Η επόµενη (δύσκολη) µέρα για τη µικρή Λυδία της Καρολάιν

Με τη φράση «οι γονείς κάθε ανθρώπου είναι μοναδικοί και όταν κάποιοι πρέπει να τους ‘‘αντικαταστήσουν’’ δεν μιλάμε για υποκατάσταση γονιών, αλλά για ‘‘φροντιστές’’» ξεκινά να αναλύει το δύσκολο έργο που έχουν να κάνουν η γιαγιά και ο παππούς της μικρής Λυδίας ο ψυχίατρος – ψυχοθεραπευτής ∆ημήτρης Οικονόμου.

Tης ΑΛΕΞΙΑΣ ΣΒΩΛΟΥ

Μετά τη διαχείριση του πένθους έχουν τη φροντίδα της ανατροφής και την αντιμετώπιση του κοινωνικού στίγματος. Ο ψυχίατρος – ψυχοθεραπευτής Δημήτρης Οικονόμου μιλά στην «Μ» για το δύσκολο έργο

Ο ειδικός εκθέτει στην «ΜΠΑΜ στο Ρεπορτάζ» την άποψή του για το πόσο δύσκολη είναι η ανατροφή αυτού του παιδιού, πόσες ιδιαιτερότητες έχει αυτό το περιστατικό, τι έχει προλάβει ήδη η ζωή να «γράψει» ως ανεξίτηλα βιώματα στο μυαλό και στην ψυχή της μικρής, με τι αγριότητα ήρθε αντιμέτωπη και σε ποιες παγίδες δεν πρέπει να πέσουν μέσα οι «φροντιστές» της.

Ευθύνες

Η μητέρα και ο πατέρας της Καρολάιν έχουν να σηκώσουν τρεις «σταυρούς» ταυτόχρονα: Πρώτα απ’ όλα να διαχειριστούν το πένθος, τη θλίψη και την οργή τους για την άγρια δολοφονία της δικής τους κόρης. ∆εύτερον, έχουν να αντιμετωπίσουν την ευθύνη ότι πρέπει να μεγαλώσουν το παιδί της κόρης τους, που είναι μόλις ενός έτους, και για τα επόμενα 20 χρόνια θα χρειαστεί να το μεγαλώνουν έχοντας δίπλα τους σε κάθε βήμα όχι απλώς έναν ειδικό να τους συμβουλεύει, αλλά ένα συμβούλιο ειδικών, για να μπορέσουν να αντιμετωπίσουν σε αληθινό χρόνο όλα εκείνα τα δύσκολα ερωτήματα που θα θέσει η Λυδία μεγαλώνοντας. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά τα φορτία, έχουν και ένα τρίτο να αντιμετωπίσουν, το στίγμα. Μια μικρή κοινωνία σαν την Αλόννησο είναι ίσως πολύ καλύτερη για να μεγαλώσει η μικρή Λυδία – αυτό βέβαια δεν μπορούμε να το πούμε τώρα μετά βεβαιότητας, γιατί θα φανεί εκ του αποτελέσματος, αλλά σε κάθε περίπτωση οι μικρές κοινωνίες διατηρούν ζωντανό το στίγμα και η μικρή Λυδία έχει τον κίνδυνο να μεγαλώσει με την «ταμπέλα» της κόρης της αδικοχαμένης μητέρας και του συζυγοκτόνου-φονιά πατέρα. Επίσης, η γιαγιά και ο παππούς δεν πρέπει να πέσουν στη συναισθηματική παγίδα να υποκαταστήσουν την κόρη που έχασαν με τόσο βίαιο τρόπο με το εγγόνι τους.

Σε ό,τι αφορά την πρώτη ερώτηση που θα θέλαμε να θέσουμε στον ψυχίατρο – ψυχοθεραπευτή, πώς πρέπει να εμφανίζονται στη ζωή της Λυδίας ο παππούς και η γιαγιά, ως παππούδες ή σαν γονείς, η απάντηση του ∆ημήτρη Οικονόμου είναι ξεκάθαρη: «Οι γονείς της Λυδίας είναι υπαρκτά πρόσωπα, η μητέρα χάθηκε, ο πατέρας θα μείνει για πάρα πολλά χρόνια στη φυλακή, αλλά αυτό δεν αναιρεί την ύπαρξή τους, συνεπώς είναι καλύτερο η Λυδία να μεγαλώσει κατανοώντας εξαρχής πως δίπλα της έχει μία γιαγιά και έναν παππού. Ωθώντας λοιπόν το παιδί να τους φωνάζει ‘‘γιαγιά’’ και ‘‘παππού’’, θα είναι πιο εύκολη η διαδρομή αργότερα όταν θα αρχίσουν τα κρίσιμα ερωτήματα, προκειμένου να γίνει πιο ομαλά η μετάβαση στην αλήθεια.

