Παναγιώτης Αγερίδης: Να τελειώσουμε με τον κομματισμό στην οικονομία

Ξεκίνησε ως επιχειρηματίας στην κατασκευή σκαφών αναψυχής, ενώ στη συνέχεια εργάστηκε στον Ελληνικό Οργανισμό  Τυποποίησης, στα Ελληνικά Ναυπηγεία Σκαραμαγκά και στην  Ελληνική Αεροπορική Βιομηχανία, κατέχοντας διευθυντικές θέσεις στα αντικείμενα των αεροπορικών κατασκευών, της έρευνας &  ανάπτυξης και της ποιότητας. Διετέλεσε Διευθύνων Σύμβουλος του Εθνικού Συστήματος Διαπίστευσης και παραμένει ως Επικεφαλής Αξιολογητής Φορέων Πιστοποίησης και Ελέγχων, με διεθνή  δραστηριότητα. Είναι εκλεγμένος ως πρόεδρος του Ινστιτούτου Διοίκησης της Παραγωγής στην Ελληνική Εταιρεία Διοίκησης Επιχειρήσεων και διετέλεσε μέλος του ΔΣ του Ελληνικού Ινστιτούτου Ναυτικής Τεχνολογίας. Σπούδασε Ναυπηγός Μηχανολόγος στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο.

-Διατελέσατε σε διευθυντικές θέσεις στον Ελληνικό Οργανισμό
Τυποποίησης ,στα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά και στην Ελληνικά Αεροπορική
Βιομηχανία στους τομείς της έρευνας, ανάπτυξης και ποιότητας. Ο τομέας
της επιστημονικής έρευνας υπολείπεται σήμερα στη χώρα μας σε σχέση με
τις άλλες χώρες της Ευρωζώνης, ενώ για την έρευνα διατίθεται μόλις το
0,5 % του ΑΕΠ. Έχει μέλλον η χώρα μας στον διεθνή ανταγωνισμό και στην
καινοτομία με τέτοια ποσοστά χρηματοδότησης στην έρευνα ?

“Προσωπικά δεν θα ξεκινούσα από το ποσοστό του ΑΕΠ, που διατίθεται στην
Ελλάδα για Έρευνα /Ανάπτυξη. Είναι ακριβώς όπως συζητάμε για το ποσοστό του
ΑΕΠ για την Παιδεία, παραγνωρίζοντας ότι όσα χρήματα και να δώσουμε, άλλα
είναι τα σημαντικά που πρέπει πρώτα να κάνουμε ώστε και αυτά να μην πάνε
χαμένα.

Όταν λοιπόν
– έχουμε καθηγητές στα πανεπιστήμιά μας, εκλεγμένους μέσω των κομματικών /
συνδικαλιστικών φοιτητικών οργανώσεων,
– οι καθηγητές  δεν λογοδοτούν πουθενά και φροντίζουν κυρίως για τη
συμπλήρωση του εισοδήματός τους μέσω των ερευνητικών προγραμμάτων,

– τα ίδια τα Πανεπιστήμια δεν ελέγχονται ως προς την απόδοσή τους, τον
αντίκτυπο των ερευνητικών τους δραστηριοτήτων στην οικονομία και τις
επιχειρήσεις και, τέλος,
– όταν τα ελληνικά Ερευνητικά Ιδρύματα κατατρύχονται και αυτά από τον
κομματισμό και τον ασφυκτικό εναγκαλισμό του κράτους στη λειτουργία τους,
τι να τα κάνουμε τα πρόσθετα κονδύλια;

Ένα άλλο σημαντικό πρόβλημα είναι η έλλειψη μακροπρόθεσμης στρατηγικής και συνέχειας. Εμείς στην Ελληνική Αεροπορική Βιομηχανία επανειλημμένα έχουμε διακηρύξει ότι μπαίνουμε δυναμικά σε ερευνητικά προγράμματα αλλά και σε προγράμματα, τα οποία περιλαμβάνουν σχεδιασμό και ανάπτυξη, έχουμε πληρώσει και ξένες εταιρείες για να μας βοηθήσουν αλλά όλα τα έχουμε αφήσει στη μέση.

Δεν θέλει μόνο «κόπο» λοιπόν, δηλαδή χρήματα, αλλά κυρίως «τρόπο».”

-Ο ιδιωτικός τομέας (επιχειρήσεις κλπ ) συμβάλλουν ανάλογα ως
χρηματοδότες η χορηγοί σε ερευνητικά προγράμματα σε Πανεπιστήμια η σε
επιχειρήσεις όπως συμβαίνει π.χ στις ΗΠΑ ? Τι πρέπει να αλλάξει ?

“Στο θέμα αυτό η κατάσταση είναι τραγική.

