Η Έφη που ξέχασε τους πάντες μπροστά στο δικό της συμφέρον

Δεν θυμόμαστε να αρθρώνει λόγο και να προτάσσει επιχειρήματα για να υπερασπιστεί τον Κατρούγκαλο όταν τον χτυπούσαν αλύπητα από κάθε έδρανο του Κοινοβουλίου…

«Έως τις Βρυξέλλες, να ακουστεί καλά, δεν θα ξεμπερδέψετε με την Αριστερά» φώναζαν οι υποστηρικτές της Έφης Αχτσιόγλου που συγκεντρώθηκαν την προηγούμενη Κυριακή στην Κουμουνδούρου, για να την υποδεχθούν με τιμές, παρά την ήττα της από τον Στέφανο Κασσελάκη στις εσωκομματικές εκλογές του ΣΥΡΙΖΑ. Με μια συμβολική κίνηση, η πρώην υπουργός και επίδοξη διάδοχος του Αλέξη Τσίπρα, στην ηγεσία της αξιωματικής αντιπολίτευσης, σήκωσε το αριστερό χέρι της, με σφιγμένη τη γροθιά της.

Απορίες

Ήταν, άραγε, το ίδιο χέρι που έκανε τις χειραψίες με τους απεσταλμένους των Βρυξελλών και τους δανειστές; Ήταν το ίδιο χέρι που υπέγραφε είτε ως στενή συνεργάτιδα του Γιώργου Κατρούγκαλου στο υπουργείο Εργασίας είτε, κυρίως, ως διάδοχός του; Είναι μια εύλογη απορία για μια πολιτικό που αποδείχθηκε από τις αγαπημένες των ΜΜΕ.
Αποφύγαμε να τη φιλοξενήσουμε στη στήλη, κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου, για να μην πάρουμε θέση στην κούρσα διαδοχής. Είχε, βέβαια, δώσει πολλές αφορμές. Όχι ιδιαίτερα… αριστερές.

Δεν ήταν αριστερή αντίδραση η επίκληση της προσφώνησής της με το μικρό της όνομα για να προσδώσει μισογυνισμό στον Κασσελάκη. Διότι εμμέσως πλην σαφώς αυτό έπραξε η Αχτσιόγλου.
Το μεγαλύτερο ατόπημα της Έφης, βέβαια, υπήρξε άλλο και ήδη διαχρονικό. Εδώ και οκτώ χρόνια η Νέα Δημοκρατία χτυπάει τον ΣΥΡΙΖΑ για τον νόμο του Γιώργου Κατρούγκαλου στο ασφαλιστικό. Συνεργάτιδα του πρώην υπουργού ήταν η Έφη όταν νομοθετήθηκε η προσωπική διαφορά. Ανεξάρτητα με το αν έχει δίκιο ο Κατρούγκαλος, ο οποίος ισχυρίζεται ότι τότε κράτησε όρθιο το ασφαλιστικό σύστημα της χώρας, είτε δικαιώνονται οι επικριτικές του, η αλήθεια είναι μία. Δεν θυμόμαστε την Αχτσιόγλου να υπερασπίζεται τον πολιτικό μέντορά της, που τον διαδέχθηκε κιόλας στο υπουργείο Εργασίας. Δεν θυμόμαστε να αρθρώνει λόγο και να προτάσσει επιχειρήματα για να υπερασπιστεί τον Κατρούγκαλο όταν τον χτυπούσαν αλύπητα από κάθε έδρανο του Κοινοβουλίου.