Η μικρή Λυδία έχει τις εικόνες των γονιών της στο μυαλό της όπως έχει αποτυπωμένες και τις φρικιαστικές ώρες που βίωσε μέσα στη μεζονέτα των Γλυκών Νερών, το σπίτι της, έχουν όλα εγγραφεί στον εγκέφαλό της και στην ψυχή της και εκεί ακριβώς συνίσταται και η πιο εγκληματική πράξη του δράστη-πατέρα της, ο οποίος, έκανε ολόκληρη σειρά εγκλημάτων: Σκότωσε τη σύζυγό του, στέρησε από την κόρη του τη μητέρα της και μάλιστα σε μια ηλικία που είναι γνωστό ότι το δέσιμο του μωρού με τη μαμά είναι η ισχυρότερη σχέση στον κόσμο. Στη συνέχεια σκότωσε τον σκύλο για να καλύψει το έγκλημά του και, τέταρτον, ειδεχθέστερο και φρικιαστικότερο όλων, έβαλε το παιδί για κάλυψη να πρωταγωνιστήσει μέσα στη σκηνή του εγκλήματος. Αυτή η τελευταία πράξη δείχνει ότι δεν έχει ηθικές αναστολές ως άνθρωπος και δεν έχει τίποτα να προσφέρει ως πατέρας στο παιδί του», υπογραμμίζει ο ∆ημήτρης Οικονόμου.

Ερωτήματα

Για τα μεγάλα ερωτήματα που θα προκύψουν στην πορεία, χωρίς κανείς να γνωρίζει αν η μικρή Λυδία θα τα θέσει στην ηλικία των δύο ετών, των τεσσάρων ή αργότερα, ο ∆ημήτρης Οικονόμου επισημαίνει: «Όταν ένα παιδί χάνει γονιό από φόνο και από τόσο άγριο φόνο, τα ερωτήματα που προκύπτουν είναι πολύ περισσότερα από το να χάσει τους γονείς του από ένα τροχαίο. Φυσικά και θα αναρωτηθεί ‘‘γιατί να μου συμβεί εμένα;’’, ‘‘πώς έγινε;’’, αλλά κάποια στιγμή αποδέχεται πως ήταν ένα τραγικό συμβάν που συνέβη. Στον φόνο τα ερωτήματα είναι ατελείωτα και είναι δύσκολο να απαντηθούν, με το αποτρόπαιο έγκλημα που έγινε στα Γλυκά Νερά να μην έχει προηγούμενο στη χώρα ώστε να μπορούμε να το χρησιμοποιήσουμε σαν έναν ‘‘μπούσουλα’’. Το βάρος που πέφτει πάνω στη γιαγιά και στον παππού να απαντήσουν σε αυτά τα ερωτήματα είναι πολύ μεγάλο και ουσιαστικά ο τρόπος με τον οποίο θα οδηγήσουν την εγγονή τους στην αλήθεια εξαρτάται από τις αντιδράσεις του παιδιού. Πρέπει λοιπόν με τη βοήθεια των ειδικών να απαντούν στις ερωτήσεις του παιδιού δίνοντάς του τόσες πληροφορίες όσες το ίδιο μπορεί να αφομοιώσει και να αντέξει κάθε φορά».

Το παιδί θα πάρει σίγουρα περίσσεια αγάπης, γιατί ο παππούς και η γιαγιά όπως λέει και η παροιμία θα το αγαπήσουν σαν να είναι δυο φορές παιδί τους – ίσως μάλιστα γίνουν υπερβολικά προστατευτικοί ή και αυστηρότεροι από τους (βιολογικούς) γονείς. «∆εν μπορούμε να πούμε εξαρχής αν θα είναι πιο τρυφεροί, αν θα είναι πιο αυστηροί, αν θα είναι πιο υπερπροστατευτικοί, αυτό που σίγουρα καλούνται να διαχειριστούν είναι τα ίδια τους τα συναισθήματα και ακριβώς επειδή μεσολάβησε ένα πολύ άγριο φονικό είναι λογικό να είναι φοβερά συναισθηματικά φορτισμένοι. Το γεγονός αυτό μπορεί να τους ωθήσει σε έναν υπερπροστατευτισμό, άρα ένας λόγος παραπάνω να έχουν μαζί τους για πολύ καιρό ειδικούς που θα τους συμβουλεύουν» καταλήγει ο ειδικός στέλνοντας το μήνυμα πως σε αυτό το «ταξίδι», η «Ιθάκη» για τη μικρή Λυδία είναι να βρει την ισορροπία και την ευτυχία.

Όπως δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «ΜΠΑΜ» που κυκλοφορεί

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