Αυτός είναι ο "δραχμιστής" σύμβουλος του Δ. Παπαδημητρίου

Αντιδράσεις και προβληματισμό έχει προκαλέσει η επιλογή του Γιαν Κρέγκελ, ενός φανατικού κατά των γερμανικών θέσεων για την οικονομία καθώς και κατά του ευρώ, ως προέδρου της επιτροπής αναπτυξιακής πολιτικής της Ελλάδας απο τον  υπουργό Ανάπτυξης Δημήτρη Παπαδημητρίου.

Κοινός παρανομαστής τους, το Ινστιτούτο Λεβί…του οποίου πρόεδρος ήταν ώσπου έγινε υπουργός Οικονομίας στην Ελλάδα, ο Δημήτρης Παπαδημητρίου, ενώ μέλος του Ινστιτούτου Λεβί είναι, σύμφωνα με πληροφορίες, και η σύντροφος του κ. Παπαδημητρίου Ράνια Αντωνοπούλου, αναπληρώτρια υπουργός Εργασίας.

Η πρόσληψη του Γιαν Κρέγκελ έγινε γνωστή έπειτα από ερώτηση που κατατέθηκε προς τον υπουργό Οικονομίας και Ανάπτυξης, Δημήτρη Παπαδημητρίου  από τους βουλευτές της ΝΔ, Ντόρα Μπακογιάννη και Θανάσης Μπούρας
Νωρίτερα, ερώτηση είχε καταθέσει στη Βουλή για τον Γιάν Κρέγκελ και ο βουλευτής της Δημοκρατικής Συμπαράταξης Ανδρέας Λοβέρδος.

Η Νέα Δημοκρατία ζητά να μάθει πως επελέγη για τη θέση του προέδρου της Επιστημονικής Επιτροπής του Αναπτυξιακού Συμβουλίου ο Γιαν Κρέγκελ, ένας από τους μεγαλύτερους πολέμιους του ευρώ παγκοσμίως, όπως επισημαίνουν στην ερώτησή τους.
Παράλληλα υπογραμμίζουν ότι ο Κρέγκελ από τη θέση του προέδρου της επιτροπής θα κληθεί να διατυπώσει προτάσεις για την αναπτυξιακή πολιτική μιας χώρας που ανήκει στην ευρωζώνη, ο οποίος έχει ταχθεί ανοιχτά του ευρώ.

Πάντως, ο Γιαν Κρέγκελ είναι διευθυντής ερευνών του Ινστιτούτου Levy των ΗΠΑ τα τελευταία χρόνια, ενώ έχει δηλώσει κατ’ επανάληψη ότι «το κοινό νόμισμα εγκλωβίζει τη χώρα», ενώ παράλληλα έχει υποστηρίξει  ότι «η Ελλάδα δεν μπορεί να φτάσει σε ανάπτυξη όσο ακολουθεί το ευρώ».

Δείτε αποσπάσματα από την συνέντευξη που είχε παραχωρήσει τον Μάρτιο του 2013 ο Κρέγκελ στον Κ. Καλλωνιάτη για λογαριασμό της Ελευθεροτυπίας:

Το μοντέλο της Ανατολικής Γερμανίας επιχειρεί να εξαγάγει η Γερμανία στην Ελλάδα και τη νότια Ευρώπη, μας εξηγεί ο καθηγητής Οικονομικών και συνεργάτης του Levy Institute, Γιαν Κρέγκελ.

«Θέλοντας να κυριαρχήσει βιομηχανικά σε όλες τις εθνικές αγορές κι έχοντας στριμωχτεί στις παραδοσιακές εξαγωγικές της αγορές της Ασίας, δεν διστάζει να προωθεί στην Ε.Ε. ανερμάτιστες πολιτικές λιτότητας που περικόπτουν την εγχώρια ζήτηση οδηγώντας σε χρεοκοπία τις εθνικές επιχειρήσεις. Στην πορεία αυτή πρέπει να υπάρξει αντίδραση από τις εθνικές κυβερνήσεις και να τεθούν όρια στις πολιτικές αυτές, γιατί διαφορετικά θα διαλυθούν όλες οι ανθρώπινες και πολιτικές ισορροπίες και θα επέλθει κοινωνικό χάος, όπως έγινε στην Αργεντινή. Συμφωνεί και προτείνει τη θέσπιση ενός ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος και την απορρόφηση της ανεργίας κατά το πρότυπο του «εργοδότη ύστατης καταφυγής». Θεωρεί, δε, απαραίτητη κι εφικτή τη μαχητική αναδιαπραγμάτευση από τις κυβερνήσεις κάθε προγράμματος λιτότητας με την τρόικα».

