Επιθέσεις στο Παρίσι: Ποιοι παίζουν το «χαρτί» της Ισλαμοφοβίας

Της Έρης Τσάκωνα

Με μία φράση του, «ο ισχυρότερος στρατός μας είναι η ενότητα», ο Γάλλος πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ περιέκλυσε το ιδεολογικό σχήμα εντός του οποίου η χώρα θα πασχίσει να απορροφήσει τους κραδασμούς στο εσωτερικό της μετά τις τρομοκρατικές επιθέσεις των προηγούμενων ημερών. Η μεγαλειώδης πορεία στο κέντρο του Παρισιού από ανθρώπους που ανήκουν σε ένα πολυπολιτισμικό μωσαϊκό, ενίσχυσε το αίτημα για την υπεράσπιση της ελευθερίας και της εθνικής ενότητας, απέναντι στην τρομοκρατία και τον θρησκευτικό φανατισμό. Ένα αίτημα, που γίνεται σήμερα πιο επιτακτικό από ποτέ, την ίδια στιγμή που η Ευρώπη παρακολουθεί αμήχανη τα ακροδεξιά και ευρωσκεπτικιστικά κόμματα να διευρύνουν το έρεισμά τους και να προκαλούν κρίση στην ιδεολογική της ταυτότητα.

Βρισκόμαστε σε ένα κρίσιμο μομέντουμ. Η ισλαμική τζιχάντ κατά της Δύσης έχει αναγεννηθεί από τις στάχτες της, ενώ στην Ευρώπη η ισλαμοφοβία κερδίζει έδαφος.

Οι τρομοκρατικές οργανώσεις τύπου τζιχάντ, χρησιμοποιώντας ως προκάλυμμα το Ισλάμ, αναμένουν να κεφαλαιοποιήσουν τα κέρδη τους από τις καθοδηγούμενες επιθέσεις στη Δύση, που πραγματοποίησαν «συνεργαζόμενοι» ακόλουθοί τους. Οι δολοφονίες αθώων πολιτών στο όνομα του Ισλάμ, ευνοούν πρωτίστως τις εξτρεμιστικές ομάδες, καθώς ενισχύεται στις δυτικές κοινωνίες το αίσθημα της εκδίκησης και του μίσους για τον μουσουλμανικό πληθυσμό. Επιδιώκουν την περιθωριοποίηση, τον κοινωνικό διαχωρισμό και την στοχοποίηση των μουσουλμάνων, καθώς μόνο έτσι η Αλ Κάιντα, το Ισλαμικό Κράτος (ISIS), η Μπόκο Χαράμ, η Αλ Σαμπάμπ και λοιπές εξτρεμιστικές οργανώσεις ανατροφοδοτούν τον ισλαμιστικό φονταμενταλισμό και συνεπώς δύνανται να δημιουργήσουν το ιδανικό έδαφος για στρατολόγηση νέων μελών από χώρες της Δύσης.

Ωστόσο, παρά τη μεγάλη κινητοποίηση της μουσουλμανικής κοινότητας ώστε να χαραχτεί μια νοητή γραμμή μεταξύ των τρομοκρατών που ενδύονται τον μανδύα του Ισλάμ και των αξιών που πραγματικά πρεσβεύει η θρησκεία τους, δυστυχώς υπάρχει διάχυτος ο κίνδυνος περαιτέρω ενίσχυσης της ισλαμοφοβίας.

Οι τρομοκρατικές ενέργειες στο Παρίσι, σύμφωνα με την ρητορική των ακροδεξιών ευρωπαϊκών κομμάτων, έρχονται να επιβεβαιώσουν το πολιτικό τους μανιφέστο. Το Ισλάμ είναι ασύμβατο με τον δυτικό πολιτισμό και τις αξίες του καθώς η βία ενέχεται στην ισλαμική πίστη και συνεπώς οι μουσουλμάνοι είναι απρόθυμοι ή αδυνατούν να ενσωματωθούν στις ευρωπαϊκές κοινωνίες.

Στη Γαλλία, η ηγέτιδα του ακροδεξιού Εθνικού Μετώπου, Μαρίν Λεπέν, δυσκολεύτηκε να τηρήσει την αρχική γραμμή «εγκράτειας» στις πρώτες της δηλώσεις αμέσως μετά την τρομοκρατική επίθεση στο Charlie Hebdo και επανήλθε την επόμενη ημέρα αξιώνοντας την διεξαγωγή δημοψηφίσματος για την επαναφορά της θανατικής ποινής στη Γαλλία. Επίσης, μέσω του λογαριασμού της στο Twitter έκανε λόγο για «πόλεμο που έχουν κηρύξει οι Ισλαμιστές στη Γαλλία». Ο αντιπρόεδρος του κόμματός της, έπαιξε το χαρτί της αντιμεταναστευτικής πολιτικής, σημειώνοντας ότι, «οι τρομοκρατικές ενέργειες συνδέονται με το μεγάλο κύμα μεταναστών, από το οποίο υποφέρει η Γαλλία».

Επιπροσθέτως, οι τρομοκρατικές ενέργειες στο Παρίσι και η ενδυνάμωση του αισθήματος της Ισλαμοφοβίας στην ΕΕ, συμπίπτουν χρονικά με την ανάδειξη του ξενοφοβικού κινήματος Pediga (Πατριώτες Ευρωπαίοι κατά της Ισλαμοποίησης της Δύσης) στη Γερμανία. Οι συγκεντρώσεις του πραγματοποιούνται κάθε Δευτέρα στη Δρέσδη και συγκεντρώνουν έως και 20.000 πολίτες. Αν και διαχωρίζουν τη θέση τους από τους ακροδεξιούς, στις συγκεντρώσεις του συμμετέχουν πολλοί νεοναζί. To Pegida έχει θορυβήσει τα πολιτικά κόμματα στη Γερμανία – πλην του ευρωσκεπτικιστικού AfD -καθώς ο εξτρεμισμός και η ακροδεξιά δεν είναι έννοιες ασύμβατες. Ας μην λησμονήσουμε ότι τον Ιούλιο του 2012, ο Νορβηγός ακροδεξιός εξτρεμιστής Άντερς Μπέρινγκ Μπρέιβικ, αιματοκύλισε την Νορβηγία, αφαιρώντας τη ζωή δεκάδων ανθρώπων, γιατί πίστευε ότι έτσι θα σταματούσε την ισλαμοποίηση της Δύσης.

Εν κατακλείδι, αναπόφευκτα, η ευρωπαϊκή ακροδεξιά θα φέρει επιτακτικά στον δημόσιο διάλογο την υιοθέτηση πολιτικών αναχαίτισης του μεταναστευτικού ρεύματος και στέρησης δικαιωμάτων στους νόμιμους μετανάστες που ζουν στην ΕΕ, αντλώντας τη δυναμική της από τους ισχυρισμούς, ότι το Ισλάμ και η ευρωπαϊκή κουλτούρα είναι έννοιες ασύμβατες. Ωστόσο, ο μεγαλύτερος κίνδυνος βρίσκεται στην μετατόπιση των κεντροδεξιών κομμάτων επί της μεταναστευτικής πολιτικής σε πιο ακροδεξιές θέσεις, επιχειρώντας να περιορίσουν τη «διαρροή» ψηφοφόρων τους προς τα ακροδεξιά και ευρωσκεπτικιστικά κόμματα.