αλλάξει η εποχή που μπήκα εγώ. Αλλά εγώ ήμουν αγνό πλάσμα. Μέχρι τις 19.00 δεν είχα μείνει ποτέ έξω, δεν είχα πάει σε πάρτι, σε συγκεντρώσεις… Μια μέρα γύρισα στο σπίτι στις 20.00 και ο πατέρας μου έκανε ολόκληρη ιστορία. Τότε ήμουν στους προσκόπους και του είπα ψέματα ότι ήμουν στην αρχηγό. Με σήκωσε και με πήγε στην αρχηγό, για να τη ρωτήσει αν ήμουν εκεί. Η κοπέλα με είδε τόσο απελπισμένη που είπε «ναι, εδώ ήταν». Κι αυτή την άλλη μέρα βέβαια με έκανε… με τα κρεμμυδάκια. Είχα πολύ αυστηρό πατέρα, αλλά αυτός ο αυστηρός πατέρας με άφησε να γίνω ηθοποιός.

Δώσατε εξετάσεις και σπουδάσατε δίπλα στον Δημήτρη Ροντήρη, με τον οποίο δουλέψατε ως ηθοποιός για χρόνια. Μετανιώσατε που δεν αφοσιωθήκατε στην υποκριτική;
Επειδή έβγαζα αρκετά λεφτά από το τραγούδι, έμεινα εκεί. Συγχρόνως βέβαια έπαιζα και στα θέατρα.

Αν δεν είχατε συναντηθεί τυχαία με τον Μίκη Θεοδωράκη μπορεί και να μην είχατε ακολουθήσει την καριέρα της τραγουδίστριας;
Ναι, δεν είχα σκεφτεί ποτέ να γίνω τραγουδίστρια. Μπορεί να έκανα μεγάλη καριέρα στο θέατρο. Παίζαμε με τη Βίλμα Κύρου το «Οκτώ γυναίκες κατηγορούνται» στη Θεσσαλονίκη. Μου λέει ένα βράδυ η Κατερίνα Γώγου: «Μας έχει καλέσει ο Μίκης Θεοδωράκης σε μία ταβέρνα να μας κάνει το τραπέζι και θα πάμε». Εκεί άρχισα να τραγουδάω, οπότε κάνει ο Μίκης: «Έλα να με βρεις όταν θα είσαι στην Αθήνα». Και με πήρε μαζί του στις συναυλίες του. Τον ταλαιπώρησα πολύ, γιατί δεν ήξερα να τραγουδάω. Δεν είχα τραγουδήσει ποτέ μου. Μόνο μέσα στο πούλμαν που πηγαίναμε για περιοδεία με το θέατρο.

Από την Κατερίνα Γώγου τι θυμάστε;
Με την Κατερίνα γελούσαμε και λέγαμε αστεία, είχε πολύ χιούμορ. Βέβαια με το να κάνεις χιούμορ δεν σημαίνει ότι δεν είσαι ευαίσθητος. Η Κατερίνα για να είναι ηθοποιός σημαίνει ότι είχε πάντα ευαισθησία. Μετά που μπήκα στα μπουζούκια, χαθήκαμε δυστυχώς. Στην κηδεία της, θυμάμαι, η μητέρα της μου είπε: «Αχ, Ελένη, την αφήσατε την Κατερίνα». Αυτό ήταν μαχαιριά…

Έχετε δηλώσει ότι μικρή ήσασταν ερωτευμένη με τον Αλέκο Αλεξανδράκη βλέποντάς τον στις ταινίες. Μεγαλώνοντας βέβαια τον γνωρίσατε κιόλας.

Ναι, βρεθήκαμε πολλές φορές σε παρέες. Εντάξει, είχαν αλλάξει τα γούστα μου τότε. Αλλιώς είναι ο άνθρωπος που είναι στο πανί ή στη σκηνή, έχει αίγλη.

Μία από τις πρώτες σας δουλειές στον κινηματογράφο ως ηθοποιού ήταν με τον Νίκο Σταυρίδη στην ταινία «Ο διάβολος και η ουρά του». Τι σας έμεινε από τον ηθοποιό;
Με πήραν από την πρώτη σχολή, την κινηματογραφική και με πήγαν να παίξω στον «Διάβολο και στην ουρά του». Εκεί γνώρισα τον Σταυρίδη, που του έκανε εντύπωση ο τρόπος που έπιασα την ποδιά μου και μου είπε: «Εσύ είσαι πολύ καλό θεατρινάκι».

