Όταν η ζωή τον πόνεσε, ο Γεωργίου την αγνόησε

Δεδικαίωται ο νεκρός; Έτσι μας έμαθαν. Είχαν, όμως, δίκιο; Με μια ανάρτησή του ο Απόστολος Δοξιάδης έκανε λόγο για παρερμηνεία. «Η πλήρης πρόταση, από την Προς Ρωμαίους Επιστολή του Αποστόλου Παύλου (6:7) είναι “o γαρ απoθανών δεδικαίωται από της αμαρτίας”. Ούτε άφεση σημαίνει ούτε συγχώρεση. Οι άνθρωποι κρίνονται από ό,τι έκαναν όσο ζούσαν, όχι αφού πέθαναν. Και κανενός ο θάνατος δεν τον εξαγνίζει από τις πράξεις της ζωής του», έγραψε μεταξύ άλλων.

Του ΣΤΑΥΡΟΥ ΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Τα πάθη, τα λάθη και το ταλέντο ενός δημοσιογράφου που έκανε ρόλο τον εαυτό του!

Στην περίπτωση του Γιώργου Γεωργίου, ωστόσο, πράγματι ήρθε η δικαίωση μετά θάνατον. Έστειλαν στεφάνια ακόμα και άνθρωποι που τον είχαν απειλήσει και τον υποχρέωσαν να κοιμηθεί δύο βράδια σε ένα αίθριο στον Διόνυσο. Παραβρέθηκαν στην κηδεία του ακόμα και όσοι τον περνούσαν καθημερινά από λεκτική πριονοκορδέλα, αλλά συνεργάζονταν μαζί του επειδή είχε τον τρόπο του με τον απλό κόσμο. Τον τίμησαν με αφιερώματα γνωστοί και άγνωστοι. Αν τους έβλεπε όλους αυτούς να τον ξεπροβοδίζουν, θα έλεγε μία από τις πιο χαρακτηριστικές ατάκες του: Ήμαρτον!

Τα χτυπήματα της μοίρας

Όλοι, βέβαια, κατέγραψαν και τα πάθη του και τα λάθη του. Αναφέρθηκαν και στα χτυπήματα της μοίρας, αλλά και στον τρόπο που κατάφερνε να προσεγγίζει τις μάζες. Ποιος ήταν τελικά ο Γιώργος Γεωργίου, που έφυγε από τη ζωή στις 5 Ιουνίου, σε ηλικία 71 ετών;

Αν αρχίσουμε από τα βιογραφικά, θα πούμε ότι γεννήθηκε στις 26 Μαΐου 1952 στην Αθήνα και μεγάλωσε στα Πετράλωνα. Ο πατέρας του εργαζόταν ως σερβιτόρος στο παλιό «Zonars», αλλά ο Γιώργος προτιμούσε την ατμόσφαιρα των καφενείων. Τη βίωσε από μικρό παιδί στα λεγόμενα σφαιριστήρια και σταδιακά ανέβηκε πίστα και έμαθε το κουμκάν, τον «Θανάση», την πόκα και πάνω απ’ όλα το μπαρμπούτι. Στη γειτονιά του, όμως, έμαθε και ποδόσφαιρο. Όχι με τη μορφή που το συζητάμε στις μέρες μας. Πιο πολύ ταίριαζε με τον Νίκο Αλέφαντο, ο οποίος μπορούσε να παρατάξει μια ομάδα με… 10 παίκτες επειδή κάποιος είχε φάει τον έναν κεφτέ ή να βάλει 12 στο τραπέζι διότι μπερδεύτηκε από την επιθυμία του να χρησιμοποιήσει… δίδυμους πύργους στην επίθεση.

