Στέισι Μάρτιν: Η μούσα της Louis Vuitton που αγαπάει την Ελλάδα

Οσο κλισέ κι αν ακούγεται ένα μοντέλο να μεταπηδάει στην υποκριτική, η Στέισι Μάρτιν φρόντισε να το κάνει με τους πιο ευνοϊκούς για εκείνη όρους: υποδύθηκε την Τζο στην ταινία «Nymphomaniac» του Δανού σκηνοθέτη Λαρς φον Τρίερ, το 2013.

Στη δεκαετία που ακολούθησε, η Μάρτιν έχει συμμετάσχει σε 31 projects στον κινηματογράφο και την τηλεόραση, ανάμεσά τους και η ταινία του Ρίντλεϊ Σκοτ «Ολα τα λεφτά του κόσμου», το 2017. Φέτος πρωταγωνιστεί σε μία γαλλοελληνική παραγωγή που βγήκε στις αίθουσες της χώρας μας στις 10 Αυγούστου. Τίτλος «I Love Greece», σε σκηνοθεσία της Ναυσικάς Γκερί-Καραμαούνα. Αν δεν γινόταν πρέσβειρα της Louis Vuitton και του σχεδιαστή Νικολά Γκεσκέρ θα είχαμε ξεχάσει ότι η 31χρονη Γαλλοβρετανή ηθοποιός ζούσε κάποτε από τη μόδα. Η συνέντευξή μας ξεκίνησε αναπόφευκτα από την ελληνική εμπειρία που έζησε στα γυρίσματα της ταινίας «I Love Greece». Η Στέισι υποδύεται μια Ελληνίδα κάτοικο εξωτερικού που επιστρέφει στην Αθήνα με τον αγαπημένο της για να συναντήσουν την οικογένειά της πριν φύγουν για ρομαντικές διακοπές στη Σέριφο. Η ιστορία εκτυλίσσεται την περίοδο των μνημονίων και είναι κωμωδία.

Ως πρέσβειρα της Louis Vuitton, η Γαλλοβρετανή ηθοποιός δειγματίζει αποκλειστικά δημιουργίες του διάσημου οίκου σε όλες τις επίσημες εμφανίσεις της

GALA: Ξεχώρισες κάποιον από τους Ελληνες ηθοποιούς με τους οποίους συνεργάστηκες στο «I Love Greece»;
ΣΤΕΪΣΙ ΜΑΡΤΙΝ: Κάναμε πρόβες για μία ή δύο εβδομάδες πριν ξεκινήσουμε τα γυρίσματα, κάτι που ήταν πολύ σημαντικό για τη δημιουργία και τη σωστή απεικόνιση της οικογένειας στην οποία ανήκει ο χαρακτήρας που υποδύομαι. Η γενναιοδωρία και η περιέργεια των Ελλήνων ηθοποιών ήταν πολύ έντονες, γελάσαμε πολύ και μέσα από το γέλιο καταφέραμε να δημιουργήσουμε μια πραγματική μικρή οικογένεια. Ημουν λίγο ανήσυχη καθώς δεν μιλούσα άπταιστα ελληνικά, αλλά οι συμπατριώτες σου με ενθάρρυναν πραγματικά. Είναι όλοι τους απίστευτοι, ο Στέλιος Μάινας, η Μαρία Αποστολακέα, ο Πανάγος Ιωακείμ – και ας μην ξεχνάμε βέβαια τη Νάνα Μούσχουρη.

 

G.: Μπήκες στον χώρο του θεάματος με το «Nymphomaniac» του Λαρς φον Τρίερ. Σε ποιο βαθμό κατάφερες να ξεφύγεις από αυτόν τον ρόλο;

