Αποστόλης Τότσικας: «Από μικρός ήθελα να γίνω πατέρας»

Έτσι όπως το φωτεινό του βλέμμα διαπερνά το δικό σου, χαμογελά και τα λακκάκια στα μάγουλά του κάνουν το πρόσωπό του να λάμπει ακόμη περισσότερο, αναρωτιέσαι με πόσα καλά έχει «φορτώσει» ο Θεός αυτό το αγόρι, που παρά την επιτυχία που έχει στη δουλειά του (εξαιρετικές οι κριτικές που πήρε για την πρόσφατη συμμετοχή του στην «Οδύσσεια» του «Εθνικού Θεάτρου»), παραμένει εκείνος – ο τόσο αθώος με τα media-ηθοποιός που είχαμε γνωρίσει από την πρώτη του δουλειά, το 2006, στο «Μαζί σου». Που ντρεπόταν να δίνει συνεντεύξεις, που δεν ήθελε να μιλά για τη ζωή του, τα προσωπικά του, τα όνειρά του- όλα αυτά που εκείνος ίσως θεωρούσε «περιττά» για την τέχνη του. «Θες χυμό, Αποστόλη;», τον ρωτώ, σε ένα διάλειμμα από τα γυρίσματα για το «Πίσω στο Σπίτι» του Mega. «Ναι», μου λέει, στέλνει ένα μήνυμα στο κινητό του, χαμογελά και περιμένει την πρώτη ερώτηση. «Δεν θα υπάρχουν οι ερωτήσεις μου μέσα στο τελικό κείμενο», του εξηγώ από την αρχή, «δεν χρειάζονται τα “παραπάνω”, όταν θα συνοδεύεται η συνέντευξή μας από την εικόνα σου. A capella θα είναι το τελικό αποτέλεσμα. Σαν ένας μονόλογος θεατρικός σκέψου, που εύχομαι, κάποια στιγμή, να παίξεις». Του αρέσει η επεξήγηση. Και ξαναγελά. Και ξανακάνει αυτά τα λακκάκια στα μάγουλά του…

Δεν πέρασα ποτέ από τη φάση της ματαιοδοξίας. Ακόμη και στην αρχή της πορείας μου, με όλο αυτό τον «πανικό» που μου περιγράφεις πως συνέβαινε, εγώ το μόνο που ήθελα ήταν να σπάσω τη φόρμα, να κάνω καλά τη δουλειά που αγαπούσα -και συνεχίζω να αγαπώ- και να μπω σε άλλα μονοπάτια. Το πίστευα έτσι κι αλλιώς αυτό το πράγμα, αλλά από την πρώτη μου κιόλας δουλειά, εγώ ήθελα να ψάχνομαι με τους ρόλους. Δεν με απασχολούσαν όλα τα άλλα, το publicity ας πούμε.

Πέρασα από τη φάση της ψευτοεπαναστατικότητας. Την οποία περνούν, πιστεύω, όλοι οι νέοι ηθοποιοί -του τύπου «τι περιοδικό είναι αυτό;», «εγώ γιατί να δώσω τώρα συνέντευξη;» κλπ – αλλά δεν με ενδιαφέρουν πια όλα αυτά. Άλλωστε και τα περιοδικά συμβάλλουν στο να γίνει γνωστή η δουλειά μας. Δεν έχει νόημα να κλαίγεσαι για κάποια πράγματα. Παίρνεις την κατάσταση – όσον αφορά στον εαυτό σου και στην πορεία σου – στα χέρια σου και δρας αναλόγως.

Αλλάζουν οι καταστάσεις, έτσι κι αλλιώς, όσο μεγαλώνεις -μέσα σου και έξω σου. Είναι ενστικτώδεις. Απλά, μαθαίνει το σώμα και το μυαλό κάποια πράγματα μέσα από την εμπειρία όσων προηγήθηκαν. Δεν υπάρχει συγκεκριμένη φόρμουλα σ’ αυτό. Έτσι λοιπόν και οι αλλαγές που έχω δει σε μένα δεν εξηγούνται – έχουν γίνει αυτόματα. Θα σου δώσω ένα παράδειγμα: παλιά ήμουν απόλυτος σε κάποια θέματα, τώρα έχω γίνει πιο συγκαταβατικός…

Παλιά με επηρέαζαν οι ρόλοι. Τώρα τους ελέγχω. Κάνω τη δουλειά μου και μετά είμαι χαλαρός, πάω στο σπίτι μου, έχω τα ενδιαφέροντά μου κλπ. Είναι σαφώς διαχωρισμένα πλέον η δουλειά και η προσωπική μου ζωή. Και θα σου πω κάτι: η πειθαρχία που έχω στη σκηνή δεν έχει καμία σχέση με την πειθαρχία που έχω στη ζωή μου! Αν με γνωρίσεις καλά, δηλαδή, θα πεις κι εσύ «δεν γίνεται να συμβαίνει αυτό» γιατί είμαι ένας άνθρωπος πολύ χαλαρός στην καθημερινότητά μου.

Ποτέ δεν μετάνιωσα που έγινα ηθοποιός. Ακόμη και με την κατάσταση που επικρατεί πλέον στη δουλειά μας, με τις καθυστερήσεις στις πληρωμές, το να μην πληρώνεσαι, το «άλλα συμφωνούμε και άλλα γίνονται στο τέλος». Έτσι κι αλλιώς, έχω και άλλα πράγματα στο μυαλό μου αφού ασχολούμαι και με τη μουσική. Και ξέρεις, δεν έχω κόλλημα με τις δουλειές -ήθελα να γίνω ακόμα και κτηνίατρος, κάποια στιγμή στη ζωή μου, γιατί λατρεύω τα ζώα.