Η μονίμως αδικαίωτη Αριστερά έχει επιβάλει, εκτός από την πλειοψηφία του
διδακτικού και του διοικητικού προσωπικού, και τη δική της αναχρονιστική
άποψη, σε σχέση με τη συνεργασία των Ανώτατων Ιδρυμάτων με επιχειρήσεις.
Μου έλεγαν στην Ελληνική Εταιρεία Διοικήσεως Επιχειρήσεων  χαρακτηριστικά ότι κάποιος εφοπλιστής προσφέρθηκε να  χρηματοδοτήσει την ανάπτυξη του Τμήματος Ναυτιλιακών Σπουδών στο
Πανεπιστήμιο Πειραιά και η προσφορά του απορρίφθηκε, διότι «τα πανεπιστήμια
πρέπει να μείνουν αμόλυντα από το αμαρτωλό ιδιωτικό κέρδος». Φυσικά τα
χρήματα δόθηκαν σε πανεπιστήμιο του εξωτερικού.
Και μάλιστα ο άνθρωπος δεν είχε ζητήσει να προβάλει άποψη ως προς το
περιεχόμενο των σπουδών, όπως θα όφειλε, λόγω της εμπειρίας του.
Κάνουμε ότι δεν καταλαβαίνουμε ότι οι απόφοιτοι των πανεπιστημίων μας σε
αυτές τις επιχειρήσεις και σε αυτούς τους επιχειρηματίες θα αναζητήσουν
εργασία και πρέπει να είναι κατάλληλα εφοδιασμένοι, ώστε να μπορούν να
ανταποκριθούν.

Εάν οι ελληνικές επιχειρήσεις δεν εθεωρούντο «κολασμένες» από την
πανεπιστημιακή κοινότητα, θα μπορούσαν να συμπληρώνουν τα ευρωπαϊκά κονδύλια
στη χρηματοδότηση ερευνητικών προγραμμάτων και να αξιοποιούν το αποτέλεσμα
της έρευνας με start ups και νεοφυείς επιχειρήσεις, που θα άλλαζαν τη μορφή
της ελληνικής παραγωγής.
Έτσι κι αλλιώς τις χώρες χαμηλού εργατικού κόστους δε μπορούμε να τις
ανταγωνιστούμε στο προνομιούχο γι΄ αυτές πεδίο και ο μόνος δρόμος είναι η
παραγωγή καινοτομίας και η εστίαση σε εργασίες υψηλής προστιθέμενης αξίας.”

-Είστε πρόεδρος του Ινστιτούτου Διοίκησης της παραγωγής στην ΕΕΔΕ
(Ελληνική Εταιρεία Διοικήσεως Επιχειρήσεων) και παράλληλα αξιολογητής
Φορέων Πιστοποίησης και ελέγχων με διεθνή δραστηριότητα …Ποιό είναι
το αντικείμενό σας ?

“Στο Ινστιτούτο είμαι εκλεγμένος ως Πρόεδρος και πρόκειται για εθελοντική
δραστηριότητα.
Οι στόχοι του Ινστιτούτου είναι οι εξής:
– Η ανάπτυξη, διάδοση και εφαρμογή του Μάνατζμεντ του ευρύτερου χώρου της
Παραγωγής Υλικών Αγαθών και Υπηρεσιών στην Ελλάδα.
– Η παρακολούθηση των διεθνών εξελίξεων στη θεωρία και πρακτική του
Μάνατζμεντ της Παραγωγής Υλικών Αγαθών και Υπηρεσιών και η πιθανή προσαρμογή
τους στην ελληνική πραγματικότητα.
– Η προώθηση της ανταλλαγής γνώσεων, απόψεων και πρακτικών Μάνατζμεντ της
Παραγωγής Υλικών Αγαθών και Υπηρεσιών σε εθνικό και διεθνές επίπεδο.
– Η συμβολή του στη διαμόρφωση υψηλής επαγγελματικής συνείδησης των στελεχών
του Μάνατζμεντ της Παραγωγής Υλικών Αγαθών και Υπηρεσιών.
– Η ανάπτυξη σχέσεων και δημιουργικής επικοινωνίας μεταξύ των επαγγελματιών
του Μάνατζμεντ της Παραγωγής Υλικών Αγαθών και Υπηρεσιών που απασχολούνται
στην Ελλάδα με συναδέλφους τους σε αντίστοιχους οργανισμούς του εξωτερικού.
– Η μελέτη των εκπαιδευτικών και μετεκπαιδευτικών αναγκών στο χώρο του
Μάνατζμεντ της Παραγωγής Υλικών Αγαθών και Υπηρεσιών και την αποτελεσματική
συμβολή του στην κάλυψη των αναγκών αυτών, κυρίως μέσα από τα επιμορφωτικά
προγράμματα της ΕΕΔΕ.
– Η έρευνα και τη μελέτη στοιχείων και προβληματισμών στους επιμέρους τομείς
του Μάνατζμεντ της Παραγωγής Υλικών Αγαθών και Υπηρεσιών και την
αποτελεσματική συμβολή του στην επίλυσή τους.
– Η σύνδεση των Ακαδημαϊκών του χώρου με τους επαγγελματίες με σκοπό την
περαιτέρω ανάπτυξή του. Η διάδοση της γνώσης και των νέων εξελίξεων του
Μάνατζμεντ της Παραγωγής Υλικών Αγαθών και Υπηρεσιών προς τα Μέλη του.