Είχατε πολύ φιλικές σχέσεις με την Αλίκη Βουγιουκλάκη.
Την αγαπούσα πολύ. Με συμπαθούσε πολύ και σε κάθε τραπέζωμα που έκανε στο σπίτι της μου έλεγε: «Ελένη μου, κάνε μου μια πιτούλα, σε παρακαλώ» και της έφτιαχνα τυρόπιτες. Της πήγαινα τις πίτες και μου έλεγε: «Έλα μόλις τελειώσεις από τη δουλειά». Αλλά πού να πάω; Ήμουν κουρασμένη…

Η Μαλβίνα Κάραλη ήταν μεγάλη θαυμάστριά σας.
Η Μαλβίνα είχε δει την «Ευδοκία» του Δαμιανού και το θεωρούσε σημαντικό αυτό που έκανα εκεί και είχε βάλει στις εκπομπές της το γέλιο μου και το «ωχ, Παναγίτσα μου». Κάποια στιγμή είχα πάει στο Fantasia που γίνονταν πρόβες. Ήταν και αυτή εκεί, με είδε ξαφνικά και άρχισε να μου φωνάζει: «Ευδοκία, Ευδοκία». Εγώ γύρισα να δω αν βρισκόταν πίσω μου κάποια Ευδοκία και αυτή έτρεξε να με αγκαλιάσει. Ήταν ένα υπέροχο πλάσμα η Μαλβίνα. Κρίμα που έφυγε τόσο νωρίς. Με αγκάλιαζε και μου έλεγε: «Τι ωραίο, τι έχεις κάνει!», με θαύμαζε πολύ. Εγώ βέβαια δεν είχα καταλάβει τι είχα κάνει και έλεγα «γιατί τα κάνει τώρα όλα αυτά;».

Νομίζω ότι ούτε ακόμα έχετε καταλάβει τι έχετε κάνει…
Ε, εντάξει. Εγώ ήμουν περισσότερο διασκεδάστρια. Μου άρεσε που διασκέδαζε και χόρευε ο κόσμος. Δεν με ενδιέφερε να κάνω την ντίβα ή να δείξω «κοιτάξτε ποια είμαι…». Σιγά, τι είμαι;

Για πολλά χρόνια ήσασταν πρώτο όνομα σε νυκτερινά κέντρα. Θυμάστε μια ιδιαίτερη εκδήλωση θαυμασμού;
Αρκετές. Κάποτε ήταν θαυμαστές μου οι πρίγκιπες από τη Σαουδική Αραβία. Ο ένας ερχόταν με τα λουλούδια, γονάτιζε μπροστά μου και μου τα προσέφερε. Ήταν ωραίος, αλλά εγώ τότε ήμουν ερωτευμένη με κάποιον και έτσι δεν γινόταν τίποτα.

Τουλάχιστον πήγε καλά εκείνο το συναίσθημα;
Μπα… Ποιο συναίσθημα πηγαίνει καλά όταν είσαι νέος;

Πάντως αφιερώνατε χρόνο και στην προσωπική ζωή σας. Κάνατε δύο γάμους και φέρατε στον κόσμο ένα παιδί.
Με τον Γιώργο Λευτεριώτη είχαμε δεσμό και παντρευτήκαμε. Παντρευτήκαμε, τώρα… Μετά από ένα χρόνο χωρίσαμε. Με τον δεύτερο άνδρα μου γνωριστήκαμε όταν τραγούδησα σε έναν χορό στην Αγγλία με τον Μητροπάνο. Μετά ήρθε αυτός στην Ελλάδα μόνιμα, κάναμε παρέα και ερωτευτήκαμε.

