Η «Φωνή» που έκανε πολλά παιδιά να θέλουν να γίνουν «Διακογιάννης»

Άραγε, τι μπορεί να γράψει κάποιος για τον Γιάννη Διακογιάννη; Πώς μπορείς να περιγράψεις έναν άνθρωπο που έδωσε ονοματεπώνυμο σε ένα επάγγελμα; Διότι αυτό ακριβώς έπραξε ο «Ζανό», που έφυγε ως ύλη από τον μάταιο τούτο κόσμο σε ηλικία 91 ετών, αλλά θα μείνει αιώνια ως ενέργεια.

Του ΣΤΑΥΡΟΥ ΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Η μυθιστορηματική ζωή του εμβληματικού «Ζανό», ενός ευπατρίδη και πρύτανη της αθλητικής δημοσιογραφίας!

Έδωσε το όνομά του στο επάγγελμα του αθλητικού συντάκτη. Όπου και αν γυρίσει το μάτι μας από την περασμένη Τρίτη, θα διαβάσει ατελείωτα αφιερώματα για τον Διακογιάννη. Θα ακούσει μερικές από τις απίστευτες περιγραφές του. Αλλά θα τραγουδήσει και τον ύμνο που έγραψε ο Λουκιανός Κηλαηδόνης για το ματς που αρχίζει και ερημώνουν οι δρόμοι, για να αισθανθεί ο Έλληνες τις δονήσεις από τη φωνή που χαράχθηκε στο υποσυνείδητο όλων μας. Κι ας λένε οι επιστήμονες ότι το πρώτο πράγμα που ξεχνάμε από έναν άνθρωπο που φεύγει είναι η φωνή του. Για τον Διακογιάννη δεν γίνεται να ισχύσει αυτό. Διότι τα δικά του ηχητικά κύματα που έφταναν στα αυτιά μας από κάθε γωνιά του πλανήτη δεν ήταν ορφανά. Είχαν συντροφιά αυτές τις υπέροχες εικόνες που περιέγραφε και μας μετέδιδε με τόση γλαφυρότητα, λες και τις ζούσαμε κι εμείς.

Γι’ αυτό και καταλαβαίνουμε πόσο δίκιο είχε η Ρίκα Βαγιάννη που έκλεινε τον ήχο στις αθλητικές μεταδόσεις του 2012 και ειδικά στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Διότι, πολύ απλά, χωρίς τη φωνή του Γιάννη Διακογιάννη τίποτα δεν ήταν ίδιο. Ίσως ακούγεται υπερβολικό όλο αυτό, αλλά αρκεί η καταγραφή μίας λεπτομέρειας για να θυμηθούν οι μεγαλύτεροι, να νοσταλγήσουμε εμείς και να μάθουν οι νεότεροι.

Η Ελλάδα έχει βγάλει τεράστιες προσωπικότητες. Πολλές από τις οποίες έφυγαν μέσα σε αυτή την τετραετία. Τι να πρωτοθυμηθούμε; Τον τεράστιο Μίκη Θεοδωράκη; Ή κάποιους ακαδημαϊκούς όπως η Κική Δημουλά; Ή καλλιτέχνες που σημάδεψαν γενιές και γενιές όπως ο Τόλης Βοσκόπουλος; Κι όμως, ούτε ένας πιτσιρικάς δεν βρέθηκε να απαντήσει με κάποιο από τα προαναφερθέντα ονόματα στην ερώτηση τι θέλει να γίνει όταν μεγαλώσει. Αντίθετα, πολλοί από αυτούς που κρατούν σήμερα ένα μικρόφωνο και μεταδίδουν αγώνες ή διοργανώσεις, απαντούσαν με ένα όνομα όταν τους ρωτούσαν τι θα γίνονταν όταν θα μεγάλωναν. «Διακογιάννης», έλεγαν. Ούτε δημοσιογράφος ούτε παρουσιαστής ούτε αθλητικός συντάκτης. «Διακογιάννης». Διότι ο «Ζανό» έδωσε οντότητα στο επάγγελμα του αθλητικού συντάκτη και του sportscaster. Κι ας αγαπούσε τη μουσική περισσότερο από τον αθλητισμό. Αλλά, όταν γράφει κάτι η μοίρα, δύσκολα μπορεί να αλλάξει ο άνθρωπος τις βουλές της. Αν μπορεί… Στην περίπτωσή του αποδείχθηκε ότι δεν μπορούσε να πάει κόντρα στη μοίρα του. Αν τον ρωτούσε κάποιος τι ήθελε να γίνει, η απάντηση ήταν ξεκάθαρη: Πλάθιντο Ντομίνγκο.

