Νοιάζεστε για το Ελληνικό ποδόσφαιρο; Απόδειξη!

Αρκετές φορές έχουμε πει, έχουμε γράψει, ότι το Ελληνικό ποδόσφαιρο βρίσκεται στο σημείο μηδέν, όμως αυτή την φορά μάλλον έχουμε ξεπεράσει και αυτό το ορόσημο, ευρισκόμενοι πλέον κάτω του μηδενός. Από ότι φαίνεται και χωρίς να είμαι θιασώτης της πολιτικής του, ο Γιώργος Βασιλειάδης είναι από τους λίγους, αν όχι ο μόνος, ο οποίος έχει καταλάβει ότι αυτό που ονομάζεται επαγγελματικό Ελληνικό ποδόσφαιρο έχει ξεπεράσει πλέον και τα όρια της εξαθλίωσης.

Ο Υφυπουργός αθλητισμού, υπερβαίνοντας τα εσκαμμένα ενδεχομένως, βγήκε μπροστά και έκανε μία πρόταση. Δεν λέω αν είναι σωστή ή όχι. Πάντως έκατσε κάτω, έβαλε το χαρτί και το μολύβι, έκανε τις επαφές του και κατέληξε σε ένα συμπέρασμα. Ότι για να μπορέσει να επιβιώσει το επαγγελματικό ποδόσφαιρο και να κάνει βήματα ανόδου, θα πρέπει να γίνει αναδιάρθρωση και να απαρτίζεται πλέον η μεγάλη κατηγορία από 12 ομάδες. Ούτε 14 ούτε 16 ούτε 20, που θα ήταν ενδεχομένως κάτι που θα βοηθούσε και το πολιτικό του συμφέρον. Κάτι που θα μπορούσε να το επωφεληθεί για ψήφους. Κατέληξε ότι το πρωτάθλημα της πρώτης κατηγορίας θα πρέπει να παίζεται μόνο με 12 ομάδες. Θα είναι σε τρεις γύρους, θα είναι σε δύο γύρους και πλέϊ οφ; Αυτό έρχεται σε δεύτερη μοίρα. Μάλιστα, γι αυτό το πρωτάθλημα των 12 ομάδων εξασφάλισε και τηλεοπτικά δικαιώματα για όλους και χορηγίες. Σε ποσά μεγαλύτερα από ότι λαμβάνουν τώρα, όσοι τα έχουν εξασφαλίσει.

Ποια ήταν η αντιμετώπιση των ομάδων; Ουσιαστικά του έκλεισαν την πόρτα στη μούρη. Απέδειξαν με την στάση τους, πως το μόνο που κοιτάνε είναι πως θα παραμείνουν στο κόλπο αυτοί οι 16 που θα βρίσκονται του χρόνου στην κορυφαία κατηγορία. Πως θα διατηρηθούν με το δάχτυλο μέσα σε βάζο με το μέλι. Τι και αν οι μισές, σχεδόν, ομάδες δεν έχουν τηλεοπτικό συμβόλαιο και δεν ξέρουν πως θα επιβιώσουν τη νέα σεζόν; Τι και αν κάποιες εξ αυτών καταλήξουν να παίζουν με τα «τσικό»; Αυτό που θέλουν είναι να παραμείνουν στον κορβανά. Να εξακολουθήσουν να είναι στο κόλπο, αδιαφορώντας προφανώς για την κατρακύλα που έχει πάρει το εμπορικό προϊον που ονομάζεται Superleague.

Μία Superleague που αλλιώς την οραματίστηκαν και την οργάνωσαν, από κοινού, Κόκκαλης, Βαρδινογιάννης και Πανόπουλος και αλλιώς έχει καταντήσει πλέον.

Μία λίγκα η οποία είχε συσταθεί και λειτουργούσε για κοινό όφελος των ομάδων, με κλειστό τηλεοπτικό συμβόλαιο για όλους και χορηγίες. Τώρα αυτά δεν υφίστανται. Οπότε, γιατί να υπάρχει η Superleague; Εχει χαθεί το νόημα της σύστασης της λίγκας και το περιεχόμενο του καταστατικού έχει πάει περίπατο.

Τα εισιτήρια των ομάδων έχουν πάρει την κατιούσα, αγώνες δεν διεξάγονται καν, λόγω επεισοδίων και κρίνονται στις δικαστικές αίθουσες, η UEFA με την FIFA παρεμβαίνουν και ζητούν Grexit, η διαμάχη των παραγόντων έχει περάσει σε άλλα επίπεδα και μέσα σε όλα αυτά, κάποιοι, δυστυχώς αυτοί που έχουν τα ηνία, πιπιλάνε το δάχτυλο.

Χωρίς να θέλουν να δουν τριγύρω τους ότι ο κόσμος αλλάζει. Ότι θα πρέπει να αφουγκραστούν τα νέα δεδομένα του αθλητισμού και να προσαρμοστούν αναλόγως. Ότι θα πρέπει να αφήσουν τις καρέκλες που κάθονται, να τις θυσιάσουν, για το γενικό καλό.

Ηρθε η ώρα, έστω και αν είναι αργά, οι πρόεδροι των ομάδων να αλλάξουν ρώτα και να συνεργαστούν προς όφελος του ίδιου του προϊόντος που αντιπροσωπεύουν. Γιατί εφόσον συνεχίσουν στους ίδιους ρυθμούς, σύντομα θα μείνουν μόνοι τους να κοιτούν την καταστροφή που έχουν προκαλέσει οι ίδιοι με την συμπεριφορά τους αλλά και την στάση τους.