Με τον Αλέφαντο είχε μία σχέση πάθους ο Γεωργίου. Όλοι στάθηκαν στην επίθεση με μπουνιές που δέχθηκε το 1985 ο δημοσιογράφος από τον τότε προπονητή του Πανιωνίου. Υπήρξε, ωστόσο, και δεύτερο επεισόδιο. Σημειώθηκε κι αυτό στην Ομόνοια. Το ημερολόγιο έγραφε 30 Οκτωβρίου 1994. Στην αποβάθρα του ηλεκτρικού, ο Αλέφαντος είδε τον Γεωργίου που πήγαινε στο ΟΑΚΑ για τη μετάδοση του ντέρμπι Παναθηναϊκού – ΠΑΟΚ και του επιτέθηκε. Αιτία αυτή τη φορά ήταν κάποια σχόλια του δημοσιογράφου στον Sprint FM για τη δουλειά του Εξαρχειώτη στη δεύτερη θητεία του στον Ολυμπιακό, που είχε λήξει εξίσου άδοξα με την πρώτη. Σε σύγκριση με την άλλη επίθεση, εκείνο το μεσημέρι ο Γεωργίου δεν είχε την πολυτέλεια να χάσει χρόνο. Ήθελε να πάει στο γήπεδο. Επίσης δεν υπήρχαν μάρτυρες που θα τον στήριζαν, όπως συνέβη το 1985, όταν βρέθηκαν μπροστά στην επίθεση από τον Αλέφαντο ο Γιάννης Ξενάκης και ο Σωτήρης Πουλόπουλος.

ΟΑΚΑ

Η 30ή Οκτωβρίου 1994, πάντως, ήταν ιδιαίτερα επεισοδιακή για τον Γεωργίου. Τα όργια του Στέλιου Χαρλαβάνη στο ΟΑΚΑ υπέρ του Παναθηναϊκού εξόργισαν τον δημοσιογράφο. Κάποια στιγμή φώναξε: «Αυτό είναι απαράδεκτο. Πρέπει να ακυρωθεί το γκολ». Αναφερόταν στο άνοιγμα του σκορ από τον Σπύρο Μαραγκό, ο οποίος αξιοποίησε την εξυπνάδα του Κριστόφ Βαζέχα. Ο Πολωνός είχε υποδειχθεί οφσάιντ από τον επόπτη. Οι παίκτες του ΠΑΟΚ σταμάτησαν, ο Βαζέχα έδωσε στον Μαραγκό και το 1-0 προκάλεσε έκρηξη διαμαρτυριών από τους Θεσσαλονικείς στον αγωνιστικό χώρο και από κάποιους οπαδούς του Παναθηναϊκού στα δημοσιογραφικά που επιτέθηκαν στον Γεωργίου, του έσπασαν το τηλέφωνο και χρειάστηκε αστυνομική παρέμβαση για να μη μετατραπούν οι πρώτες ψιλές σε… χοντρές.

Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, δύο ώρες μετά τη λήξη της αγωνιστικής, η τότε αφρόκρεμα της Θύρας 7, γύρω στα 10 άτομα, με επικεφαλής τον Τόλη το Κοράκι και τον Υποβρύχιο, εισέβαλαν στον Sprint και έψαχναν τον Γεωργίου για να του πουν δύο φωνήεντα. Τελικά, απετράπη το τρίτο πέσιμο, χάρη σε μία απίθανη παρέμβαση. Γιατί, όμως, τα έβαλαν μαζί του και οι οργανωμένοι οπαδοί του Ολυμπιακού; Ο Γεωργίου είχε μιλήσει τέσσερις μέρες πριν από το ματς με τον Γιώργο Λούβαρη και του είχε ζητήσει μια μικρή χρηματική ενίσχυση για το πρόβλημα υγείας που αντιμετώπιζε ο γιος του, ο Τάσος. Ο τότε αντιπρόεδρος του Ολυμπιακού ανταποκρίθηκε άμεσα. Ήταν, άλλωστε, από τους ανθρώπους που στήριξαν οικονομικά τον δημοσιογράφο στον «Γολγοθά» που ανέβαινε με τον Τάσο, ο οποίος αποτελούσε και τον μεγάλο καημό του. Ο Γεωργίου πήγε Παρασκευή μεσημέρι για τα χρήματα, πάνω στην κουβέντα τού είπε ο Λούβαρης και ένα από τα κόλπα που ετοίμαζε, και το βράδυ ο δημοσιογράφος κελάηδησε τα πάντα στο ραδιοφωνικό «Καφενείο των φιλάθλων». Μόνο το όνομα «Λούβαρης» είχε αποφύγει να αναφέρει. Προτίμησε το «πιράνχα». Οπότε ήρθε φυσιολογικά η κυριακάτικη επίσκεψη.