ΣΤ.Μ.: Κάθε ρόλος είναι τόσο διαφορετικός – και αυτό είναι που αγαπώ περισσότερο στη δουλειά μου. Η ποικιλομορφία των χαρακτήρων και των ιστοριών μού επιτρέπει επίσης να ανακαλύπτω νέα πράγματα για τον εαυτό μου. Μετά το «Nymphomaniac» είχα την ευκαιρία να ζήσω με τους ρόλους μου ακόμα και σε διαφορετικές χρονικές περιόδους, όπως σε έναν φανταστικό κόσμο στο «The Count of Accounts» του Ματέο Γκαρόνε ή στο μακρινό μέλλον στο «Archive» του Γκάβιν Ρόθερι όπου υποδύομαι ένα ρομπότ. Δεν με ενδιαφέρει η επανάληψη ή ίσως η ρουτίνα στη δουλειά μου. Το «Nymphomaniac» βγήκε πριν από 10 χρόνια. Τώρα και οι ρόλοι για τους οποίους κάνω casting έχουν αλλάξει πολύ μετά το #MeToo και την άφιξη των πλατφορμών streaming. Σήμερα γράφονται πολλοί γυναικείοι ρόλοι και ιστορίες με επίκεντρο τις γυναίκες που δεν θα υπήρχαν πριν από 10 χρόνια.

G.: Πώς ήταν οι συνεργασίες σου με τον Λαρς φον Τρίερ και τη Ναυσικά Γκερί-Καραμαούνα;
ΣΤ.Μ.: Είναι προφανώς δύο διαφορετικοί σκηνοθέτες. Ο Λαρς δεν κάνει πρόβες και ο τρόπος που γύρισε το «Nymphomaniac» ήταν πολύ ελεύθερος, αρκετά κοντά στο στυλ του δόγματος. Η Nαυσικά ήθελε ένα πιο ήρεμο, πιο καθορισμένο στυλ, πράγμα που σήμαινε ότι κάναμε πρόβες και είχαμε μεγαλύτερη επίγνωση του κάδρου και της εικόνας. Ο διάλογος μεταξύ σκηνοθετών και ηθοποιών ήταν πολύ ενδιαφέρων γιατί άλλαζε συνεχώς. Ηταν επίσης πολύ διαφορετικός, ανάλογα με τον χαρακτήρα του κάθε ηθοποιού, οπότε ήταν επίσης κάτι πολύ εύθραυστο. Χρειάστηκε μεγάλη εμπιστοσύνη και επικοινωνία. Το πώς αυτό μεταφράζεται σε απτά πράγματα εξαρτάται από εμάς. Αλλά εδώ είναι και η έννοια της «κινηματογραφικής μαγείας». Η δημιουργία μιας ταινίας είναι το αποτέλεσμα της επαφής μεταξύ καλλιτεχνών και του πώς ερμηνεύεται αυτή η επαφή.

 

 

G.: Τι αντιπροσωπεύει στη ζωή και την καριέρα σου κάθε συνεργασία σου;
ΣΤ.Μ.: Κάθε συνάντηση που είχα σε ένα κινηματογραφικό πλατό αντανακλάται στην προσωπική μου ζωή γιατί υπάρχουν αρκετοί άνθρωποι με τους οποίους έχω δημιουργήσει πολύ ισχυρούς δεσμούς. Αυτές οι συναντήσεις καθορίζουν επίσης τα γούστα μου και θα έχουν αντίκτυπο στις μελλοντικές επιλογές μου. Οταν έκανα το «Nymphomaniac» έγινα μέρος ενός πολύ καλλιτεχνικού ανεξάρτητου κινηματογράφου, το οποίο στη συνέχεια μου επέτρεψε να κάνω και άλλα έργα που με εμπνέουν. Η Ναυσικά μού άνοιξε επίσης τα μάτια για την κωμωδία και τη σημασία αυτού του είδους στον κινηματογράφο. Είναι ένα πολύ ηλιόλουστο, θα έλεγα, άτομο που φέρνει πολλή αγάπη και περιέργεια στη δουλειά και τη ζωή της.

G.: Τι σημαίνει η μόδα για σένα;
ΣΤ.Μ.: Είναι ένας τρόπος να εκφράζεσαι και να απελευθερώνεσαι.
Είναι ακόμα ένας τρόπος κατανόησης χρονικών περιόδων σε πολιτιστικό και προσωπικό επίπεδο και λιγότερο σε πολιτικό και οικονομικό. Η μόδα είναι επίσης μια τεράστια δημιουργική διαδικασία. Κάθε επίδειξη μόδας είναι ένα πραγματικό θέαμα που μπορεί να έχει τεράστιο αντίκτυπο πάνω μας. Είναι επίσης μια διαδικασία συνεργασίας μεταξύ ενός σχεδιαστή, εργαστηρίων, καλλιτεχνών και μουσικών. Η μόδα συγκεντρώνει πολύ διαφορετικές μορφές τεχνών και δημιουργεί έναν διάλογο μεταξύ τους.