Το αντικείμενό μου ως αξιολογητή Φορέων Πιστοποίησης και ελέγχου είναι η
διαπίστευσή τους.

Διαπίστευση σημαίνει η πιστοποίηση του πιστοποιούντος, ότι είναι σε θέση να
κάνει με αξιόπιστο τρόπο τις πιστοποιήσεις και τους ελέγχους, τόσο από
πλευράς τεχνικής γνώσης, όσο και από πλευράς συστήματος διαχείρισης.
Υπάρχουν λοιπόν Φορείς Πιστοποίησης Συστημάτων διαχείρισης (όπως είναι τα
συστήματα διαχείρισης ποιότητας, τα συστήματα περιβαλλοντικής διαχείρισης,
τα συστήματα διαχείρισης της υγείας και της ασφάλειας των εργαζομένων, της
ασφαλείας των πληροφοριών, κτλ).

Υπάρχουν όμως και Φορείς Πιστοποίησης Προσώπων, που πιστοποιούν πρόσωπα ως
προς μια μεγάλη σειρά επαγγελματικών δεξιοτήτων,
Στη συνέχεια έχουμε τους Φορείς Ελέγχου, που κάνουν τεχνικούς ελέγχους κάθε
είδους, και
Τέλος υπάρχουν και οι Φορείς Πιστοποίησης Προϊόντων, οι οποίοι πιστοποιούν
προϊόντα ως προς 30 περίπου ευρωπαϊκές Οδηγίες, τις γνωστές Ντιρεκτίβες,
ώστε να τους αποδοθεί σε αυτά το ευρωπαϊκό σήμα συμμόρφωσης CE.
Προσωπικά έχω εμπλακεί σε αξιολογήσεις ανά την Ελλάδα, αλλά και στην Κύπρο,
τη Ρουμανία, τη Μάλτα, την Ιορδανία, την Κορέα και την Κίνα.

Συμμετείχα και στην αξιολόγηση του Φορέα Διαπίστευσης του Βελγίου, την
BELAC.”

-Σε ποιούς παραγωγικούς τομείς πρέπει να στραφεί η χώρα μας ώστε να
αλλάξει το σημερινό παρασιτικό και κρατικοδίαιτο μοντέλο ανάπτυξης ?

“Η απάντηση εδώ δεν είναι εύκολη και αυτονόητη.

Σίγουρα η χώρα μας έχει ισχυρή παρουσία στον κλάδο των τροφίμων και ποτών.
Σίγουρα θα μπορούσε να έχει ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα στην πρωτογενή
παραγωγή, γεωργική και κτηνοτροφική, με βιολογικά προϊόντα και προϊόντα
ονομασίας προέλευσης, επειδή πράγματι υπάρχει ποιότητα στην ελληνική
παραγωγή αλλά και επειδή η αντίληψη που έχει ο υπόλοιπος πλανήτης για τη
χώρα μας είναι αυτή του αμόλυντου τόπου, λόγω της μειωμένης εκβιομηχάνισης.
Πρέπει βέβαια να πάψουμε να στέλνουμε το κρασί και το λάδι μας στις
υπόλοιπες χώρες του Ευρωπαϊκού Νότου σε βυτιοφόρα. Αυτό λέγεται εύκολα και
κατά κόρον αλλά ταυτόχρονα σημαίνει παραγωγούς που δεν θα αρκούνται στην
επιδότηση και θα επιδιώκουν το κάτι παραπάνω και σημαίνει επίσης την
ανάδειξη επιχειρηματιών, που θα τυποποιήσουν, θα διαφημίσουν και θα
διακινήσουν το προϊόν.
Μη γελιόμαστε όμως: η Ελλάδα δεν πρόκειται να σηκώσει κεφάλι μόνο με τη
πρωτογενή παραγωγή και την παραγωγή βοτάνων. Περάσαμε δεκαετίες έχοντας ως
εθνική πολιτική τη μείωση του ποσοστού του πληθυσμού, που ασχολείτο με την
πρωτογενή παραγωγή, επιδιώκοντας την αστικοποίηση των Ελλήνων και την
εκβιομηχάνιση της χώρας. Πετύχαμε το πρώτο, ξεχάσαμε ή αναστρέψαμε το
δεύτερο.
Πρέπει λοιπόν να προχωρήσουμε σε αυτό που ονομάζω κλαδική προσέγγιση. Μελέτη
των συνθηκών της παγκόσμιας αγορά, αποφάσεις για εξειδίκευση, ενίσχυση της
ομαδικής προσέγγισης των επιχειρήσεων κάθε κλάδου σε εκθέσεις, πρακτικές
μάνατζμεντ, προώθηση, χρηματοδότηση και βέβαια συγχωνεύσεις εταιρειών ανά
κλάδο, διότι το ελληνικό στυλ «μπάρμπα Μήτσος και υιός, άντε κι ένας
Αλβανός» δεν έχει ελπίδες.
Μην ξεχνάμε όμως το βασικό: επιμονή σε εργασίες υψηλής προστιθέμενης αξίας.
Καινοτομία, εξωστρέφεια, ανάπτυξη προϊόντων και όχι φασόν, οπότε δεν
πειράζει καθόλου αν αυτήν καθ’ αυτήν την παραγωγή την αναθέτουμε σε άλλους.
Αυτό φαίνεται πως είναι όρος επιβίωσης στο σημερινό παγκοσμιοποιημένο
περιβάλλον και δεν πρέπει να το αντιμετωπίζουμε με ιδεολογικές και
εθνικιστικές παρωπίδες”.