«Τα συνθήματα είναι απαραίτητα στην πολιτική, συμπυκνώνουν κάποιες έννοιες, όμως δεν μπορούμε να μένουμε μόνο στα συνθήματα, πρέπει να δίνουμε ουσία και περιεχόμενο» είχε δηλώσει στις 21 Σεπτεμβρίου η Αχτσιόγλου κατά την εμφάνισή της στον ΑΝΤ1 και επικαλέστηκε το κυβερνητικό και κοινοβουλευτικό έργο της.
Αδιαφορία

Άραγε, ποια ουσία έδωσε εκείνη στα αιτήματά της να παρέμβει ο αντίπαλός της για να σταματήσουν οι επιθέσεις που εξαπολύονταν εναντίον της στη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου; Την ίδια με την πλήρη αδιαφορία της στην προοπτική διάλυσης του ΣΥΡΙΖΑ; Από το βράδυ της Δευτέρας ο Κασσελάκης δέχθηκε πυρά κατά ριπάς από τον Νίκο Φίλη, τον Πάνο Σκουρλέτη, τον Νίκο Βούτση και γενικά από λεγόμενους και δεινόσαυρους του κόμματος. Όχι απαραίτητα λόγω ηλικίας, αλλά για την πολυετή παρουσία τους στο κόμμα.

Ο κόσμος, όμως, δεν στήριξε τον ΣΥΡΙΖΑ για τον Φίλη. Αν ήταν αυτός ο λόγος που από το 3% βρέθηκε το κόμμα στη διακυβέρνηση της χώρας, μάλλον θα έπρεπε να πουλάει και η «Αυγή» 10άδες χιλιάδες φύλλα κατά τη διευθυντική θητεία του Φίλη. Αλλά, δυστυχώς, δεν συνέβη αυτό.

Αν ήταν ο Βούτσης ή ο Σκουρλέτης το σημείο αναφοράς, προφανώς και θα είχαν εξασφαλίσει ψήφο εμπιστοσύνης από τους πολίτες στις πρόσφατες εκλογές. Αλλά δεν πήραν.

Κι ενώ, λοιπόν, ζητούσε η Αχτσιόγλου από τον Κασσελάκη να γίνει ασπίδα της, εκείνη σφύριξε αδιάφορα όταν οι υποστηρικτές επιτέθηκαν στον πρόεδρο του κόμματος. Σε εκείνον που το βράδυ της νίκης του είπε ότι «στον πόλεμο ο δεύτερος είναι δεύτερος, αλλά στους συντρόφους ο δεύτερος είναι πρώτος», για να τείνει χείρα φιλίας στην Αχτσιόγλου.

Η Έφη, όμως, έμεινε αδιάφορη στις επιθέσεις εναντίον του νέου προέδρου. Όπως είχε μείνει αμέτοχη όταν σφυροκοπούσαν τον Κατρούγκαλο. Όπως εξαφάνισε από το προσκήνιο τον Δημήτρη Τζανακόπουλο, επειδή είχε γίνει αντιπαθής στον κόσμο και ενδεχομένως να την έπληττε επικοινωνιακά.

Φυσικά και εμείς δεν παραδίδουμε μαθήματα κομματικής συμπεριφοράς. Ο καθένας είναι ελεύθερος να εκφράζεται και να αμφισβητεί τους πάντες. Αλλά όταν σφίγγεις τη γροθιά σου σε ένα σύνθημα, τότε είναι σαν να δίνεις μια υπόσχεση. Ότι θα φτιάξεις το δικό σου κόμμα, έστω και μικρό, αλλά και ότι θα προσπαθήσεις να στηρίξεις όλους αυτούς που πιστεύουν πως η Αριστερά έχει τον τρόπο να βελτιώσει την καθημερινότητά τους.

Η κοινωνία και η Ελλάδα, άλλωστε, έχουν ανάγκη από ισχυρή αντιπολίτευση και όχι από υψωμένες γροθιές για χάρη των τηλεοπτικών πλάνων… Για ηγετικό στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ τη στήριξαν οι ψηφοφόροι. Άρα και ως ασπίδα για τον αρχηγό. Όχι ως αδιάφορη περσόνα που απλώς ψάχνει το επόμενο προσωπικό βήμα της…

Όπως δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «ΜΠΑΜ» που κυκλοφορεί