Περί διακυβέρνησης

Όταν διαπραγματεύεσαι είναι ορθόν να θέτεις μαξιμαλιστικές απαιτήσεις. Αυτό λέει η λογική.

Και η κυβέρνηση, φαινομενικά, το πράττει. Ασχέτως του τι εισπράττει στο τέλος. Ας μην γελιόμαστε. Ανεξαρτήτως των όποιων προθέσεων και της ορμής που έδινε το εκλογικό αποτέλεσμα, το άλλο αποτέλεσμα, εκείνο των διαπραγματεύσεων, δεν είναι ικανοποιητικό. Ασχέτως πως παρουσιάζεται επικοινωνιακά.
Σε χρόνο-ρεκόρ ο ΣΥΡΙΖΑ αναγκάστηκε να προσγειωθεί στην ζοφερή πραγματικότητα και να αντιληφθεί ότι τα παχιά λόγια της καταργήσεως του Μνημονίου «με ένα νόμο, σε ένα άρθρο, ένα βράδυ στη Βουλή» του 2012 αποτελούν ανέκδοτα για ιθαγενείς.
Η πρώτη φορά αριστερή κυβέρνηση δεν φαίνεται να πολυ-διαφέρει σε ήθος αλλά και ύφος από τις προηγούμενες. Ακόμη δεν έχει προλάβει να «λερώσει» τα χέρια της, αλλά…
Και πάλι, για μια ακόμη φορά, πολλοστή, βλέπουμε τους ημέτερους να βολεύονται σε θέσης της κρατικής μηχανής. Πρόσωπα τα οποία δεν έχουν κολλήσει ούτε ένα ένσημο στη ζωή τους, πέραν του ρόλου του κλακαδόρου που έχουν παράσχει. Οκνηρές προσωπικότητες με ελαττωματικά αντανακλαστικά και αντίληψη. Όχι όλοι, για να μην παρεξηγηθούμε.
Από την άλλη βλέπεις την διαβόητη παρότρυνση Τσίπρα «περί των βουλευτικών αυτοκίνητων» να καταλήγει στον κάλαθο των αχρήστων. Θα μου πεις, αυτό θα έλυνε το πρόβλημα της χώρας. Σίγουρα όχι. Θα έδειχνε όμως μια άλλη αντίληψη. Πιο αριστερή, όπως και να το κάνουμε.
Και επειδή η επικοινωνία δεν θα «ταϊζει» την κοινωνία για μια ζωή και ο λογαριασμός όταν έρθει προβλέπεται πολύ ακριβός για τους συνήθεις υπόπτους (μισθωτούς, μικρομεσαίους) καλό θα είναι οι κύριοι της κυβέρνησης να αντιληφθούν ότι εκείνο που ενδιαφέρει τον κόσμο είναι η οικονομική ανάταση.
Η οποία δεν θα έρθει με ραντεβού που μεταφέρονται σε ευρωπαϊκές χώρες, ούτε με το να βαπτίζουμε το Μνημόνιο «πρόγραμμα» και την Τρόικα, «θεσμούς». Ακόμα και ένα παιδί του δημοτικού γνωρίζει ότι το Μνημόνιο τελειώνει όταν μπορείς να δανειστείς από τις αγορές.
Εκείνο που χρειάζεται είναι ένα δυναμικό start up της ελληνικής οικονομίας. Τα ανείσπρακτα δάνεια βρίσκονται στον θεό, η μαύρη τρύπα στα έσοδα τα ίδια, η αγορά έχει παγώσει, τα μαγαζιά είναι άδεια, ένα κλίμα αβεβαιότητας πλανάται στην ατμόσφαιρα. Το τελευταίο είναι και το πιο επικίνδυνο.
Η συγκεκριμένη αβεβαιότητα μεγαλώνει από την πολυγλωσσία των υπουργών και των βουλευτών, των δυο-τριών και πολλές φορές τεσσάρων διαφορετικών απόψεων που ακούγονται για το ίδιο ζήτημα αλλά κυρίως το γεγονός ότι χάνεται πολύτιμος χρόνος και εμείς ασχολούμαστε με τους τύπους.
Η κυβέρνηση δεν έχει την πολυτέλεια να περιμένει. Ο ελληνικός λαός δεν το έχει. Παρατηρητές της κατάστασης εκφράζουν την άποψη ότι σε περίπτωση που τα αντανακλαστικά δεν γίνουν πιο γρήγορα ίσως τα πράγματα γίνουν μη αντιστρέψιμα. Γι αυτό, δουλειά, δουλειά, δουλειά…

ΥΓ. Μαθαίνω ότι πρωτοκλασάτος, πρώην υπουργός, εμπλέκεται σε ζοφερή υπόθεση που αφορά προμήθεια με συμμετοχή γερμανικής εταιρείας. Ότι μεσολάβησε για να «εισβάλει» η εταιρεία σε διαγωνισμό από τον οποίο είχε εξαιρεθεί επειδή δεν πληρούσε τις προϋποθέσεις.

ΥΓ1. Μαθαίνω ότι στο εσωτερικό της κυβέρνησης η κατάσταση δεν είναι ρόδινη. Τουλάχιστον 30-35 βουλευτές κάνουν λόγο για ενδοτική πολιτική. Το χειρότερο; Ορισμένοι ήδη μιλούν για «ομάδα του Μαξίμου» που κάνει παιχνίδι ποικιλοτρόπως. Ορισμένοι λένε ότι μπαίνει «χέρι» ακόμα και σε ορισμένες ερωτήσεις ή κοινοβουλευτικές ενέργειες που ετοιμάζονται.