Ειρήνη Σβίτζου: Τα όνειρα είναι δουλειά ολικής απασχόλησης

Γράφει η Άννα Σταυράκη

Ονειρευτείτε, ελπίζετε, τολμήστε. Αυτό διδάσκει μέσα από το βιβλίο της «Επιβάτες του ονείρου» και την ηρωίδα της, η συγγραφέας Ειρήνη Σβίτζου. Η ίδια λέει ότι τα όνειρα είναι αποκλειστική απασχόληση και το ταξίδι της ζωής, αληθινό όνειρο που ποτέ δεν χάνεται, έστω και αν το κοιμίζουμε, το κρύβουμε, ή το παραμελούμε. Το μόνο που μας γερνάει είναι ο συμβιβασμός.

Τι σχέση έχουν οι γυναίκες με την υποταγή;
Κάθε άνθρωπος, έχει τη δική του νόρμα υποταγής. Και οι πλέον ισχυροί υποτάσσονται σε κάποιον ή σε κάτι• από ανάγκη ή από επιλογή. Αυτό ισχύει ακόμα περισσότερο στην περίπτωση των γυναικών, καθώς από μικρές βιώνουν έντονα τη συνεχή παρότρυνση της κοινωνίας προς υποταγή. Ίσως επειδή, εν μέρει η φύση και εν μέρει το κοινωνικό status, έχουν προαποφασίσει, εδώ και αιώνες, το ρόλο τους.
Πέντε λεπτά «πολυτέλειας» καθημερινά αρκούν;
Εξαρτάται. Για την ηρωίδα μου, η «παράδοση» στο όνειρο είναι μια πολυτέλεια που επιτρέπει στον εαυτό της μόνο για λίγο. Ο αγώνας όμως, για την πραγμάτωση των υψηλότερων επιθυμιών μας είναι δουλειά… «ολικής απασχόλησης». Οι ήρωές μου έχουν όλοι κάτι από μένα αλλά κανείς τους δεν είναι εγώ.
Τα ταξίδια που δεν έγιναν ποτέ, είναι αυτά της ψυχής;
Για τον Δημήτρη και τον Γιώργο, ναι. Για την Αγγελική, ωστόσο, εκτός από τα ταξίδια που επιθυμούσε η ψυχή και δεν πραγματοποίησε, είναι και τα πραγματικά ταξίδια που δεν έχει κάνει. Όμως ένα όνειρο μέσα στο όνειρο, της δίνει το κουράγιο να παλέψει για να κάνει και τα δύο πραγματικότητα.
Το καλύτερο ταξίδι είναι το όνειρο;
Το ομορφότερο ταξίδι είναι εκείνο που μας κάνει ευτυχισμένους, μας δίνει τη δύναμη να αντιμετωπίσουμε τις δυσκολίες και τις ευθύνες, είναι το κίνητρο που δεν μας επιτρέπει να εγκαταλείψουμε τον αγώνα της ζωής, . Είναι ό,τι βρίσκεται κρυμμένο στα μύχια βάθη του υποσυνείδητου και περιμένει πάντα μια αφορμή για να ξεδιπλωθεί.
Τα ταξίδια ανοίγουν τους ορίζοντες, διευρύνουν το πνεύμα, πέρα από το γεγονός ότι και από μόνα τους είναι απλά υπέροχα!
Ορισμένα «όνειρα ζωής», όταν τα αφήνουμε να γλιστρήσουν μέσα από τα χέρια μας, μας στοιχειώνουν. Οδηγούν σε απωθημένα που καθορίζουν τον τρόπο ζωής μας και τις σχέσεις με τον εαυτό μας και με τους άλλους. Γι αυτό είναι τόσο σημαντικά.
Όταν χάνονται τα όνειρα πού πάνε;
Ένα αληθινό όνειρο ποτέ δε χάνεται. Το κοιμίζουμε. Το κρύβουμε. Το παραμελούμε. Το υποτιμάμε. Το ευτελίζουμε. Αλλά εκείνο είναι τόσο δυνατό, που επιστρέφει• πάντα. Ζητάει τη θέση που δεν του δώσαμε και τότε παραδεχόμαστε τα λάθη. Ας τα διορθώσουμε πριν είναι αργά.
Τελικά ονειρευόμαστε σωστά;
Όπως λέω και στο βιβλίο, ο σωστός τρόπος για να ονειρευτεί κανείς είναι να μη συγκρίνει τα όνειρά του με την πραγματικότητα. Να ονειρεύεται για χάρη των ονείρων, για να ζήσει για λίγο σε μια άλλη διάσταση, σε άλλο σύμπαν. Να ζήσει στιγμές τόσο δυνατές και εύθραυστες όσο τα ίχνη μιας ανάσας πάνω στον άνεμο….
Ο χρόνος είναι μια ανθρώπινη πολυδιάστατη σύμβαση που αφορά τα πάντα. Είναι αδύνατον να αποδεσμευτούμε και να λειτουργήσουμε σε κόσμο χωρίς χρόνο. Στα όνειρα, κατορθώνουμε το αδύνατο, καταργούνται οι συμβάσεις, όμως για μερικές ώρες μόνο…
Η ηρωίδα σας, έχει έναν αποστεωμένο – αποστειρωμένο γάμο. Τι κάνει τα ζευγάρια να απομακρύνονται ακόμα και πολύ πριν μπει το τρίτο πρόσωπο;
Ο γάμος, αποτελεί όνειρο ζωής είτε για καταπολέμηση της μοναξιάς ή ως καθεστώς διαιώνισης του ονόματος. Όταν η εσώτερη ανάγκη για συμβίωση γίνεται επιτακτική, οδηγεί σε βεβιασμένες και λανθασμένες επιλογές, που μοιραία αποξενώνουν το ζευγάρι. Το ίδιο αποτέλεσμα έχουν η συνήθεια, η υπερβολική οικειότητα και η αίσθηση του άλλου ως δεδομένου.
Οι ήρωές σας αποφασίζουν εικονικά ταξίδια. Μπορούν να τους λυτρώσουν από την επιθυμία των πραγματικών;
Αν ήμουν εγώ στη θέση τους, θα σας απαντούσα όχι, χωρίς κανέναν δισταγμό! Δεν ικανοποιούμαι εύκολα με ημίμετρα, είμαι μακράν του ιδανικού της αριστοτελικής μεσότητας!
Μεγαλώσαμε και χάσαμε τα εφηβικά μας όνειρα;
Δεν ξέρω. Δεν έχω αποφασίσει να μεγαλώσω! Ονειρεύομαι, ελπίζω, και προσπαθώ να αλλάξω ό,τι δεν μου αρέσει στον κόσμο κι επάνω μου!
Τι μας γερνάει τελικά;
Ο συμβιβασμός μας – από ανάγκη – με πράγματα που δεν θέλουμε να κάνουμε, η ρουτίνα, η μιζέρια, η αδιαφορία για ό,τι συμβαίνει γύρω μας, η έλλειψη αγάπης και πιο πολύ, η έλλειψη ελπίδας για κάτι καλύτερο…