Φασαρίες

Γενικά, ο Γεωργίου τραβούσε τις φασαρίες. Ο Νίκος Καραγιαννίδης θυμήθηκε μία εξ αυτών με πρωταγωνιστή έναν οργανωμένο οπαδό του Ολυμπιακού. Σύμφωνα με όσα δήλωσε ο δημιουργός της εφημερίδας «Ο Φίλαθλος», το επεισόδιο περιελάμβανε χτύπημα του δημοσιογράφου. Αλλά δεν ήταν ακριβώς έτσι. Το 1985, ο Ολυμπιακός δεν πατούσε καλά στα πόδια του. Με τον Γκέοργκ Κέσλερ στον πάγκο του είχε γνωρίσει τρεις συνεχείς ήττες. Από τη Δόξα στη Δράμα, από την ΑΕΚ στο ΟΑΚΑ ως γηπεδούχος και από την Καλαμαριά στη Θεσσαλονίκη. Το προπονητικό στον Ρέντη έβραζε. Πάνω από 200 άτομα ζητούν την απόλυση του Γερμανού και έκραζαν τους παίκτες. Τότε, κάποιοι εντόπισαν τον Γεωργίου. Τον εγκλώβισαν στον τοίχο απέναντι από την είσοδο. Κάποιος πήγε να τον χτυπήσει. Ο Γιάννης είπε στους άλλους να μην τον δείρουν και απλά να τον φτύσουν. Όπως κι έγινε. Ο Γεωργίου είπε στον Καραγιαννίδη για επίθεση και ο εκδότης έστειλε έναν παλαιστή στην Ομόνοια, στον πάγκο των εφημερίδων μπροστά από το «Everest» για να βρει τον οπαδό. Αλλά τελικά, αντί για ξύλο, του έδωσε και χρήματα.

Έτσι, ήταν η ζωή του Γεωργίου. Μέσα στην ακροβασία. Από την πραγματικότητα στον μύθο. Κάθε χρόνο, στην επέτειο για την τραγωδία της Θύρας 7 περιέγραφε στο ραδιόφωνο πώς το έμαθαν οι δημοσιογράφοι. Μιλούσε σε πρώτο πληθυντικό και ας μην ήταν τότε δημοσιογράφος.

Στο επάγγελμα μπήκε το 1982-83. Τον πήρε μαζί του ο Κώστας Καίσαρης. Συμμαθητές στα Πετράλωνα, με παρουσίες στο ίδιο καφενείο. Ο άνθρωπος που επί της ουσίας έκανε θρύλο τον «Αποδυτηριάκια» ζήτησε από τον Καραγιαννίδη ένα μεροκάματο για τον Γεωργίου, που ήταν παντρεμένος και ξέμεινε από δουλειά, καθώς έκανε τον ιατρικό επισκέπτη. Ο εκδότης της εφημερίδας, παρά τις ενστάσεις λόγω της ηλικίας που είχε ο Γεωργίου, του έδωσε την ευκαιρία και δικαιώθηκε. Ακόμα και στο ρεπορτάζ του Ολυμπιακού στάθηκε. Ο δημοσιογράφος, ωστόσο, δήλωσε οπαδός του Απόλλωνα. Έστω και αν όταν πήγε στο ξενοδοχείο της αποστολής, πριν από τον τελικό Κυπέλλου με την ΑΕΚ, ο Γιάννης Παθιακάκης τον έστειλε στον Κώστα Αλαμάνο. «Αυτός μπορεί να είναι φίλος σου», του είχε πει.

Είχε ταλέντο ο Γεωργίου. Το αναγνώρισε ο Καραγιαννίδης. Όλοι στεκόμαστε στο «ήμαρτον» ή στο «παπάρια μάντολες». Ακόμα και στο «Γεωργίου speaking». Αλλά έμειναν στην Ιστορία και άλλες εμπνεύσεις του. Όπως το «Ντεμίνιο», με το οποίο βάπτισε τον Ντέμη Νικολαΐδη έπειτα από το εντυπωσιακό σόλο του στην Τούμπα κόντρα στον ΠΑΟΚ για τα ημιτελικά του Κυπέλλου.

Διάγνωση

Εκείνο που δεν είχε ο Γεωργίου ήταν συνέπεια. Γι’ αυτό και βρέθηκε εκτός εφημερίδας. Τότε, του έδωσε το σωσίβιο ο Χρήστος Σιέμπης, ο εμπνευστής και του πρώτου αθλητικού ραδιοφώνου, του Sprint, αλλά και του «Καφενείου των φιλάθλων». Είχαν περάσει μαζί μια 10ετία στην εφημερίδα, ο Σιέμπης γνώριζε και για το διαζύγιο του Γεωργίου με την πρώτη γυναίκα του, τη Μαρία, αλλά και τη δυσάρεστη εξέλιξη με την υγεία του Τάσου, που ξαφνικά διαγνώστηκε με τη σπάνια, αυτοάνοση νευροεκφυλιστική νόσο, την αταξία του Φρίντριχ.