Δεν θέλω να μιλάω για τα σχέδιά μου. Για όσα σκέφτομαι ή ονειρεύομαι να κάνω εδώ ή στο εξωτερικό. Είναι ένα θέμα καθαρά προσωπικό και δεν αφορούν κανέναν όλα αυτά. Παλιότερα είχα κάνει κάτι δηλώσεις, του τύπου «θέλω να πάω στην Αμερική» και έπεσαν να με φάνε. Δεν θα πω τίποτα γι’ αυτό το θέμα. Απλά νιώθω απίστευτα ευλογημένος που καταφέρνω, μέσα από το θέατρο, να παρουσιάζω τη δουλειά μου και στο εξωτερικό, όπως συνέβη πριν από λίγες εβδομάδες που βρεθήκαμε με το Εθνικό θέατρο, στο Μιλάνο. Το κοινό στην Ιταλία μάς αγκάλιασε, μας έδειξε την αγάπη του και ήταν μία υπέροχη εμπειρία.

Γνώμονας για μένα είναι μόνο ο κόσμος. Γιατί ο κόσμος έχει μία αγνότητα που δεν καταλαβαίνουν οι υπόλοιποι. Οι κριτικοί, πολλές φορές, είναι ταγμένοι κάπου. Αν και δεν πρέπει να υπάρχει σχέση μίσους. Ας μείνουν, λοιπόν, τα πράγματα λίγο ήρεμα. Ακόμη και πιτσιρικάς που ήμουν και διάβαζα το περιοδικό «σινεμά», ποτέ δεν λάμβανα υπόψιν μου τις κριτικές. Αν μου άρεσε, για παράδειγμα, το τρέιλερ πήγαινα να δω την ταινία, αν όχι δεν πήγαινα. Δεν χρειάζεται να σου πει κάτι ο κριτικός για να πας να δεις κάτι – είτε στο θέατρο είτε στον κινηματογράφο.

Η κρίση με έχει επηρεάσει. Όπως όλους. Αλλά δεν κλαίγομαι. Ευτυχώς, δεν έχω μείνει κάποιο διάστημα χωρίς δουλειά, αν και από λεφτά έχω μείνει. Κι είναι πολλές οι δουλειές που αναγκάζεσαι να κάνεις πια, προσπαθώντας να βγάλεις από όλες αυτές εκείνα που παλιά έβγαζες από τη μία σου δουλειά. Επίσης, έχω μείνει πολλές φορές απλήρωτος από δουλειές. Και θυμώνω πάρα πολύ με αυτό το θέμα! Διότι ενώ εγώ έχω εκπληρώσει το καθήκον μου απέναντι σ’ αυτούς και εκείνοι θα έπρεπε αμέσως να με έχουν πληρώσει, δεν το κάνουν. Δεν με νοιάζει αν με πληρώσουν λίγο αργότερα-αλλά θέλω να πληρωθώ, κάποια στιγμή, γι’ αυτά για τα οποία έχω δουλέψει.

Δεν με νοιάζουν τα λεφτά. Ουσιαστικά ξοδεύω χρήματα στην καθημερινότητά μου, σε λογαριασμούς και ψώνια και σε ταξίδια που μου αρέσουν. Δεν ξοδεύω άσκοπα-ποτέ δεν το έκανα.

Από μικρός ήθελα να γίνω πατέρας. Κι αν είναι κάτι να γίνει, θα γίνει. Από την άλλη, ο γάμος δεν με αφορά με την τυπική του έννοια. Με το γάμο, για παράδειγμα, «δικαιώνεσαι» μόνο οικονομικά, αφού γίνονται οι δύο Εφορίες μία. Και βέβαια, το πώς παντρεύεται κανείς είναι καθαρά δικό του θέμα. Γιατί εγώ αυτό το γάμο του τύπου «ελάτε όλοι, βουρ», δεν τον μπορώ. Ο ιδανικός γάμος για μένα είναι λιτός και απέριττος.

Δεν υπάρχει κάποιο μυστικό στο πώς διατηρούμε τη σχέση μας με τη Ρούλα τόσο όμορφη, τα τελευταία 6 χρόνια που είμαστε μαζί, αλλά νομίζω πως έχουμε βρει το ρυθμό και τον τρόπο επικοινωνίας μας. Άλλωστε, όπως ξέρεις κι εσύ προσωπικά, η Ρούλα είναι ένας άνθρωπος που περνάς καλά όταν είσαι μαζί της, με το χιούμορ, την ειλικρίνεια και την αλήθειά της. Κι εγώ δεν θα μπορούσα να είμαι εξαίρεση σε αυτό που την κάνει να κερδίζει τους ανθρώπους και να αγαπιέται τόσο πολύ από όλους τους άλλους.

Όταν έχω χρόνο, μου αρέσει να αράζω και να παίζω μουσική. Με ξεκουράζει πολύ αυτό και είμαι σε φάση αναζήτησης -ας το πούμε έτσι- μουσικής στέγης. Πάντως, είμαι μια χαρά στη ζωή μου, δεν υπάρχει κάτι που να μου λείπει αυτή τη στιγμή. Θέλω να βλέπω τα πράγματα θετικά και όμορφα. Με τα λίγα, με τα απλά.

Φωτό Ρούλα Ρέβη

Περιοδικό Omikron, Τεύχος 206