Λυπάμαι ειλικρινά...

Της Ελένης Τσιάβο

Είναι από τις φορές εκείνες που θέλεις τόσα πολλά να γράψεις και δεν ξέρεις αν τελικά μπορούν να διατυπωθούν όλες οι σκέψεις σου μέσα σε λίγες σειρές ενός κειμένου…

Τόσο καιρό βλέπω τον αγώνα των προσφύγων που έρχονται στην Ελλάδα.

Τόσο καιρό, δυστυχώς, διαβάζω σχόλια θυμού-μίσους σε δημόσιες αναρτήσεις και συζητήσεις. Σήμερα διάβασα κάποια καινούρια, με το ίδιο όμως περιεχόμενο αλλά με διαφορετικά λόγια, συνώνυμα τους… Σκληρά λόγια, λόγια από αυτά που δεν διανοείσαι ότι μπορεί κάποιος να εκφράσει και πόσω μάλλον να αισθανθεί.

Έχοντας στο νου αυτές τις δύο πλευρές, σκέφτομαι τους πρόσφυγες.

Προσπαθώ να έρθω με το μυαλό μου για λίγο στη θέση τους.  Έστω και με κάποιες εικόνες που δημιουργώ  μέσα από την σκέψη μου. Μου είναι αδύνατο. Είναι αδύνατο να καταλάβεις αν δεν ζήσεις την έκταση αυτής της τραγωδίας που βιώνουν.

Οι συγκεκριμένοι άνθρωποι έρχονται αντιμέτωποι με τρεις πολέμους.

Ο πρώτος είναι αυτός στην πατρίδα τους. Ναι, εκείνος ο εκκωφαντικός θόρυβος μιας βόμβας, το βλέμμα και το κλάμα ενός παιδιού, ο φόβος που ‘ουρλιάζει’ κάθε στιγμή μέσα τους και τους πνίγει και ο θάνατος. Ο θάνατος ο δικός τους, ο θάνατος των γονιών και του παιδιού τους ή ο θάνατος του φίλου τους και φυσικά ο ‘θάνατος ‘ του χαμόγελου και της ελπίδας τους.

Μετά έρχεται ο δεύτερος «πόλεμος». Η στιγμή που αποφασίζουν να φύγουν από τη χώρα και από αυτή την οδυνηρή κατάσταση παίρνοντας ένα τεράστιο ρίσκο. Μπαίνουν έτσι σε μια φουσκωτή βάρκα, με δεκάδες άλλα άτομα, στριμωγμένοι, πεινασμένοι. Πόσο τρομερό να παλεύεις νύχτα ή και μέρα με τα φουρτουνιασμένα κύματα, το κρύο, την απελπισία και να σφίγγεις στην αγκαλιά σου το νεογέννητο βρέφος σου που δεν ξέρεις καν αν θα καταφέρεις να φτάσετε ζωντανοί, αν θα προλάβεις να το φιλήσεις! Και εκεί κάθε δευτερόλεπτο που περνάει είναι μια μάχη για τη ζωή, μια μάχη για ότι πιο πολύτιμο, τη ζωή.

Κάποιοι καταφέρνουν να φτάσουν και να πατήσουν στη γη.

Νιώθουν ανακούφιση, κλαίνε από χαρά μετά από τόσο καιρό καθώς αντικρίζουν έναν ουρανό που τώρα δεν έχει τον αποπνικτικό καπνό, όπως προηγουμένως. Όμως θα ζήσουν και σε αυτό το έδαφος έναν ακόμη ‘πόλεμο’ που και αυτός δεν ξέρουν αν έχει κάποια ημερομηνία λήξης.

Πονάει ο ρατσισμός μας λένε, πονάει πάρα πολύ. Μεταφράζεται σε εκείνο το βλέμμα που σε κοιτάνε σαν παρείσακτο, που δεν θέλουν το παιδί σου να πάει στο σχολείο «τους», που θέλουν κακήν κακώς να σε διώξουν χωρίς καν να σε γνωρίζουν.

Λυπάμαι ειλικρινά που δεν υπολογίζεται ο πόνος, που δεν υπάρχει καν η θέληση να κατανοηθεί.

Κάτι που ξεχνιέται εύκολα, είναι ότι ο καθένας ενδέχεται αύριο μεθαύριο να ζήσει κάτι παρόμοιο. Λίγη σκέψη λοιπόν, παραπάνω δεν θα έβλαπτε. Δεν είναι ίσως αργά. Εξάλλου μια από τις χειρότερες απώλειες είναι αυτή της ανθρωπιάς. Γιατί η κρίση δεν βρίσκεται μόνο σε οικονομικό επίπεδο αλλά έφτασε και σε κρίση αξιών. Ας μην ριζώσει όμως το μίσος. Η ομορφιά της ψυχής καλλιεργείται και πάνω απ’ όλα είναι στο χέρι του καθενός.

Εύχομαι να ξυπνήσουμε και να αφήσουμε τον θυμό από άλλα προβλήματα στην άκρη.