Κάποια στιγμή αποφασίσατε να αποτραβηχτείτε λίγο από το τραγούδι. Αυτό συνέβη όταν γίνατε μητέρα;
Ναι, γιατί έπρεπε το παιδί να μεγαλώσει και να γίνει σωστός άνθρωπος. Το μόνο που με ενδιέφερε. Δεν με ενδιέφερε ούτε να πηγαίνω να τραγουδάω ούτε τίποτα. Βέβαια, τραγουδούσα κάποιες στιγμές γιατί ήταν και θέμα βιοπορισμού. Είχα χωρίσει από τον άνδρα μου και ζούσα με το παιδί. Αλλά ήμουν απίκο. Πήγαινα το παιδί, το έφερνα πίσω, το πήγαινα στα μαθήματα. Θεωρούσα σημαντικό πράγμα το παιδί μου να μη γίνει κανένας αλήτης. Όταν μεγάλωσε και έφτασε στην εφηβεία, το παρακολουθούσα, πήγαινα από πίσω, να δω με ποιους μιλάει…

Σχετικά πρόσφατα βιώσατε μια απώλεια, αυτή της κουμπάρας σας, Ρένας Κουμιώτη.
Ναι. Πέθανε νωρίς. Από την ώρα που κόλλησε με το Facebook, άρχισε να χάνει τα μυαλά της. Ήταν όλη μέρα πεσμένη στο Facebook, δεν πρόσεξε τον εαυτό της. Μου κόστισε πολύ και ο θάνατος της Λιζέτας Νικολάου, γιατί κάναμε πολύ παρέα. Της Λιζέτας ήταν τελείως απρόσμενο. Αφού να φανταστείς δεν έχω σβήσει το τηλέφωνό της. Ανοίγω το κινητό και βλέπω κάθε μέρα «Λιζέτα Νικολάου» και κάνα δυο φορές την πήρα τηλέφωνο…

Έχετε ζήσει με πολλά μυθικά πρόσωπα. Το συνειδητοποιείτε ότι ήδη έχετε ζήσει δέκα ζωές;
Έχω ζήσει πράγματα φοβερά. Έχω γνωρίσει τον Μάρλον Μπράντο, τον Φρανκ Σινάτρα, τον Άντονι Κουίν, τον Άρθουρ Μίλερ και… και… Δεν βαριέσαι… Και τι έγινε; Χάρηκα που τους γνώρισα όλους αυτούς. Δεν βαριέσαι… Όταν μεγαλώσεις βλέπεις ότι όλα είναι μάταια. Κάποια στιγμή μού έλεγε ο Ωνάσης: «Τι είναι η ζωή, Ελένη; Μια μπούρδα!» και έλεγα: «Τι μου λέει αυτός τώρα…». Όταν είσαι νέος δεν τα καταλαβαίνεις…

Αν είχατε τη δυνατότητα να αλλάξετε κάτι από τη ζωή σας, τι θα ήταν αυτό;
Θα γινόμουν δασκάλα, να μπορώ να δώσω στα παιδιά γνώση και σεβασμό, πράγματα που λείπουν σήμερα από την κοινωνία.

ON AIR… LIVE στη μουσική σκηνή «Σφίγγα»

Πρόκειται για μια μουσικοθεατρική παράσταση σε κείμενα Δημήτρη Καρρά και σκηνοθετική επιμέλεια Αγνής Χιώτη και Σταμάτη Μπάκνη, που αναπαριστά μια τηλεοπτική εκπομπή στην οποία ένας καλεσμένος κάθε φορά καταθέτει τη δική του ιστορία ζωής.
Καλεσμένη στις 21 Δεκεμβρίου είναι η Ελένη Ροδά, η οποία αφηγείται πώς από μικρό κοριτσάκι που τριγυρνούσε στους δρόμους της Λάρισας κατάφερε να συνδιαλέγεται με τον Κουν, τον Λοΐζο, τον Τσιτσάνη, ακόμα και με τον Μαστρογιάνι, και να τραγουδάει τα κομμάτια με τα οποία τη γνωρίσαμε και την αγαπήσαμε.

Παράλληλα, η Ελένη Ροδά βρίσκεται στη θεατρική σκηνή του Πολυχώρου «Show What?» με το έργο «Ζωή Μέχρι Χθες» του Γιάννη Ξανθούλη.

Όπως δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «ΜΠΑΜ» που κυκλοφορεί

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

Λάκης Λαζόπουλος : Ο Στέφανος Κασσελάκης είναι κάτι σαν τη Θεία από το Σικάγο – Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ένα πεθαμένο κόμμα

Ισπανίδα δημοσιογράφος κατηγορεί τον Ντεπαρντιέ για βιασμό