G.: Πώς θα περιέγραφες τη συνεργασία σου με τον Νικολά Γκεσκέρ;
ΣΤ.Μ.: Πάντα θαύμαζα τη δουλειά του Nικολά. Είναι φιλοπερίεργος και η αισθητική του είναι πολύ πρωτοποριακή και ταυτόχρονα θηλυκή. Κάθε συλλογή του αναμειγνύει υφές και σχήματα, ενώ παράλληλα προωθεί τους κώδικες και τις συνήθειές μας, γεγονός που της δίνει μια πολύ φουτουριστική και απελευθερωμένη αίσθηση που μου αρέσει πολύ. Είναι επίσης αυτοδίδακτος και νομίζω ότι αυτό μεταφράζεται στην ελευθερία και τη γενναιότητά του.

G.: Τι σημαίνει για σένα η Louis Vuitton;
ΣΤ.Μ.: Η Louis Vuitton είναι μια μάρκα που για μένα σημαίνει ανεξαρτησία και θάρρος. Ορισμένα από τα ρούχα είναι πολύ ξεχωριστά ως προς τα σχήματα ή τις υφές τους και άλλα είναι πιο χρηστικά, κάτι που μου αρέσει πολύ. Είναι μια μάρκα που μας εμπνέει να αναλάβουμε δράση, να είμαστε ο εαυτός μας χωρίς να ξεχνάμε την καταγωγή μας. Είναι επίσης ένας γαλλικός οίκος όπου μπορώ να επανασυνδεθώ με αυτή την πλευρά της ζωής μου.

G.: Νιώθεις περισσότερο Γαλλίδα ή Αγγλίδα;
ΣΤ.Μ.: Πάντα ένιωθα τη δυαδικότητα του να είσαι Γάλλος και Αγγλος. Παρόλο που αυτές οι δύο χώρες είναι γεωγραφικά πολύ κοντά, οι κουλτούρες τους είναι πολύ διαφορετικές. Ταξίδεψα επίσης πολύ κατά τη διάρκεια της παιδικής μου ηλικίας, οπότε αυτή η δυαδικότητα ήταν πάντα ένα πλεονέκτημα. Μου αρέσει να μιλάω δύο γλώσσες και να έχω αυτή την περιέργεια για τον κόσμο γύρω μου. Δεν νομίζω ότι αισθάνομαι περισσότερο Γαλλίδα ή περισσότερο Αγγλίδα. Ορισμένα κλισέ μπορεί να υπάρχουν, όπως το πάθος μου για το φαγητό και το κρασί προέρχεται μάλλον από τη Γαλλία και η τάση μου να ζητώ συγγνώμη χωρίς λόγο προέρχεται από την αγγλική μου πλευρά. Αλλά στην πραγματικότητα είναι μια οριοθέτηση που οι φίλοι ή οι συνάδελφοί μου βλέπουν περισσότερο, καθώς για μένα οι δύο κουλτούρες ήταν πάντα ένα είδος τρίτης κουλτούρας, σαν ένα χωνευτήρι.

G.: Τι είδους ασφάλεια είναι πιο σημαντική για εσένα: η συναισθηματική, η οικονομική ή η αστυνομική;
ΣΤ.Μ.: Νομίζω ότι η ασφάλεια ως έννοια μπορεί να είναι πολύ αφηρημένη, αλλά μπορεί επίσης να είναι πολύ συγκεκριμένη. Ζούμε σε έναν κόσμο που έχει περάσει πολλές ανακατατάξεις και τα πράγματα δεν είναι πιθανό να γίνουν καλύτερα. Ετσι και η έννοια της ασφάλειας αλλάζει συνεχώς. Αυτό που με καθησυχάζει σήμερα είναι διαφορετικό από αυτό που με καθησύχαζε πριν από την πανδημία για παράδειγμα. Νομίζω επίσης ότι είναι σημαντικό να είμαστε ασφαλείς με τον εαυτό μας και να μπορούμε να γνωρίζουμε πού βρίσκονται τα όρια και οι επιθυμίες μας. Αυτό είναι που θα μας καθοδηγήσει στη ζωή μας.

 

 

Πηγή: Protothema.gr