«Σε μία μέρα άσπρισαν τα μαλλιά μου και έπεσαν τα δόντια μου», είχε πει σε μία από τις τηλεοπτικές συνεντεύξεις του, από εκείνες που έφεραν ως τίτλο «έξω από τα δόντια». Εντάξει, ήταν μία από τις υπερβολές του, διότι ουδέποτε προσπάθησε να τα φτιάξει, αλλά δεν μπορεί ούτε ένας να αμφισβητήσει την αγάπη του για τον Τάσο, αλλά και τον πόνο που βίωνε. Μερικές φορές τον χρησιμοποιούσε και ως άλλοθι για τα πάθη του, που προηγούνταν της ασθένειας του γιου του. Προϋπήρχαν και ουδέποτε έλλειψαν από την καθημερινότητα του Γιώργου. Όπως δεν έλλειψε και το rock.

Λάτρευε τους Rolling Stones, αλλά θα μπορούσε να ακούει σε κάθε εκπομπή του και το Locomotive Breath των Jethro Tull. Άλλη μία αντίφαση, καθώς στα καφενεία όπου σύχναζε οι μουσικές επιλογές απευθύνονταν σε άλλα γούστα. Αλλά μιλάμε για τον Γεωργίου. Στο Πάντειο είχε περάσει, αλλά ουδέποτε πήρε πτυχίο. Άφησε τις σπουδές στη μέση. Αλλά αν τις είχε ολοκληρώσει, δεν θα ήταν ο Γεωργίου που γνωρίσαμε.

Όπως το ίδιο κινδύνεψε να συμβεί και όταν εργάστηκε ως δημοσιογράφος. Ενώ καθιερώθηκε ως γραφιάς και ρεπόρτερ σε σημείο που όλοι θεωρούσαν ότι είχε φέρει εξάρες, εκείνος επέμενε και πάνω στον πυρετό του τζόγου και στην αδρεναλίνη, με την έλλειψη συνέπειας, έφερνε ασόδυο.

Είπαμε, όμως, ότι ο Σιέμπης του έδωσε σωσίβιο. Όχι μόνο το ραδιοφωνικό «Καφενείο», αλλά πρότεινε και τη μεταφορά του στην εφημερίδα, ως απάντηση στο εκδοτικό εγχείρημα του Καραγιαννίδη με το «Νοκ άουτ». Στον «Φίλαθλο» αναζητούσαν απάντηση και ο Σιέμπης είχε τη σωστή ιδέα.

Ακολούθησε η τηλεοπτική version που απογείωσε τον Γεωργίου. Τόσο την περίοδο που γινόταν σε διάφορα καφενεία, όσο και έπειτα που μεταφέρθηκε στο στούντιο.

Από το 1997 είχε μπει στη ζωή του η Ευγενία. Μαθητευόμενη δημοσιογράφος στο Κανάλι 5 θέλησε να γίνει, σύζυγος του Γεωργίου βρέθηκε. Ήταν δώρο Θεού η κοπέλα για τον δημοσιογράφο. Ήρθε και η κόρη τους, η Σταυρούλα, που μετρίασε κάπως τον πόνο του Γιώργου για τον Τάσο. Αν και ο θάνατος του τελευταίου το 2017, τον τσάκισε. Από το 1998, όμως, και έπειτα είχε βρει έναν ρυθμό η ζωή του. Είχε αποκτήσει συνέπεια στις επαγγελματικές υποχρεώσεις του.

Σχολή

Παράλληλα είχε αρχίσει να δημιουργεί και τη δική του σχολή. Τον Νίκο Μπιθικούκη τον επηρέασε στον μέγιστο βαθμό. Όχι μόνο δημοσιογραφικά, αλλά και προσωπικά. «Ούτε πατέρας του να ήταν», έλεγαν όσοι τους γνώρισαν και τους δύο. Ακόμα και τα πάθη του Γεωργίου είχε αποκτήσει ο Μπιθικούκης, που έφυγε νωρίτερα από τον μέντορά του. Αλλά και ο Θέμης Σινάνογλου μπήκε στο επάγγελμα χάρη στον Γεωργίου. Στον τελευταίο ξέσπασε ο Σιέμπης όταν διαπίστωσε ότι από το αρχείο του «Φιλάθλου» που κρατούσε με ευλάβεια από την πρώτη μέρα της έκδοσής του είχαν κοπεί διάφορες σελίδες που αργότερα αποτυπώθηκαν στο «Φως των σπορ». Ακόμα και ένα προσωπικό πρόβλημα που αντιμετώπισε ο Σινάνογλου, πριν πάρει μεταγραφή, στον Γεωργίου το είχε εκμυστηρευθεί, και ο μέντορας ρωτούσε ποιος γνώριζε πώς ήταν εκείνη η «Helen» στη σειρά του Star που έκλεψε από τον Θέμη την… τότε σύντροφό του.