Αν ήσασταν εσείς ο Ελληνας υπουργός Οικονομικών τι θα κάνατε διαφορετικά στη σχέση σας με την τρόικα;
«Το πρόβλημα είναι πως δεν μπορεί κανείς να υπόσχεται να κάνει οτιδήποτε ζητά η τρόικα. Σε κάποιο σημείο πρέπει να σταματήσει να λέει «ναι» σε μια πολιτική που αποτυγχάνει γιατί καταστρέφει και γι’ αυτό αναθεωρείται κάθε τόσο. Η στάση αυτή δεν είναι μόνον εσφαλμένη αλλά και χαζή, γιατί ενθαρρύνει την τρόικα να συνεχίζει να πιέζει. Σε κάποια φάση πρέπει να αποφασίσετε για το αν την αντέχει η εθνική και πολιτική σταθερότητα της χώρας. Πρέπει να ορίσετε τον πυθμένα του πηγαδιού και να πείτε «εντάξει, να πέσει η οικονομία άλλο ένα 2%, αλλά μέχρις εκεί και μη παρέκει».

Να πατήσεις πόδι» ακόμη κι αν έχεις υπογράψει το Μνημόνιο κι έχεις ανειλημμένες υποχρεώσεις;
«Ακριβώς. Γιατί πολύ απλά διαπιστώνεις το μέγεθος της καταστροφής και την αποτυχία μιας πολιτικής κοινωνικά και πολιτικά μη βιώσιμης, είτε με ηθικούς όρους είτε με βάση την οικουμενική διακήρυξη των ανθρωπίνων δικαιωμάτων για εργασία και επιβίωση, που όλες οι κυβερνήσεις έχουν υπογράψει. Χρειάζεται λοιπόν να βρούμε τα μέσα με τα οποία θα διασφαλίσουμε το ελάχιστο επίπεδο διαβίωσης. Υπάρχουν πολλοί τρόποι να το κάνεις.
Δείτε το παράδειγμα της Αργεντινής, η οποία κατέρρευσε πολύ ταχύτερα μεταξύ 1998-2001. Το πρώτο πράγμα που έκαναν ήταν να μην πληρώσουν άλλο χρέος. Στην Ελλάδα αυτό είναι πιο εύκολο γιατί όλο το χρέος σχεδόν έχει περάσει από τα ιδιωτικά χέρια στον επίσημο τομέα. Συνεπώς, αν η Ελλάδα αποφασίσει να μην εξυπηρετήσει άλλο το χρέος της, αυτό δεν θα δημιουργήσει προβλήματα.
Ούτε η ΕΚΤ ούτε το ΔΝΤ θα καταρρεύσουν. Κανείς δεν θα μπει σε συστημικές δυσκολίες. Αρα, η αγορά και ο ιδιωτικός τομέας δεν κινδυνεύουν. Το δεύτερο που έκαναν ήταν να εισαγάγουν ένα σύστημα εξασφάλισης ελάχιστου εισοδήματος ανάλογο με αυτό που πρότεινε η κ. Ράνια Αντωνοπούλου πρόσφατα με τον «εργοδότη της τελευταίας καταφυγής», όπου δουλεύεις 4 ώρες ημερησίως και λαμβάνεις το ελάχιστο εισόδημα π.χ. 50 δολάρια, που είναι το 1/4 του ελάχιστου μισθού. Ενα πολύ μικρό ποσό χρημάτων, που όμως δημιούργησε έναν πάτο στην πτώση επιτρέποντας την επιβίωση σε ανθρώπους που δεν είχαν να φάνε και διατήρησε ζωντανή τη δυνατότητα να επιστρέψουν στην απασχόληση. Βασικός στόχος είναι λοιπόν να σταματήσεις την αυτοτροφοδοτούμενη σπειροειδή δυναμική της διαρκούς ύφεσης. Το τρίτο που έκανε ο υπουργός Οικονομικών τους ήταν να θέσει κάθε πολιτική υπό το βασικό κριτήριο του αν εξυπηρετεί τους πολίτες της Αργεντινής. Κάθε πολιτική πρέπει να οδηγεί στη βελτίωση των συνθηκών ζωής των πολιτών της χώρας».