Τον Γιάννη Διακογιάννη, όμως, ο Θεός τον προόριζε γι’ αυτό που έγινε. Κι ας του προκάλεσε πόνο από πολύ μικρή ηλικία. Σε ηλικία 11 ετών, το παιδί που είχε γεννηθεί στις 5 Ιανουαρίου 1931 στην Αθήνα, έχασε τον πατέρα του από καρκίνο στο κεφάλι. Μέσα στην Κατοχή, η μητέρα του, γαλλικής καταγωγής, υποχρεώθηκε να πουλήσει το πιάνο, πάνω που άρχιζε να μαθαίνει πώς να παίζει, για να συνοδεύει τον παππού του, που ήξερε μέχρι και άρπα.
Με το ποδόσφαιρο άρχισε να ασχολείται όταν απελευθερώθηκε η Ελλάδα και παρακολούθησε έναν φιλικό αγώνα Παναθηναϊκού – ΑΕΚ. Για τον πιτσιρικά από το Παγκράτι, πάντως, το μπάσκετ, τα σπριντ και το μήκος έκρυβαν περισσότερη χαρά. Κι ενώ έτρεχε 100 και 200 μέτρα, λάτρευε το 800άρι. Όταν τον ρωτούσαν για τους αγαπημένους του αθλητές, οι απαντήσεις έρχονταν άμεσα. Εύκολα. «Καρλ Λιούις και Σεμπάστιαν Κόου», έλεγε. Τον Αμερικανό για τη δυνατότητά του να λάμπει στα… αθλήματα που αγάπησε και τον Βρετανό, νυν πρόεδρο της IAAF, επειδή τον θεωρούσε κορυφαίο στην Ιστορία των μεσαίων αποστάσεων.

Η Γαλλία

Στις αρχές των 50s βρέθηκε στη Γαλλία, για να σπουδάσει Ιατρική. Εκείνος ήθελε μουσική, αλλά τελικά σπούδασε δημοσιογραφία. Τότε άρχισε να συνεργάζεται με την κορυφαία γαλλική εφημερίδα «L’Équipe» και με το «France Football», που ανήκαν στον ίδιο εκδοτικό όμιλο. Έτσι, βρέθηκε στη Βέρνη για το πρώτο Παγκόσμιο Κύπελλο που παρακολούθησε και μαγεύτηκε από την Ουγγαρία και τον τεράστιο Φέρεντς Πούσκας. Ο «καλπάζων συνταγματάρχης» έγινε φίλος του. Συναντήθηκαν ξανά και ξανά. Με αποκορύφωμα, βέβαια, την πορεία του Παναθηναϊκού προς τον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών το 1971 στο «Γουέμπλεϊ» κόντρα στον Άγιαξ του Ρίνους Μίχελς, αλλά κυρίως του Γιόχαν Κρόιφ. Τότε που έγραψε Ιστορία και έκανε οπαδούς όλων των ομάδων να ακούν ξανά και ξανά την περιγραφή του στη ρεβάνς του «τριφυλλιού» και του Ερυθρού Αστέρα. Η φράση του «ο μεγάλος ο Αριστείδης ο Καμάρας» αποτυπώθηκε ακόμα και σε εκείνους που δεν γνώριζαν από ποδόσφαιρο. Ο Καμάρας είχε την εικόνα ενός γίγαντα. Μεγάλωσε στα μάτια όλων μέσα από τα αυτιά που υποδέχθηκαν τη φωνή του Διακογιάννη.

Ο «Ζανό» περιέγραψε 31 τελικούς Κυπέλλου Πρωταθλητριών και Champions League. Από το 1966 έως και το 1998 έντυσε με τη φωνή του όλα τα Παγκόσμια Κύπελλα. Από το 1969 μετέφερε στους Έλληνες τα Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα Στίβου. Πόσες τηλεοράσεις υπήρχαν τότε; Πενήντα, εξήντα χιλιάδες σε όλη τη χώρα και μερικές 100άδες στα καταστήματα ηλεκτρικών ειδών. Η φωνή του Διακογιάννη αποτέλεσε την καλύτερη διαφήμιση στην απογείωση των πωλήσεων το καλοκαίρι του 1970. Από τον τελικό του Κυπέλλου Αγγλίας στις 11 Απριλίου μεταξύ της Τσέλσι και της Λιντς που έληξε ισόπαλος 2-2 και χρειάστηκε επαναληπτικός στο «Ολντ Τράφορντ», έως τις 31 Μαΐου που έγινε στο Μεξικό η σέντρα για το 9ο Παγκόσμιο Κύπελλο, οι τηλεοράσεις δεκαπλασιάστηκαν στην Ελλάδα. Με καθοριστική τη συμβολή του Γιάννη Διακογιάννη. Σε εκείνη τη διοργάνωση, ο «Ζανό» συνάντησε την κορυφαία Βραζιλία όλων των εποχών όπως έχει δηλώσει. Εκεί εντυπωσιάστηκε από τον Πελέ, που τον θεωρούσε κορυφαίο όλων, αλλά θα τον θυσίαζε για τη Μαρία Κάλλας. Με την Ελληνίδα ντίβα, άλλωστε, δήλωνε αιώνια ερωτευμένος. Κατά τη διάρκεια του πρώτου γάμου του, στη Γαλλία, την είχε φιλήσει στην οθόνη της τηλεόρασης και η σκηνή ζηλοτυπίας από την τότε σύζυγό του χαράχθηκε στο μυαλό του.