Τελικά, τι ήταν ο Γεωργίου; Ήταν ένας Έλληνας μιας άλλης εποχής, λαϊκός, που κατάφερε και έγινε το άλλο άκρο από τον Γιάννη Διακογιάννη. Αν ο τελευταίος έβαλε την αθλητική δημοσιογραφία στα σαλόνια και της έδωσε υπόσταση απέναντι στους ακριβοπληρωμένους συντάκτες και παρουσιαστές άλλων ρεπορτάζ, ο Γεωργίου την επανάφερε στα αλώνια. Η χυδαιολογία του ταίριαξε γάντι με την ανάγκη των οπαδών κάθε ομάδας για λεκτική εκτόνωση. Γι’ αυτό και μιλούσε με τον Κώστα Τσιτσόπουλο ή τον Νικήτα Σκοπελίτη. Γι’ αυτό και είχε διαρκή επαφή με τον Κώστα και τον Θανάση Καγιά. Στον πρώτο, άλλωστε, κατέφυγε για βοήθεια όταν άκουσε τον Δημήτρη Μελισσανίδη να του αναλύει τη σύνθεση του… τσιμέντου. Ασχέτως αν τελικά κοιμήθηκε στον Διόνυσο επειδή θεωρούσε ότι εκεί δύσκολα θα τον ανακάλυπτε ο Νικαιώτης.

Με το αφεντικό της ΑΕΚ, πάντως, ο Γεωργίου δέθηκε γερά και την περίοδο που ο πρώτος αντιμετώπιζε πρόβλημα με τη Δικαιοσύνη. Παραμονή Πρωτομαγιάς του 1997, ο Γεωργίου σηκώνει το μοναδικό τηλέφωνο στον άδειο «Φίλαθλο». Ψάχνουν τον Καραγιαννίδη επειδή είχε πάθει έμφραγμα ο κουμπάρος του, ο Μελισσανίδης. Βρίσκει ο Γεωργίου τον διευθυντή του και πάνε στο «Κρατικό». Μαζί τους πήγε κι ένας απρόσκλητος, που μπήκε στην Εντατική και άκουσε τα «γαλλικά» της Νίκαιας επειδή σχολίασε ότι «δεν έχει κάτι. Αν ήταν όντως έμφραγμα, απέξω θα βρίσκονταν τουλάχιστον 10 άτομα».

Η ιστορία του Γεωργίου, λοιπόν, ήταν για βιβλίο. Αν, όμως, την έγραφε ο ίδιος, θα μαθαίναμε σίγουρα μόνο για τα πάθη του και τα λάθη του. Αν υπήρχε κάποιος να την αποτυπώσει με ακρίβεια, τότε μπορεί να δικαιωνόταν ο αποθανών και στην πραγματικότητα… Όπως και να έχει, όμως, όλοι συμφώνησαν ότι ακόμα και όταν κατέφευγε στην αλλοίωση της πραγματικότητας, ο Γεωργίου ήταν ο εαυτός του. Είχε φτιάξει μία φιγούρα που άντεξε στο πέρασμα των χρόνων, όταν άλλοι πρωταγωνιστές της ίδιας εποχής, όπως ο Κώστας Μυλωνάς ή ο Πέτρος Λεωτσάκος, χάθηκαν μαζί με την trash TV που εκπροσωπούσαν. Ο Γεωργίου, όμως, έμεινε και άφησε το αποτύπωμά του, που θα γίνεται ορατό και θέμα συζήτησης για αρκετά χρόνια. Είτε μέσα είτε έξω από τα δόντια…

Όπως δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «ΜΠΑΜ» που κυκλοφορεί

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

Ηράκλειο: Σε δρόμο θα δοθεί το όνομα του Γιάννη Μαρκόπουλου

Επεισόδιο στη συναυλία του Νίκου Βέρτη στη Λεμεσό