 

Τι έλεγε ο κ. Παπαδημητρίου για το Geuro

Τόσο σε συνέντευξή του στο Έθνος το 2013 όσο και σε πρόσφατη μελέτη του ινστιτούτου Levy, στο οποίο προίσταται, ο καθηγητής Οικονομικών στο Bard College της Νέας Υόρκης αναφέρεται στο νόμισμα Geuro, το οποίο όπως υποστηρίζει μπορεί να χρησιμοποιηθεί για πληρωμή μισθών και συντάξεων από το Δημόσιο, αλλά και να χρηματοδοτήσει ένα μεγάλο αναπτυξιακό πρόγραμμα με χιλιάδες θέσεις εργασίας.

«Η επιλογή της εξόδου από το ευρώ δεν μπορεί πλέον να αγνοηθεί. Προσωπικά, βλέπω να έρχονται μεγάλες αναταραχές και ένα «σχέδιο Β’» θα πρέπει να αναπτυχθεί εκτάκτως, το οποίο θα περιλαμβάνει την εισαγωγή ενός παράλληλου νομίσματος ή μια δραματική επαναδιαπραγμάτευση των μέτρων λιτότητας», τόνισε στο «Έθνος» και συμπλήρωνε:

«Είναι αμφίβολο ότι θα μπορέσουν οι κοινωνίες είτε στην Ελλάδα είτε στη Κύπρο να αντέξουν σκληρότερες συνθήκες από αυτές στις οποίες έχουν ήδη υποβληθεί, αλλά είναι σχεδόν βέβαιο ότι κάτι τέτοιο θα ζητηθεί από την τρόικα. Θα πρέπει συνεπώς να ακολουθηθεί μια διαφορετική πορεία. Η εισαγωγή ενός παράλληλου νομίσματος έχει χρησιμοποιηθεί με επιτυχία στο παρελθόν και θα πρέπει να είναι μέρος του «σχεδίου Β’».

Ο οδικός χάρτης για παράλληλο νόμισμα με αρχή τα capital controls:

Όπως περιέγραφε στη συνέντευξή του, «μπορεί να ακούγεται ως ριζοσπαστική ιδέα, αλλά δεν είναι. Την έχουν ασπαστεί τόσο οι συντηρητικοί όσο και οι προοδευτικοί οικονομολόγοι. Η εισαγωγή ενός παράλληλου νομίσματος θα συνοδεύεται με την προσωρινή αναστολή (α) στην ελεύθερη κυκλοφορία των κεφαλαίων (δημιουργήθηκε ήδη προηγούμενο με το σχέδιο «διάσωσης» της Κύπρου) και (β) στην εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους έως την ανάκαμψη της οικονομίας και της επιστροφής του ΑΕΠ στα επίπεδα του 2008. Το παράλληλο νόμισμα θα προσφέρει τη δυνατότητα για την εφαρμογή μιας δημοσιονομικής πολιτικής για την καταπολέμηση της μάστιγας της ανεργίας και για την επανεκκίνηση της οικονομίας μέσω στοχευμένων δημόσιων δαπανών, συμπεριλαμβανομένου του προγράμματος του «εργοδότη έσχατης προσφυγής» για κοινωνική εργασία.

Ολες οι εγχώριες συναλλαγές, ξεκινώντας πρώτα με τον δημόσιο τομέα και στη συνέχεια με τον ιδιωτικό τομέα, θα γίνονται με διαφορετικό νόμισμα από το ευρώ. Το παράλληλο νόμισμα φαίνεται να είναι απαραίτητο συστατικό για ένα βιώσιμο «σχέδιο Β’», αφού η ΕΕ δείχνει να κλείνει τα αυτιά της στην ανάγκη για τη χάραξη και την εφαρμογή ενός αναπτυξιακού σχεδίου στα πρότυπα του σχεδίου Μάρσαλ.

Το σχέδιο για διπλό νόμισμα θα συναντήσει σοβαρές προκλήσεις εφαρμογής, απαιτώντας ανάμεσα σε άλλα ένα τεχνολογικά εξειδικευμένο σύστημα πληρωμών προκειμένου να περιοριστεί, ακόμη και να μειωθεί, η παραοικονομία. Παρά τις δυσκολίες που εμπεριέχει αυτό το σχέδιο, η υλοποίησή του είναι εφικτή».

Η έκθεση για το παράλληλο νόμισμα με ημερομηνία 25 Ιανουαρίου 2016 (!)