Κρατική τηλεόραση

Η εισβολή του Γιάννη Διακογιάννη στην αθλητική καθημερινότητα της Ελλάδας καταγράφηκε το 1966. Στην τότε κρατική τηλεόραση αποφάσισαν να μεταδώσουν σε μαγνητοσκόπηση το Παγκόσμιο Κύπελλο της Αγγλίας. Αναζήτησαν κάποιον που να γνωρίζει τους ξένους παίκτες. Κάποιος πρότεινε τον «Ζανό» λόγω της εμπειρίας του στη Γαλλία.

«Με κάλεσαν και μου έδειξαν περισσότερες από 1.000 φωτογραφίες ποδοσφαιριστών, για να πάρω τη δουλειά», αποκάλυψε έπειτα από χρόνια. Έτσι, μπήκε στη ζωή των Ελλήνων φιλάθλων η «Φωνή». Τη μία μέρα διεξαγόταν ο αγώνας, την επομένη έφτανε στο αεροδρόμιο η μπομπίνα του BBC και ο Διακογιάννης έπιανε δουλειά. Αν και στις εφημερίδες είχε καταγραφεί το αποτέλεσμα, ο πρώτος Έλληνας sportscaster κρατούσε αμείωτο το ενδιαφέρον του κόσμου. Κι ας κάπνιζε ένα πακέτο Gauloises ή Gitanes την ώρα του αγώνα.

«Στη σημερινή Αμερική θα τον είχαν συλλάβει για έκθεση ανηλίκου σε κίνδυνο», είχε πει αστειευόμενη η Ρίκα Βαγιάνη, η θετή κόρη του. Ο δικός της θάνατος το 2018, σε ηλικία 56 ετών, τον συγκλόνισε. Είχε προηγηθεί η απώλεια της Βαρβάρας Ζούλα, της γυναίκας της ζωής του. Δική της κόρη ήταν η Μαρίκα. Αλλά αγάπησε τον Γιάννη Διακογιάννη σαν πραγματικό πατέρα της. Εκείνος, άλλωστε, δεν την ξεχώρισε από τη μικρότερη κόρη του, την Οντέτ. Για όσους δεν γνωρίζουν, η Ρίκα άλλαξε το επίθετό της από Ζούλα σε «Βαγιάννη» δανειζόμενη το «Βα» από το όνομα της μητέρας της και πρόσθεσε το όνομα του Διακογιάννη.                                                                                Διακογιάννης

Ο Παναθηναϊκός

Ως γνήσιος Παγκρατιώτης, δηλαδή βέρος Αθηναίος, ο «Ζανό» αγάπησε τον Παναθηναϊκό. Αλλά δεν έδωσε ούτε σε μία μετάδοσή του την αφορμή να του προσάψουν μεροληψία. Ήταν εξόχως αντικειμενικός. Μόνο τους Γερμανούς δεν μπορούσε να συμπαθήσει. Το κατάλαβαν όλοι στον ημιτελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου 1982, όταν ο Χάραλντ Σουμάχες έστειλε στο νοσοκομείο τον Πατρίκ Μπατιστόν. Τότε ξύπνησαν οι προσωπικές μνήμες της Κατοχής.
«Έρχονταν τα καμιόνια, κατέβαιναν πάνοπλοι άνδρες κι έπιαναν κόσμο. Τον χτυπούσαν, φώναζαν. Φριχτά πράγματα», είχε περιγράψει εκείνα τα δύσκολα παιδικά βιώματα. Πώς να τα ξεχάσει;

Έμεινε στην πρώτη γραμμή της ελληνικής τηλεόρασης έως το 1998, όταν πήγε στο Μπορντό για αγώνα του Παγκοσμίου Κυπέλλου και αρρώστησε. Την «Αθλητική Κυριακή» την είχε εγκαταλείψει νωρίτερα. Κι ας την είχε συνδέσει όλος ο κόσμος με εκείνον.