-Περισσότερο Κράτος η ιδιωτικός τομέας ? Και τι είδους ιδιωτικός τομέας ?

“Έχουν περάσει 35 χρόνια, που το ερώτημα αυτό απαντήθηκε από την ίδια την
πραγματικότητα. Ευτυχώς οι πολιτικές θεωρίες έχουν την άνεση να
επιβεβαιώνονται ή να διαψεύδονται, σε αντίθεση με τις αυθαίρετες
θρησκευτικές απόλυτες αλήθειες.
Το κράτος είναι η συλλογική έκφραση της κοινωνίας, που αποσκοπεί στην
αντιμετώπιση ορισμένων βασικών αναγκών της, δεν είναι ούτε αυτοσκοπός, ούτε
ο μέγας πατερούλης που θα βοηθήσει όλους μας να γλιτώσουμε αυτόματα από το
άγχος της επιβίωσης, προεκτείνοντας και στην ενήλικη ζωή μας την προστασία
της οικογένειας πριν ενηλικιωθούμε.
Ελεύθερη αγορά λοιπόν και ελεύθερη ανταγωνιστική οικονομία, διότι είναι ο
μόνος τρόπος για την παραγωγή πλούτου. Η Αριστερά κάνει το λάθος να θεωρεί
τον πλούτο της κοινωνίας κάτι σαν το νερό σε συγκοινωνούντα δοχεία: αν
αυξηθεί η στάθμη του σε μια πλευρά, αυτόματα θα μειωθεί στην άλλη. Ούτε καν
διανοείται ότι μπορεί η ποσότητα του νερού συνολικά να αυξάνεται, η στάθμη
να ανεβαίνει και στα δύο σκέλη, έστω και αν αυτό σημαίνει την αύξηση της
διαφοράς μεταξύ υψηλής και χαμηλής στάθμης. Αν όμως οι φτωχοί γίνονται
σταθερά και αντικειμενικά πλουσιότεροι, με εργαλείο τον ακόμη μεγαλύτερο
πλουτισμό των πλουσίων, πείτε μου εσείς γιατί δεν είναι απλή κακία και
φθόνος η καταδίκη μιας τέτοιας πορείας.
Σκεφθείτε το εξής απλό εκ μέρους όλων των θιασωτών του κρατισμού και του
κολλεκτιβισμού: το κράτος, με τους καλύτερους λειτουργούς του, είναι αδύνατο
να οργανώσει ακόμη και έναν εμπορικό δρόμο μισού χιλιομέτρου, για να καλύψει
τις ανάγκες μιας γειτονιάς. Τι μαγαζιά θα προγραμματισθούν, με ποια
προϊόντα, ποιες πηγές προμήθειας, ποιες τιμές. Αδύνατο, αυτό που η ελεύθερη
αγορά το κάνει κάθε μέρα και το αναπροσαρμόζει κάθε ώρα.
Από την άλλη, δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να είμαστε αυτό που ονομάζω
«Ορθόδοξη, Σοβιετική, Κληρονομική Δημοκρατία». Ο ιδιωτικός τομέας μπορεί να
έχει τη συμπαράσταση του Κράτους, αντί του κάθε μορφής πολέμου που δέχεται
σήμερα, αλλά όχι την υιοθέτηση των «δικών μας επιχειρηματιών», την
προστασία, τη διαπλοκή και την υποστήριξη ορισμένων εις βάρος των υπολοίπων.
Αυτό δεν είναι ελεύθερη οικονομία αλλά ελληνικού τύπου κρατισμός.”