Στη Γαλλία βίωσε ο υπογράφων την αναγνώριση που απολάμβανε ο Γιάννης Διακογιάννης στο εξωτερικό. Ήταν φθινόπωρο του 1998. Ο Παναθηναϊκός αγωνιζόταν στο «Φελίξ Μπολάρ» κόντρα στη Λανς για το Τσάμπιονς Λιγκ. Στη συνέντευξη Τύπου την παραμονή του αγώνα διεξήχθη ένα πινγκ πονγκ ανάμεσα στον «Ζανό» και τον Ντανιέλ Λεκλέρκ στα γαλλικά. Οι δημοσιογράφοι που κάλυπταν το ρεπορτάζ της τότε πρωταθλήτριας Γαλλίας τον κοιτούσαν με σεβασμό. Ρουφούσαν κάθε απορία του και κυρίως τα σχόλιά του για τις απαντήσεις που του έδινε ο προπονητής της Λανς. Αυτός ήταν ο Γιάννης Διακογιάννης! Αποδεκτός σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Διότι είχε ταξιδέψει σε όλες τις ηπείρους. Και είχε γνωρίσει τους πολιτισμούς και τις συνήθειες των ντόπιων. Έτσι, εξελίχθηκε σε μία κινητή εγκυκλοπαίδεια. Αν και ο ίδιος επικαλούνταν συχνά το αρχείο του. Ήταν η μία από τις τρεις πτυχές της επιτυχίας για κάποιον δημοσιογράφο. Το αρχείο συμπλήρωναν η ατζέντα και το τηλέφωνο.

Η ευρυμάθειά του, ωστόσο, ξέφευγε από τα όρια του αθλητισμού. Επεκτεινόταν στη μουσική. Κατά τη διάρκεια του Παγκοσμίου Κυπέλλου το 1990 στην Ιταλία, πλήρωσε μία περιουσία για να παρακολουθήσει το ρεσιτάλ που έδωσαν οι Καρέρας, Ντομίνγκο και Παβαρότι. Το ίδιο είχε πράξει και το 1984 στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λος Άντζελες, όταν πήγε και απόλαυσε για περίπου τρεις ώρες τον Φρανκ Σινάτρα. Τη μουσική παιδεία του τη μεταλαμπάδευσε στο ελληνικό κοινό μέσα από τις εκπομπές του στον Σπορτ FM και στο ραδιόφωνο του Sportime. Εκεί γαλούχησε τον κόσμο με τη φωνή της Έντιθ Πιάφ, του Ζακ Μπρελ, αλλά και της Βίκυς Μοσχολιού, της Δήμητρας Γαλάνη. Η αγάπη του για τη μουσική, άλλωστε, δεν είχε σύνορα. Όπως δεν μπήκαν όρια στην αγάπη του κόσμου για τη φωνή του και τη συνολική παρουσία του στα ελληνικά ΜΜΕ. Διότι, εκτός από αθλητικές μεταδόσεις, ο Γιάννης Διακογιάννης παρήγε πολιτισμό και αυτός ήταν ο λόγος που τιμήθηκε με τον Χρυσό Σταυρό από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Προκόπη Παυλόπουλο. Αλλά για τον «Ζανό», το μεγαλύτερο παράσημο της ζωής του ήταν η αγάπη των νέων παιδιών, που πάντα τους άνοιγε τον δρόμο, τους έδινε ευκαιρίες, τα συμβούλευε και τους πρόσφερε απλόχερα τις γνώσεις του, ακόμα και το αρχείο του. Διότι ο άνθρωπος που ζει χωρίς ανασφάλειες είναι δοτικός χωρίς να περιμένει ανταπόδοση. Κι έτσι ήταν ο Γιάννης Διακογιάννης. Είτε πήγαινες μαζί του για ένα κρασί στο Παγκράτι είτε τον έβλεπες να κατηφορίζει προς το Σύνταγμα για να πάρει την αγαπημένη του «L’Équipe»…

Διακογιάννης

Όπως δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «ΜΠΑΜ» που κυκλοφορεί

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

Αργεντινή: Παρέλαση με ελικόπτερο – «Λαοθάλασσα» ακινητοποίησε το πούλμαν των Παγκόσμιων Πρωταθλητών

Μουντιάλ: Βίντεο σοκ από την Αργεντινή – Παραλίγο ατύχημα με το πούλμαν που μετέφερε τους πρωταθλητές κόσμου